De heer Ds. Schouten te Utrecht

De heer Ds. Schouten te Utrecht heeft op de kerkelijke leestafel een belangrijk vlugschrift neergelegd, waarin hij ten ernstigste adviseert tegen een breken met de Synode.

Psychologisch is dit vlugschrift lichtelijk te verklaren. Niet uit moedwil, noch uit wilkeur, maar door neiging van zin en stemming des gemoeds is de heer Ds. Schouten, om nu het ware woord eens te mogen bezigen, „verliefd" geraakt op de Evangelische Gezangen.

Bij hem wierd deze liefde een passie. Deze passie verblindde en bedwelmde hem, en zoo merkte hij zelf niet, hoe hij langzamerhand en ongemerkt geheel onder de macht van hun bekoring kwam.

Zoo wierd ze een op zich zelf staande monomaniel

En gelijk het nu steeds gaat, als zulk een passie in de ziel vaart, zoo verging het ook Ds. Schouten. Eenmaal daarin zittende, wierden de Gezangen voor hem het geestelijk kompas, waarnaar hij alle ding beoordeelde.

En overmits nu de Synodale Organisatie v66r de Gezangen is, en de Dordsche Kerkenorde ze uitsluit, zal ieder toestemmen, dat het voor Ds. Schouten niet anders kon, of hij moest zfch tegen de Dordsche Kerkenorde stellen.

Hij is hierin, voorzoover wij hem kennen, dan ook volkomen oprecht; volmaakt te goeder trouw; en zonder erg vóór de Synode kiezend.

Toch had hij hierbij een pijnlijken strijd. Immers Ds. Schouten is ook levenslang fel en scherp bestrijder geweest van het ongeloof, en uit dien hoofde van de Synode.

Hoe nu die twee te vereenigen.”

Dit deed hij alzoo, dat hij in zijn vlugschrift even onverholen als vroeger op al •ie ellende van het Synodale wezen wees, maar er nu bijvoegde, dat al deze ellende ons overkwam om onzer zonde wil, en dat dus niet ónze hand zich hiertegen mocht opheffen.

Deze verklaring lag voor de hand. Sterke voorliefde voor de Gezangen verlaadt altoos een overhelling tot hetonder-^^rpelijke gevoels-Christendom. En waar ™' eenmaal in de ziel post vat, natuurlijk "^f gaat men dan ook duiken in Gods "^^yiorgen wil, in stee van te drijven op den i^openhaarden wil des Meeren.

En is men daar eenmaal aan toe, is het "an niet volkomen duidelijk, dat men lijdelijk ordt in zondigen zin, en zijn lijdelijkheid dekt op antinomiaansche wijze?

Toch zij elk Bedienaar des Woords met ulke theorieën voorzichtig.

Op kerkelijk terrein binnengeloodst, gaan e bij anderen even spoedig dienst doen ok in huiselijke en maatschappelijke zonden.

En wat verkrijgt men dan anders, dan at men de Roomsche leer over de straffen eer inhaalt.”

Onze vaderen toch leerden steeds: i». dat hristus volkomenlijk voor al de zonde van ijn volk voldaan heeft; 2", dat er derhalve voor het volk des Heeren geen straffen in igenlijken zin meer bestaan; en 30. dat de ordeelen Gods voor het volk des Heeren een andere strekking hebben, dan om zijn geloof te beproeven, en het weder te brengen tot gehoorzaamheid.

In tegenstelling waarvan Rome leerde: i". dat Christus wel de eeuwige straf voor zijn volk droeg; 2". maar dat zijn volk zelf nog de tijdelijke straf draagt; en 30. dat in het lijdelijk dragen van deze st: af dus vroomheid schuilt.

En juist zoo oordeelt nu ook Ds. Schouten: i". het volk des Heeren wordt gestraft; 2". die straf heeft het te dragen; 3". tegen die slraf in te gaan, zou onvroom zijn. Waarbij dan komt, dat de Roomsche kerk op haar standpunt nog een correctief bezit, wat Ds. Schouten mist, en alzoo nooit in zijn geest op de antinomiaansche klip zou verzeilen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen