Met de hereeniging aller Gereformeerden

Met de hereeniging aller Gereformeerden in eenzelfde kerkverband raken we steeds verder van de wijs.

Niet dat de mannen van '34 koeler zouden worden. Integendeel, hun genegenheid wordt steeds warmer. En ook niet, dat onder het volk, over en weer, de harten vervreemd zouden raken. Eer omgekeerd wordt een wederkeerig gevoel van saamhoorigheid steeds sterker.

Maar.... en dit is het fatale. Er zijn hier en daar enkele vocalen onder de predikanten, die gevaar voor hunne gescheidenen organisatie duchten, en om die organisatie te redden, nu steeds over de grenzen der broederlijke gezindheid heengaan.

De één scheldt u reeds bij voorbaat voor „schismatieken!'. Een ander acht u een „te vermengden hoop", dien hij eerst eens zou moeten ziften in zijn wanne. Een derde weet jn de Bazuin te zeggen, dat het wel in 1834, maar niet nu „voor of tegen Koning Jezus" gaat. Kortom, de eene onvriendelijkheid loopt de andere na; en althans in de uiting der lippen verzwakt het broederlijk karakter van het woord bij deze toongevers met den dag.

Ook uit een stuk van Ds. Gispen in ditzelfde nummer zal men zfen, hoe er eer afstooting is, dan dat de aantrekkingskracht zou werken.

Zelfs een vluchtige lezing van dien brief toont overduidelijk, dat Ds. Gispen volstrekt geen heimelijken wensch koestert, om eerlang de saamsmelting in de hoofdstad te doen gelukken.

Een spoor is zelfs in dit schrijven reeds te ontdekken, dat Ds. Gispen straks de Classicalen gaat verdedigen.

En dat alles overkomt ons nu, niet om onze belijdenis; want daarin zijn we één.

Noch ook om onze Kerkenorde; want die is eensluidend.

Neen, maar enkel om de genootschappelijke organisatie der Gescheiden kerken. Om eea Reglement waar onze vaderen nooit van gedroomd hebben. Om een Kerkgeheel dat in zijn opvatting als afzonderlijke eenheid onbestaanbaar is met Kerkenorde en Belijdenis bei.

Altoos die fatale werking van zulk een organisatie.

Dat hebben we nu zoo schreeuwend droef aan de organisatie van i8i6 gezien;

En dat begint nu, ja, waarlijk, ook reeds weer uit te komen aan deze organisatie van 1869.

Er zijn hier drie dingen: Belijdenis, Kerkenorde en een Organisatie, en nu oordeelen ook hier weer anders, o, uitnemende broeders: Ja, of ge nu al bijvalt in Belijdenis en Kerkenorde, dat helpt mij nog niet. Ik sta buiten u en gij buiten mij, als ge ook niet bijvalt in de Organisatie.

Nu het zij zoo.

Wij zullen stil wachten.

Waarschijnlijk zal het Synodaal Convent c'eze gewichtige zaak wel ter hand nemen, en duur zal dan de verantwoordelijkheid zijn van wie, enkel om deze Organisatie te redden, de ineensmelting tegenhoudt.

Maar nu eenmaal ons hartelijk en broederlijk dringen op hereeniging van onderscheidene kanten derwijs onbroederlijk bejegend is, nu zullen wij veiligst gaan met deze zaak voorshands ganschelijk te laten rusten.

Naar hereeniging smachten we, maar opdringen willen we ons niet.

Als de jongere zoon in de gelijkenis willen we voor God en menschen onze schuld belijden, maar door „oudere broederen" nu reeds met den naam van „schismatieken" bejegend te worden, en te moeten hooren, dat onze strijd niet voor Koning Jezus is, dit snoert ons verder den mond.

Over en weder zal het volk des Heeren dan zelf deze zaak maar ter harte moeten nemen.

Het zal dan op het gebed in plaats van op het debat moeten geworpen worden. Want dit voelt ieder toch, met een debat als waarin nu de heeren Gispen, De Cock en anderen zich verloopen, komt men niet bijeen, maar raakt men van elkaar af

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen