Voor Kinderen.

Gij hoort het gebed.

Die heerlijke woorden hebben wij zeker allen wel eens in den Bijbel gelezen. De vrome Psalmdichter wist al vóór 3000 jaren, dat het zoo was, en allen die den Heere vreezen, de kleinen en de grooten, ondervinden het nog eiken dag.

Daar woont in Engeland een vroom predikant, die Newman Hall heet, en het eveneens bij ondervinding heeft, dat de Heere God het bidden hoort en verhoort. Luistert maar naar 't geen hij verhaalt.

Zijn broeder, die onderwijzer was op een Zondagsschool, kreeg op zekeren Zaterdagavond eens onverwacht sterken aandrang, om bij een jongen zijner klas, die hij nog nooit bezocht had, een bezoek te brengen, om te onderzoeken of hij ook behoefte aan 't een of ander had. En zie — hij vond hem zeer ziek. Ofschoon nu de moeder en de zuster van den knaap niet arm schenen te zijn, voelde de onderwijzer zich gedrongen te vragen, of hij hen ook behulpzaam kon zijn. Zij barstten toen beiden in tranen los, en zeiden, dat de knaap om voedsel had gevraagd, maar dat zij niet bij machte waren het hem te verschaffen, en ook dat Maandag, wegens niet betaling van huishuur, eenig goed zou weggehaald worden. Juist toen de meester aan de deur klopte, waren zij op de knieën in H gebed, om hulp vragende. Met behulp van eenige vrienden werd nu in de behoefte voorzien. En dat de lieden den Heere dankten, die hen zoo had uitgehplpen, behoef ik haast er niet bij te voegen.

Op een anderen tijd was de dominee met zijn broer in Zwitserland, en beklommen zij de Cima de Jazzi, een der toppen van den berg Mont Rosa. Toen zij bijna op den top waren, kwam er een dikke mist. Nu zagen de gidsen recht voor zich uit, en scherpten hun bijlen op de bevrozen sneeuwhelling. De broeder, die de helling nog slechts van verre zag, en niet wist dat het een punt was, dat eenige duizend voeten over een afgrond heenstak, snelde vooruit. Nimmer, zegt de predikant, zal ik het angstig geschreeuw tot waarschuwing vergeten. Zijn broeder stond een oogenblik op den top zelf, doch toen de sneeuw inzakte, begon hij er door te zinken. Een der gidsen snelde met gevaar van zijn eigen leven hem na, en greep hem bij zijn jas. Deze scheurde echter af, zoodat er maar een paar duim laken aanbleef, waaraan hij toch eindelijk werd teruggetrokken. Het scheen, dat hij niet nader aan den dood kon komen, en toch ontkwam hij.

Doch wat gebeurt ? ... Bij zijn tehuiskomst verte 1de hem een zieke vrouw uit de gemeente - dat zij voor zijn behoud dikwijls had gebeden, en op zekeren tijd, dien zij opnoemde, bijzonder ernstig, den Heere smeekende, dat hij van een groot gevaar bevrijd mocht worden. De tijd kwam overeen uit met dien, waarop de man gered was,

Roept Mij san in den dag der benauwdheid, Ik zal er u uithelpen en gij zult Mij eeren", zegt de Heere, de Almachtige.

De dronkaard.

Eens zat Aben-Kila, de wijze van Bassora, in zijn huis, toen zijn zoon, die in de kamer was en speelde, luid begon te lachen. De wijze man zag op en vroeg:

»Waarom lacht gij, Yussuf?

0m den man daarginds, " sprak de knaap. »Zie eens hoe hij voorttuimelt en ronddraait, zwaaiende met armen en beenen. Zou ik niet lachen? ”

»Neen" sprak de vader, »gij moest veeleer , weenen. Want deze man is dronken van wijn. Alzoo is hij den beesten gelijk, ja erger, want hij is een zot.”

»Maakt dan de wijn de menschen tot zotten!" vroeg Yussuf.

»Ja de veelheid van wijn, mijn zoon. Luister eens naar de geschiedenis van Azar en Ali, ' en gij zult het verstaan.

»Deze twee mannen waren vrienden; zij aten en dronken te zamen; ook sliepen zij in één kamer, elk op een rustbed.

»0p een avond gingen zij beiden naar een feest, waar wijn in overvloed was. Zij dronken en werden beschonken, en hun verstand ging weg. Zoo wandelden zij naar hun huis, al struikelende langs de straten, en kwamen eindelijk in de kamer, waarin zij slapen zouden. Doch de lamp was uitgegaan en dewijl de nacht donker was en zij dronken, stieten zij tegen de lamp, zoodat zij in stukken viel. Toen deden zij hun kleederen in het duister af, en gingen .') te bed. Doch zij bemerkten niet, dat zij in hetzelfde bed stapten, de een van deze, de ander van gene zijde.

Doch — toen zij nu beiden nederlagen tastte Azar rond, en greep Ali bij den arm. Hij nu, meenende dat zijn vriend in het andere bed lag, riep hem verschrikt toe: »Daar is een vreemdeling in mijn bed geslopen.”

Ali, die reeds half sliep, sprong op, en raakte daarbij Azar aan: > In mijn bed ligt er ook een!'' riep hij.

»Is het mogelijk!'' sprak Azar, »welnu werp hem er uit! Ik zal het ook doen.”

Nu begonnen zij allebei den een den ander aan te grijpen, want ieder dacht, dat hij een vreemde naast zich had. Zij duwden, stieten en trapten elkander. Ten laatste werd Azar uit het bed geworpen, en spartelde op den grond.

»Ik heb hem er uit gekregen" riep Ali, »en gij? ”

»Was ik ook maar zoo gelkukig'' riep Azar, »maar mij heeft hij er uit geworpen."

Zoo lagen zij tot lang de zon aan den hemel was. Eerst toen ontdekten zij de vergissing, en zij schaamden zich zeer.

> Daarom Yussuf, ' zoo sprak de wijze, »zie den wijn niet aan, en wacht u voor den sterken drank. Want gij zoudt aan deze zotten gelijk worden, en nog veel dieper kunnen vallen dan Azar."

Er is een koning in Oosten geweest, die ook op deze wijs ons waarschuwt. Weten de vriendan zijn naam ook ?

BERICHT.

Den «jongen werkman'' doen we opmerken, dat 1°. geen vragen worden beantwoo d, tenzij de vrager zijn naam noemt. 2". dat zijn vraag wel allerminst geschikt is, om in deze rubriek te worden beantwoord. Bij een persoonlijk schrijven zou misschien 't geven van een antwoord doenlijk zijn.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen