Nu en dan

Nu en dan ontvangt de Redactie van de Heraut ingezonden stukken ook van broederen uit de Christ. Geret. kerk, die over de behandeling, hun door hun kerkeraad of m.eeidere vergadering aangedaan, niet zeer gesticht zijn.

Op zichzelf zou er in de publicatie van zulk een klacht niets onbillijks liggen.

Om een voorbeeld te noemen, ais een lid van een gemeente der Christelijke Gereformeerde kerk een mededeeling van zijn kerkeraad ontvangt, dat hij beschouw^d wordt geschrapt te zijn, (let wel, niet kerkelijk behandeld; niet na censure gebannen en den Satan overgegeven; neen, maar zonder eenigen vorm van proces of verhoor zelfs, eenvoudig geschrapt van het boek), — dan heeft o. i. zulk een lid onbetwistbaar en volkomen recht om zich te beklagen; want zoo mag m.e.i met geen lid der l^erk doen. En (we weten uit andere procedures), dat de weg naar hooger in appèl voor een leek niet zoo spoedig gevonden is.

Waarom zou in zulk een geval de Heraut kwaad stichten met aan zulk een feit publiciteit te geven?

In alle kerken wordt gezondigd, en voor alle kerken ligt ter beveiliging van het recht in publiciteit ongemeene kracht.

Voor alle Gereformeerde kerken strijdend, beschouwen we geen van haar als onbevlekt, en kwijten ons met onze critiek op haar handelingen slechts van een prijslijken plicht.

Uit dien hoofde kunnen we volstrekt niet inzien, dat deze klagers ook maar eenigszins verkeerd deden met ons aan te zoeken, noch ook dat wij gehouden zouden zijn, om deze klagers aan den kerkdijken rechter over te leveren.

Toen de Heraut optrad heeft ze haar kolommen even breed voor de Christelijke Gereformeerde kerken opengezet, en door en harer toenmalige medearbeiders zeer prijslijk deze kerk laten inleiden.

Maar het recht der publiciteit moet aan e Gereformeerden in alle kerken onverort blijven.

Klagen is nog geen verraad.

In casu zijn we zelfs vast overtuigd, dat lle Classes en Synoden de houding en aad van dezen ongenoemden kerkeraad als nschriftuurlijk en ongereformeerd zouden ewraakt hebben.

Toch deelden we deze klachten ««V^ mee. Waarom niet!

Uitsluitend om de hangende onderhanelingen.

Zoolang men onderhandelt, dient m.en lles te mijden, wat den goeden uitslag der nderhandelingen in de waagschaal zou unnen stellen.

Onderhandel, zoo ge die kieschhei^ en at zelf bedwang mist, liever niet.

Maar knoopt ge eenmaal onderhandelinen aan, weet dan ook zekere convenances n acht te nemen; wie dat niet kan, deert ichzelf.

Naar dien regel ons gedragend, zwegen e daarom.

Het mocht zelfs deti schijn niet hebben alsof e met zeker leedvermaak op verkeerde andelingen in andere kringen wezen.

Zulk soort handelingen zijn er in eiken v n ook in dien kring, maar het lag niet p onzen weg, om in dit tijdsgewricht h aarop te wijzen.

Dit is ook de reden, waarom we het tilzwijgen bewaren op veel ongepaste taal, aarmee men ons bejegent.

De hond moge soms een „rekel" gescholden worden (door wien doet er nu niet toe), maar in dien rekel schuilt dan toch hondentrouw.

En in die trouw niet tekort te schieten is ons hooger eerepalm, dan om spies en speer, die ons den lansstoot toebracht, ontwee te slaan, al zouden we het kunnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen