Voor Kinderen.

Door droef heid tot vreugd.

»Geen ellende kan zoo groot, geen grond zoo woest zijn", zegt een oud boek, »of een godvreezend hart kan er een bron van maken, waaruit water tot vertroosting vloeit; hetzij water om te reinigen, dat een middel is tot berouw; hetzij water om te bekoelen, dat een middel is tot geduld; hetzij water om te bevochtigen, dat een middel is om te groeien in de genade."

Bij dat oude woord past een oude geschiedenis.

’t Is nu haast tweehonderd vijftig jaar geleden, dat een gezelschap Spanjaarden reisde door Zuid-Amerika. De Spanjaarden hadden dat land veroverd, en nu deed men soms reizen in de binnenlanden, ten einde te ontdekken hoe het er daar uitzag.

Terwijl nu de lieden voortreisden gebeurde het, dat een van hen ziek werd. Eerst werd hij koud, zoodat hij rilde over al zijn leden ; daarna voelde hij zich geweldig heet, wat geruimen tijd aanhield, 't Bleek weldra, ' dat hij een hevige koorts had.

Al wat men doen kon werd gedaan om die te doen bedaren, doch het hielp niet-De koorts werd al erger. De man sleepte zich nog met moeite voort, doch ten laatste kon hij niet meer.

»Ik moet het opgeven, " zoo sprak hij. »Leg me hier maar neer, om te sterven." Doch dat wilden de mannen niet doen. Zij zochten sterke takken, vlochten die ineen, en maakten daarvan een soort van draagbaar. Daarop legden zij een mantel en op dezen den zieken man, die nu doer hen bij beurten werd gedragen. Dat ging een poos goed, tot men kwam aan een bergachtige streek, waar de weg zeer oneffen was en bovendien nu eens door bosschen straks weer langs diepe kloven liep. Nu konden de dragers met hun last niet meer voort; men loste elkaar af, doch het ging niet meer.

»Wij moeten u hier laten", spraken zij tot den zieke, »God behoede u."

Zwijgend liet de man hen begaan. Men zocht een plek op aan den kant van een poel o£ watervlakte. Aan het water groeide een boom met dicht gebladerte. In diens schaduw legden zij den zieken man, die van koortshitte brandde, neer. Een paar brooden, een weinig meel en een flesch wijn, benevens vuurwapenen, was al wat de reizigers den zieke konden laten. Toen namen zij hartelijk afscheid en trokken weg, denkende: we zien hem nooit weer.

Daar lag nu de man alleen, bevende van koorts. Voedsel begeerde hij niet, maar des te meer drinken. Hij nam een slok wijn, maar die laafde hem niet. Water moest hij hebben. Hij zag rond en ontdekte achter zich den plas. Opstaan kon hij niet, maar hij kroop over den grond tot hij den kant van den poel bereikte. Met moeite kwam hij bij het water en dronk. Maar ach! het was bitter en walgelijk, haast niet om naar binnen te krijgen. Doch wat te doen? Er was niet anders en dus dronk hij voort en kroop toen weder naar zijn oude ligplaats, terwijl hij wanhopig zuchtte: »Ik ben verloren; zelfs het water is niet te gebruiken. Ik zal bezwijken!"

Weldra had hij weder dorst. Het water smaakte nog even bitter als te voren, maar de dorst kwelde hem schrikkelijk. Een poos daarna viel hij op de plek onder den boom in diepen slaap. Doch zie — toen hij ontwaakte, was het alsof hij zich iets beter voelde. De hitte van zijn lichaam - was minder, de pijn ook. Wederom dronk hij en at ook iets. Den volgenden dag voelde hij zich reeds sterk genoeg om rechtop te zitten. Als hij dorst had dronk hij van het water, want er was geen ander en 't scheen hem geen kwaad te doen, hoe leelijk het ook smaakte.

De waarheid was, dat juist dit bittere water hem genas. Zelf er onbewust van, hadden de mannen den zieke neergelegd onder een cinchona of kinaboom. Zooals de vrienden misschien weten, wordt uit de bast van dien boom de bittere quinine bereid, die door 's Heeren goedheid zulk een krachtig middel tegen de koorts is. Eenige bladen en stukken bast van dien boom waren in het water gevallen en daar verrot. De zieke dronk dus onwetend een mengsel van quinine en water, en zoodoende was hij in korten tijd geheel van de koorts genezen. Hij kon weer staan en gaan, zette alleen de reis voort en kwam veilig aan waar hij wezen moest.

Zoover de geschiedenis. Er is nog een boek, veel ouder dan dat van hetwelk hierboven is gesproken. In dat oudere boek nu leest men ook »dat wij door vele verdrukkingen moeten ingaan in het Koninkrijk Gods, " en dat de kastijding des Heeren wel eerst een oorzaak is van droeflieid maar daarna een vreedzame vrucht der gerechtigheid geeft. Wij zijn ook op reis als die man en liggen ziek. Doch de Heere wil onze Geneesmeester zijn. En al smaken ons soms de middelen niet die Hij ons geeft, we worden er toch beter van, en krijgen er kracht door om te reizen naar het Goede Land, dat Hij ons heeft bereid.

AAN VRAGERS.

A, I. — I. Hoeveel beteekenissen het woord neven hebben kan? Hier volgen er eenige: Neven = kinderen van broeders of zusters. Neven = kinderen van ooms en tantes. Neven, soms gebruikt voor »naast." Vooral in saamgestelde woorden, b. v. »nevengebouwen", doch »bijgebouwen" : s beter. Neven is ook, meen ik, een soort van muggen-

2. Tot het jaar 1500 en ook nog later geloofde men algemeen, doch verkeerdelijk, dat de aarde onbeweeglijk stond in het midden des hemels en om haar heen liepen: i. de Zon; 2. de Maan; 3. de p'aneet Mercurius; 4. Venus; 5. Mars; 6 Jupiter; 7. Saturnus. Dit zevental — en««Vf het Ze vengesternte —noemde men de »zeven planeten." De naam is echter niet goed en ook zijn er veel meer planeten, b. V. Uranus, Neptunus enz.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen