Nu ook in Bunschoten

Amsterdam, 11 April 1890.

Nu ook in Bunschoten 'de rechterlijke uitspraak zich tegen de gemeente keert, mag alle hoop worden opgegeven, dat der gemeente in de eerste tijden recht zal worden gedaan.

Te Bunschoten ging de Doleantie niet alleen door de daad van den kerkeraad, maar ook door de bewilliging en meewerwerfeing van de geheele gemeente door, en slechts met moeite heeft men enkele onverschilligen of ongeloovigen kunnen opsporen, die zich min of meer leenen wilden tot verzet.

Toch zal nu al het kerkegoed aan heel de gemeente ontnomen, en aan die enkelen gegeven worden.

En dat heet recht.

Toch klagen we niet.

Ook onze rechters zijn en blijven menschen. Ze zijn opgegroeid in een kring van voorstellingen, waaraan ze zich niet ontworstelen kunnen. Antipathie en sympathie hebben invloed op hun hart, hun overtuiging en hun uitspraak gelijk bij elk onzer. Stellig meenen de meesten recht te doen, en kunnen ze niet inzien, welk grievend onrecht metterdaad aan zulk een kerk als die van Bunschoten overkomt.

Gelijk in vroeger eeuwen in menig dorp dat bijna geheel Roomsch bleef, toch kerk en pastorie aan een klein groepje Gereformeerden wierd gegeven, zonder dat men destijds inzag, welk onrecht hiermee aan e Roomsche bevolking geschiedde, zoo gaat het ook nu.

Er ligt dan een blinddoek op de oogen, j en men ziet den eenvoudigen, natuurlijken stand der zaken niet.

Gelukkig dat de uitkomst steeds leerde, hoe er op zulk een bezit van kerkelijk goed nooit zegen rustte.

De Gereformeerde kerkjes in Noord-Brabant, die op zulk een wijs in het bezit van prachtige gebouwen kwamen, hebben nooit gebloeid, maar altoos gekwijnd, en liggen sinds lang op sterven; terwijl de Roomsche kerken in diezelfde dorpen sinds lang andere en betere gebouwen erlangden en geens dings gebrek hebben.

En zoo zal het in Bunschoten ook gaan.

De kerk, die van haar goederen beroofd wordt, zal geestelijk bloeien, en als vrucht van dien geestelijken bloei nieuw bezit erlangen.

De belofte blijft: „Zoekt eerst het koninkrijk Gods en zijn gerechtigheid en alle deze dingen zullen u toegeworpen worden."

Het groepje daarentegen, dat er zich toe leent om in het bezit van het oude kerkegoed te treden en daarin steun voor een eigen kerkelijk leven zoekt, zal onder de fatale inspiratie van dat stoffelijk be^it komen, en jammerlijk blijven kwijnen.

Of ooit in de toekomst geschieden zal, wat in 1810 is geschied, toen de .Regeering toch weer een deel der oude kerken aan de oude bevolking terugschonk, weten we niet.

Onze hope gaat er niet naar uit.

Heeft eenmaal een kerk als die van Bunschoten weer voorzien in de behoeften van haar eeredienst, wat zou ze dan nog hunkeren naar het oude gebouw.'

Voor de Roomschen kon dat nog een aantrekkelijkheid hebben, die hechtten aan gewijde plaat.sen; maar niet voor echte Gereformeerden, die weten dat God aan geen plaats gebonden is, maar verschijnt waar de vergadering der geloovigen saamkomt, al ware het bij een hagepreek als vanouds.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen