Het Congres dat de

Het Congres dat de vorige week te Amsterdam gehouden wierd heeft boven verwachting beantwoord aan het doel waartoe men het sadmriep.

Het ondernemen was hachlijk.

Midden in den winter, alleen voor kerkelijke aangelegenheden, tot van onze verst algelegen grenzen de broederen naar de hoofdstad saam te roepen, was altoos eenigszins gewaagd; en het zou dan ook in het minst niets tegen de deugdelijkheid en het ernstig kaï'akter van onze zaak bewezen hebben, bijaldien een te schrale opkomst afdoening van zaken verhinderd had.

Nu echter, nu deze zoo begrijpelijke vreeze zoo volkomen beschaamd wierd en de toevloed grooter was dan nog ooit in deze landen een Kerkelijke Conferentie van dien aard saèmbracht, nu toont deze talrijke en hartelijke deelneming, hoe diep de jongste gebeurtenissen de gemoederen schokten.

Ook geldelijk toch vielen hier offers te brengen.

De saamgekomenen waren niet de „vele rijken en edelen", maar meest uit Prins Willems , , , kleyne luyden", voor wie dereiskosten uit Groningen, Dokkum vice versa waarlijk niét onverschillig zijn.

Doch letterlijk niets heeft de bezitlden onder de broederen kunnen weerhouden.

Schier uit alle oorden kwamen ze, en ze kwamen er met den ernst van het oogenblik op het gelaat eia met in hun trekken iets van die vastberadenheid, die het »tot hiertoe en niet verder" op de lippen brengt.

En wat vooral waarde leent aan deze talrijke opkomst was het feit, dat zorg was gedragen, om niet uit de hoofdstad zelve en den naasten omtrek het zwaarste contingent te zien opkomen, maar de onderscheidene deelen des lands te representeeren.

En representatie was er dan ook werkelijk. Iets dat het best uitkwam in de Classicale Sectiën, toen ieder in zijn eigen tente ging, en zelfs de Classis van Dokkum nog 50 leden telde.

Een verrassend teeken was ook de algemeene offervaardigheid.

Zulk een Congres kost aan drukwerk, adverteeren, lokaalhuur en wat dies meer zij enorm. Veel onder de twee duizend gulden blijven de kosten waarschijnlijk niet. ' En toch zonder eene enkele gift boven de f 100 is er toch zooveel ingekomen, dat deze hooge kosten gedekt zullen zijn.

Maar wat vooral een succes mag heeten, is de nu gebleken mogelijkheid, om eens rustig vier dagen lang met honderden personen in sectiën saam te werken.

Voor een vergadering als deze, meest uit ongeletterde personen bestaande, was zulks nog nooit beproefd.

Dusver had men zich nog altoos bepaald tot vergaderingen van één enkelen dag, dat men 's morgens kwam en 's avonds ging en den tijd miste voor kalm beraad en bezadigd overleg.

Om den ernst der zaak was het Comité daarom ditmaal van deze gewoonte afgeweken, en had een saamkomen voor vier dagen gevraagd.

Zoo kwam er ruimte van tijd, zoo kon er rust in de gemoederen zijn, zoo kon de gansche zaak van alle zijden en in haar onderdeelen bezien; zoo kon er worden gewerkt.

En zoo is het dan ook geschied, en dankbaar, ja, met een gevoel van volkomen voldaanheid, mag worden erkend, dat deze proefneming met sectie-arbeid uitnemend geslaagd is.

Er heerschte in die sectiën een zeldzame opgewektheid; een warme belangstelling; ieder voelde er zich thuis.

Er daagde in die sectiën licht; men zag er vaste lijnen trekken; men kreeg er een indruk door van het geheel van onze taak.

Vandaar dan ook, dat alle overspanning uitbleef, en bezadigdheid bij de besluiten voorzat.

Men had geen haast; er heerschte geen koortsachtige drift; een besef heerschte, dat men een werk begon, waarin nog tien jaren te arbeiden viel, en waarvoor de grondslagen breed en diep moesten gelegd worden.

Van de Irenischen is bijna niet gerept. Niet één hard woord liet men te hunnen laste verluiden.

Principieel stond men tegenover de Hiërarchie gekant, maar haar priesterlijke hoogwaardigheidsbekleeders liet men ongemoeid en onbesproken.

Aller doel en streven was, om maar het juk af te werpen, en daarmee de kwade macht weg te nemen, die nu al deze jaren zooveel broeders verdeeld had, zoo vele hoofden warm en harten koud had gemaakt en de Dienaren des Woords van de ge* meente had gescheiden.

En brengt al de aard der zaak meê, dat men niet al wat op dit Congres verhandeld wierd, aan de groote klok kan hangen, toch zal, naar we vernemen, zooveel er van algemeen worden gemaakt, dat de macht van het woord ook langs dezen weg naar buiten werken kan.

Het Synodaal Convent, waarvoor het Congres het bestek moest afbakenen, zal door de kerk van Voorthuizen tegen den 28sten Juni e. k. naar Rotterdam worden saamgeroepen.

De bedoeling is op dit Convent niet slechts de reeds ontkomene kerken, maar alle Classes door heel het land te doen vertegenwoordigen.

Immers dit blijft hoofdzaak, dat men ons niet een groepje apart doeme, maar dat we slechts de voorhoede blijven van alle Gereformeerde kerken achter ons aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen