Uit de Pers.

Gemeenlijk mijdt de Heraut discussie met bladen als het Boet. Weekblad.

Selfrespect dwingt daartoe.

Zoodra echter het geschil gaat loopen over de diepste lijnen der waarheid, is spreken plicht.

Daarom vestigen we de aandacht op wat het Doet. Wcekbl. ditmaal over de Verkiezing schreef.

Het stukje luidt als volgt:

«Aangaande sommige «Dienaren van rechtzinnige belijdenis» wordt door den heer Kuyper in het Herautnummer van 9 Maart gezegd: «Niet alsof ze ooit zouden uitspreken, dat zij meenen de zaligheid der zielen in hun macht te hebben. Daar denkt geen hunner aan. Maar ze verkeeren dan toch maar al te vaak in de verbeelding, alsof hun dienst, ook waar geen uitverkiezing bestaat, toch wel iets ten goedezou kunnen uitrichten".

AIzoo, waar de menschen niet uitverkoren zijn ter aaligheid, maar ter verdoemenis, daar kan de diens van de dienaren van rechtzinnige belijdenis niets ten goede uitrichten, ook waar die dienst voor dezulken toch plaats vindt. Met andere woorden: de Almachtige God laat spreken en preeken ook tot menschen, die toch niet uitverkoren zijn, en wien , ... de moeite van naar de prediking te luisteren ahoo veilig had iannen worden besfaardl Het spreken en preeken, tot boete wekken en met het uitzicht op den hemel tot vertroosting trachten te stemmen, heeft voor de niet uitverkorenen ter zaligheid dan, naar Gods raad. (volgens Dr. Kuyper) ongeveer hetzelfde effect, wat voor een tot de doodstraf veroordeelden misdadiger, in landen waar die straf nog bestaat, de ook tot hem gebrachte opwekking tot een nieuw en verbeterd levensgedrag i de straks wider binnen te treden maatschappij zou hebben.

Geen wonder, dat zelfs een Ultramontaansch blad nl. de Roomsche Maasbode, met het oog op zulke staaltjes van logica, zeer onlangs, blijkens een aanhaling in het Nieuws v]d. Dag van 7 Maart onder het opschrift: «een strijd ten principale» aldus schrijft: «De Heraut geeft wekelijks zooveel onverkwikkelijks en verschrikkelijks te lezen op theologisch terrein, zooveel mishandeling der arme logica te zien, zooveel wartaal, inconsequentie en tegenspraak te verduren, dat men zich niet waagt aan een wederlegging van de Standaard enz.

Op het punt van logica, gezonde, eerlijk logica, verwijt de pot hier den ketel, dat hij zwart is; maar toch is 't waar, wat de pot hier zeide, en beiden kunnen in den staat, waarin zij verkeeren, wèl breken, maar bezwaarlijk blank - worden geschuurd. Wie zijn vingers alzoo niet zwart maken wil, houde hand en kleêren van beiden ver genoeg af! Zonder beeldspraak: is de waarheid al bij de Rotterdamsche Maasbode geenszins te zoeken, zoo wordt zij stellig niet minder [bij de Amsterdamsche Standaard gemist!»

Uit deze proeve van stijl ziet men, op wat ruwe, onteedere wijze bladen als het Doet. Weekbl. de teederste mysteriën onzer religie bespreken.

Doch dat daargelaten, kan men helaas, tot geen andere conclusie komen, dan dat dit blad de belijdenis der eeuwige Verkiezing ten eenemale verwerpt.

Wie toch zulk een Verkiezing belijdt, belijdt tevens dat de Vader alleen zijn uitverkorenen trekt; alsmede dat niemand tót Jezus kan komen, tenzij de Vader hem trekke.

Hieruit volgt dus, dat alle Bediening des Woords slechts dan tot zaligmakend resultaat kan leiden, zoo ze komt tot een uitverkorene, en dat ze voor een ander slechts een reuke des doods, nooit een reuke des levens kan zijn.

Dit is zoo duidelijk, dat we er geen woord om verspillen.

Wist men dan ook op aarde wie al dan niet uitverkoren is, natuurlijk zou men dan het Evangelie alleen tot deze mogen brengen.

Dit echter heeft de Heere voor ons verborgen, en ons daarmee de verplichting opgelegd, om het Evangelie te brengen aan alle creatuur, en dit steeds te doen in de mogelijke onderstelling, dat ook zij uitverkoren zijn.

Uit bovenstaand stukje blijkt derhalve, dat het cor ecclesiae, gelijk onze kerk die steeds in de vrijmachtig souvereine verkiezing beleed, door een blad geloochend wordt, dat als orgaan der Dijkiaansche stichtingen geacht moet worden den geest te vertolken die in den kring van Ds. Van Dijks geestverwanten heerscht.

Daarom wijzen we er op.

Vergissen we ons hierin nu, zoo zal niets ons liever zijn, dan dit te hooren; maar dan moet de redactie ook heel dit stuk intrekken dat met de belijdenis der Verkiezing logisch onbestaanbaar is.

Over de benoeming van Christ. Geref. predikanten in Indië, zegt de Hervorming:

Wederom is een «afgescheiden" predikant tot predikant bij het Protestantsche kerkgenootschap inNed.-Indië benoemd. Thans terwijl de minister Mackay aan het hoofd van het Departement van Koloniën staat. Er blijkt uit, dat niet alleen de minister Keuchenius die richting uit wilde.

Trouwens reeds een week of wat geleden heeft in de Mail courant van het N v. d. D. »een lid van de commissie tot de zaken der Prot. Kerk in O. en W. Indië" herinnerd, dat geen predikant door den minister wordt benoemd dan op voordracht van genoemde commissie, die in Den Haag zetelt. De vorige benoeming van een «afgescheiden" predikant geschiedde op die wijze; ook nu zal 't wel zoo gebeurd zijn.

In bedoeld schrijven werd gezegd, dat de commis sie had gebruik gemaakt van de gelegenheid, dat zich predikanten van het Christ. Gereformeerd kerkgenoot schap candidaat stelden. Daaruit zou dus volgen, dat dit vroeger nooit geschiedde; want waarom zou de commissie thans opeens tot het inzicht gekomen zijn van de wenschelijkheid daarvan?

Die wenschelijkheid wordt door velen in Indië en d ook door de Mail courant bestreden Vooreerst, om­ g dat in de Binnenlanden en de Buitenbezittingen, waar de benoemde predikanten eerst jarenlang doorbrengen, orthodoxen niet dan in zeer klein aantal en ver r spreid voorkomen. Op een paar hoofdplaatsen vindt men er enkelen bijeen Wie dus mocht willen bewe ren. dat ook de rechtzinnigen in Indië, recht hebben op een predikant, bedenke dat dit alleen waar kan zijn, als men hun een voorganger kan geven, die bepaald onder hen kan werkzaam zijn Nu worden de belangen van de zeer groote meerderheid opgeofferd aan dié van eenige weinigen, zeer wemigen.

Maar bovendien: al moet toegekend worden dat de benoeming van een afgescheiden predikant niet in strijd is met het Reglement op de kerk in Indië, heeft men wel bedacht, zoo vroeg indertijd de Mail courant, dat de gemeenten in Indië zijn saaragesteld uit leden van verschillende kerkgenootschappen, dus van uiteenloopende belijdenis? En ligt het niet voor de hand, dat in gemeenten van zoodanigen aard geen leeraar op zijn plaats kan zijn van èen sterk geprononceerd dogmatische kleur, en wel allerminst een predikant van zoa exclusieve richting als tot het wezen der Chr. Gereformeerde confessie behoort ?

Dit is nu weer echt modern geoordeeld!

Een kerk moet niet haar eigen belijdenis prediken en haar eigen beginselen voortplanten, maar spreken naar den smaak der toevallige leden.

Ons verheugt het dan ook zeer, dat de Regeering Christ. Geref. predikanten uitzendt.

Zelfs wenschten we wel, dat ze nooit anderen meer uitzond.

Ze zijn er o. i. bij uitstek geschikt voor.

Althans zoolang ze zich aanbieden.

En dit nu vreezen we zal spoedig ophouden.

Bij eenig nadenken toch kan een Gereformeerde en nog wel een Gereformeerde die voor hel vrijwilligheidsbeginsel koos, toch moeilijk optreden als Dienaar in een belijdenislooze schijnkerk, die door den Staat ingericht, als tak van Staatsdienst gereglementeerd, en met Staatstraktement voorzien is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen