De heer Dr. Jonker, bekend door zijn

De heer Dr. Jonker, bekend door zijn vertaling van Calvijns zinsnede, plaatstede vorige week in de N. Sprokkelaar dit ingezonden stuk: »Na de lezing van Dr. Kuyper's toespraak: »Niet de Vrijheidsboom maar het Kruis", kom ik u verzoeken, naar aanleiding van de daarin voorkomende noot op bl. 30 en 31, het volgende in uw blad op te nemen.

Mijn geweten verbiedt mij met dezen geleerde te polemiseeren. En de hartstochtelijke verbittering, waarmede hij de fiolen van zijn kwaadheid over mijn hoofd uitstort, deert mij niet, ofschoon zij mij tot onuitsprekelijke droefheid stemt — om zijnentwil.

Naar aanleiding evenwel van de smet, die hij op mijn naam als eerlijk man gelieft te werpen, slechts dit weinige: Dr. Kuyper zegt, dat ik bij de vertaling van het berucht geworden citaat uit Calvijn „zijn" veitaling voor mij had.

Dat is o? iwaar. Dr. Kuyper zegt ook, dat ik hem, »zonder iets er bij te voegen", naar dat citaat gevraagd heb.

Dat is mede onwaar. Ik heb hem, gelijk het voegde, verlof gevraagd, om van de aanwijzing, waarom ik hem verzocht, in publiek geschrift gebruik te maken.

Ondanks de verzekering van mijn vertoornden censor (die mij dezen toorn onwaardig moest achten, , en voor wien ik gevoel ernstiger te moeten bidden dan tot heden toe) dat ik geen Latijn versta, en bij de vele prikkelingen, die hij mij om mijn eenvoudige brochure meent te moeten aandoen, blijft het mijn rustige en blijmoedige overtuiging: »Magna est vis veritatis — praevalebit."

»De kracht der waarheid is groot — zij zal zegevieren."

Dank voor de opname dezer regelen.

Uw. Dw. Dr.,

A. J. TH. JONKER.

Ellekom, 23 Mei '89.

Hierbij merken v/ij op: i". Dat Dr. Jonker niet maar voor Dr.

Kuyper bidt, maar dat hij hier ook openlijk komt vertellen.1 dat hij dit doet> 2", , Dat Dr. Jonker geen enkele poging waagt, om de onbegrijpelijke blunders die hem zijn aangewezen, te weerleggen, alsook zich onthoudt van elke erkentenis van ongelijk of schuldbekentenis; iets wat zijn plicht ware geweest, nu hij in het publiek deze zaak aanstipte; vooral waar hij zelfs op de intieme mededeeling komt aangaande zijn gebed.

3". Dat Dr. Jonker de vertaling van Dr.

Kuyper wel voor zich heeft gehad, iets wat blijkt uit zijn eigen brochure, waarbij die vertaling critiseert en er de kwansuis verkeerde opvatting van het parcerem m wraakt.

En 4'. dat Dr. Jonker, zoo hij, wat de noot op pag. 31 van de rede: Niet de vrijheidsboom, maar het kruis, aangaat, het daar geschrevene niet uit zijn verband had gerukt, zelf zou hebben ingezien, hoe ten onrechte hij ook op dit punt Dr. Kuyper van onwaarheid beticht.

In die noot schreef Dr, Kuyper namelijk: »En 2". kan ik het in Dr. Jonker niet goedkeuven, dat hij, zo7ider zijn doel te openharen, mijn hulp inriep om zijn brochure mogelijk te maken.

Zonder iets er bij te voegen, vroeg; hij mij naar Calvijns citaat; en ik gaf hem dit. Maar mij dunkt, als eerlijk man ware hij verplicht) geweest, mij te zeggen, dat hij dit citaat tegen ' mij wenschte te gebruiken.

Hij zou het daarom toch gehad hebben.

Maar zijn eigen positie ware dan zuiver geweest.

Wat overigens elk deskundige denken zal van de zonderlinge liefhebberij om de ruwe taal en toon uit de polemiek van Calvijns dagen te midden van onzen politieleen strijd te werpen, is voor niemand dan voor Dr. Jonker een geheim. • Er werd dus gesproken van een plicht die op hem als eerlijk man rustte, om te. zeggen, jdat hij dit citaat tegen Dr. K. wenschte te gebruiken". Dit ., ., tegen mij" wierd zelfs gecursiveerd.

Toch laat Dr. Jonker dit weg, en bereidt zich daardoor de mogelijkheid om een broeder, ten onrechte, openlijk van onwaarheid te betichten.

Slechts dit zij Dr. Jonker toegegeven, volledigheidshalve had moeten worden meegedeeld, dat Dr. Jonker het citaat wel vroeg, _om het in een uit te geven werk te gebruiken.

Vreemd toch! Publiek komen zeggen, dat men voor iemand bidt. Zich onthouden van elke schulderkentenis waar men zich zoo danig voorbijgepraat heeft. En dan tot twee malen toe, publiek een broeder met groote letters van onwaarheid betichten, op gronden die qeen steek houden.

Hoe - raadselachtig is toch het menschelijk hart, ook in zijn vroomheid!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen