Voor Kinderen.

TWEE REUZEN.

DE AFRTKAANSCHE OLIFANT EN HET NIJLPAARD.

III {Slot.)

Is de olifant een reus op het land, het rivier-of nijlpaard is een reus in het water. Alleen heeft het een breeder en plomper gestalte dan de eerste, alhoewel het in grootte en gewicht bij hem veel ten achter staat. Zijn bijna haarloos lichaam rust namelijk, als ware

het een vat ig voet lang en ii voet in omvang, op v-ier stompe doch zoo bijzonder korte pcoten, (lat de buik den grond raakt; zoodra de pooten slechts een weinig in den modder zinken.

Die kortheid van zijn pooten heeft overigens voor zijn leven in het water groote waarde. Bij al zijn kracht zou het dier niet in staat zijn zich op den modderigen bodem voort te werken wanneer de lichaamszwaarte op hooge pooten stond, en deze drie tot vier voet diep in het slijk zakten. Thans echter schuiven de plompe slechts twee voet lange pooten gemakkelijk over den modder heen. Even wanstaltig als het lijf, is - ook de kop. Van boven gezien gelijkt die in grootte en vorm op de kast van een basviool, waarbij de halvemaanvormige neusgaten de klankgaten kunnen voorstellen. De snuit waarin hij uitloopt is minstens zoo breed als het voorhoofd; de hangende lippen zijn. met borstels , als van ijzerdraad bezet. Bovendien zit deze wanstaltige kop op den romp, niet alsof hij er uit gewassen, maar alsof hij er in gestoken is, en ontbreekt het dier dus geheel een eigenlijke hals. • Met de monsterachtige lengte van den schedel stemt , de muil overeen, die geopend zijnde, een afgrond gelijkt, en juist geen aangenaam, veeleer een schrikwekkend gezicht oplevert. De binnerizijde gelijkt op eèn massa pas geslacht vleesch, en het gebit laat buiten de kiezen en snijtanden eenige hoektanden zien, zoo dik als staken, en van zulk een lengte, dat het onbegrijpelijk is, hoe zij achter de lippen kunnen verborgen worden.

De oogen en de spitse ooren zijn bijzonder klein, .en staan op één lijn met de wijd opengesperde neusgaten, wat aan het dier veroorlooft in het water verborgen te zijn, en alleen j ., • • 1 " _ j„ ^„„ i„i i„ den snuit eemgszms boven de oppervlakte van het water te verheffen om adem te ha len, en zijn vijand te bespieden. De kleur der huid is, als zij droog is, van boven zwartachtig, bruin of léigrauw; als zij nat is, bruinachtig blauw. De onderzijde is vleeschkleurig. In deze eentonige kleur brengen evenwel vele blauwachtige en groenachtige vlekken en kruisgewijze heldere rimpels eenige afwisseling. De huid is zoo dik, dat een gewone geweerkogel er niet doordringt. Men vervaardigt wandelstokken en zweepen ervan.

Het rivierpaard bewoont dezelfde landstreken als de olifant. Het leeft als een tweeslachtig dier, doch gevoelt zich in het water-veel meer tehuis dan op het land. Daarin beweegt het zich ook met verbazende gemakkelijkheid en vaardigheid, zoodat het snelle wendingen verricht, zwemmend in snelheid gelijkstaat met de beste roeiboot, en in zijn woede bewegingen maakt die het geheele water in beroering brengen. Het duikt ook zeer goed en kan vier of vijf minuten onder water blijven Bij het bovenkomen spuit het een waterstraal van zeker een el hoogte uit, doch laat van zich zelf niet meer zien dan de oppervlakte van den-snuit.

Op het land komt hij bij dag alleen op plaatsen waar geen menschen zijn, om zich in de zon te koesteren. Hier liggen dan verscheiden rivierpaarden gemakkelijk bijeen als varkens, en laten zich, door vogels die daarop belust zijn de vliegen en bloedzuigers afpikken. De een is de lichtgele »koefijder"; de andere is de »krokodilIenwachter", een vroolijk en luid chreuwend diertje van de grootte eener kwartel. Deze vogels drentelen op den rug van het monster zorgeloos rond. De krokodillenwachter is bovendien een zeer voorzichtige oppasser, die . bij het naderen van een mensch dadelijk zijn geschreeuw met bijzondere luidruchtigheid hooren laat, en daardoor het rivierpaard waarschuwt. e B d d

Bevat 'de stroom voedsel genoeg, zoo blijven zij dag en nacht daarin Op den bodem van den Niger of de Oranjerivier, waar zij in groote troepen te vinden zijn, ziet men hen niet zelden met dezelfde gemakkelijkheid de waterplanten afweiden als onze runderen het gras des velds doen. s

Is een stroom evenwel arm aan planten, dan gaat het nijlpaard met het aanbreken van den nacht aan land, en wee dan het plantsoen dat het bezoekt! Zooals zijn gestalte doet vermoeden gebruikt het veel, zeer veel vóór dat zijn honger is gestild. En het dier kan wat bergen! Men heeft uitgerekend dat zijn darmen uit elkander gelegd een kanaal van loo tot iio voet lengte vormen en die wenscht hij volstrekt niet enkel met lucht te vullen. Bij zijn strooptochten laat het zich ook niet zoo licht schrik aanjagen a's de olifant. Terwijl deze voor de minste omheining zooveel schuwheid en voorzichtigheid aan den dag legt, dat hij van een veld dat daarmede voorzien is wegblijft, verplicht daarentegen het nijlpaard de inboorlingen langs den oever den ganschen nacht vuren te onderhouden, en een voortdurend geraas met trommen te maken Desniettegenstaande verlaat menigmaal een der dieren de rivier, en wijkt eerst als de wachters in groot aan tal schreeuwend, trommelend en niet brandende takken op hem losstormen. In het water betoont het nijlpaard tegenover de menschen zich als een buitengewoon stout dier, dat nooit voor de booten uitwijkt, en deze dikwijls genoeg zonder eenige aanleiding aangrijpt en ongelukken aanricht. De inboorlingen zijn tegen deze monsters tamelijk machteloos. In eenige landen graven zij om ze te vangen kuilen, die zij • met luiken overdekken Aan den Boven-Nijl dooden zij hen met 'groote moeite en gevaar door • het werpen met harpoenen, doch het best worden .zij onschadelijk gemaakt door de voor den Afrikaanschen jager bijzonder gemaakte olifantenbuks.

De Romeinen brachten niet alle; n Afrikaansche olifanten, ma^ar ook nijlpaarden, zoowel g oude als jonge, levend naar Europa en ge­ b bruikten ze bij hun kampspelen. Het duurde van dien tijd tot in 1850, eer .weder een levend B nijlpa-u'd den grond van ons werelddeel betrad. Het leeft nog in de Londensche dierentuin. In het jaar 1859 kwamen door den genoemden Casanova twee nijlpaarden, een mannetje en een wijfje in onzen Amstérdamschen dierentuin.

De jacht op nijlpaarden heeft groote moei­ J lijkheden. Men kan natuurlijk alleen de jonge dieren vangen, wanneer de moeder gedood is. evenals bij de olifanten. Bij de nijlpaarden evenwel wordt het vangen nog verzwaard, daar het jong meest in het water is en op een niet gevaarlijke plaats met den harpoen moet worden getroffen en dan aan land getrokken worden. Daarbij komt dat zij vaak aan den wonden door den harpoen sterven. Op deze wijze verloor Casanova gelijkertijd toen hij de vier jonge olifatiten aanvoerde vier levend gevangen jonge R nijlpaarden. Gelukt het het dier levend te vangen dan wachten den gelukkigen jagers weer de moeilijkheden van het vervoer. Op de Nijl J gaat het goed - tot aan Khartoem. Doch dan komt de veertiendaagsch'e woéstijnreis. Gaan daarbij de jonge olifanten te voet, het nijlpaard moet dan door vier kameelen worden ^«^r^^^». Daar het dier ook nog dagelijks zijn bad moet hebben, zoo heeft men hiervoor ongeveer 20 kameeliasten water mede te voeren en dan nog het voeder.

Jegens de oppassers zijn zulke jonggevangen nijlpaarden spoedig zeer mak. ' Zij leggen den kop in hun schoot, sperren den nog tandeloozen muil open en hebben het gaarne, dat men hen op het gehemelte met den vuist heen en weder strijkt. Bij ouderen is dat tamelijk gewaagd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen