F voto Dordraceno

De inteekening op E VOTO DOR-DRACENO (de volledige toelichting op den Heidelbergschen Catechismus) door Dr. A. KUYPER, als premie voor de abonnenten van de Heraut, blijft opengesteld op de voorwaarden vermeld in het No. van 14 Juni j.l. en herhaald in de volgende nummers,

ledere inteekenaar heeft het rechteen of twee exemplaren tot den halven handelsprijs, dus voor f 12 per exemplaar, te bestellen. Het eerste deel wordt D. V. in Augustus 1892 aan de inteekenaren verzonden.

De Administrateur J. A. WORMSER,

Amsterdam, Juli 1891.

Boaz, ze iets voor welkom thuis op het loon toegeven. Daaruit blijkt, dat men met schelden licht onschuldigen beleedigen kan, en daarom in de keuze van scheldwoorden al heel voorzichtig zou moeten zijn, als het schelden niet afkeurenswaardig was. Maar dat is het juist, waarop ik wijzen wil. Schelden is niet eene liefhebberij, voor beschaafde menschen en rechtgeaarde jongens. Sommige knapen leggen heel wat vernuft aan den dag in de keuze van leelijke scheldnamen; maar vergeten daarbij, dat het eene zonde is, die ze niet ongestraft begaan, 't Schelden komt voor uit haat, en waar is de haat al niet de oorzaak van ? Daar kan 't boek Genesis op meer dan ééne bladzijde van getuigen.

En waar werd het tegengestelde aan het licht gebracht?

Troow en schrander.

Een heer, die den grooten Slavenoorlog'^in Amerika, nu 25 jaar geleden, meemaakte, verhaalt van zijn hond een en ander, dat w«l geweten mag worden.

Men zegt, zoo merkt hij op, dat de mensch geleid wordt door verstand, de hond door instinct ; maar ik heb dikwijls gedacht dat aan het instinct van den hond vernuft of verstand was toegevoegd.

Voor en gedurende den oorlog bezat ik een grooten zwarten Newfoundland hond, welken ik den naam van Felix gaf. Zijn zwart flikkerend oog en zijn parelachtig witte tanden gaven Jiem zulk een verstandig en belangwekkend voorkomen als ik maar ooit aanschouwde bij een dier. Dikwijls, als hij op het harig kleedje rustig lag te slapen, heb ik getracht van hem weg te sluipen, maar het scheen dat mijn afwezigheid hem wekte en, de achterdeur los werkende, was hij aan mijn zijde eer ik vijftig stappen gegaan was.

Felix vergezelde mij op al de marschen en was in al de veldslagen, tot zelfs bij den bloedigen slag van Chicamauga. Hij sliep in mijn tent, en niemand kon naderwi zonder met hem in botsing te komen. De mensch moet iets hebben om te liefkozen, en daar de soldaten hun betrekkingen achtergelaten hadden, werd mijn hond een groot gunsteling, en zij waren altijd gereed hun karige portie met hem te deelen.

Als het regiment op marsch moest en Felix dien met [mij in den morgen begon, litp hij gedwee achter het paard, totdat-hij moede werd. Ik zeide dan tot hem, »Felix, gij deedt beter hier op te houden en in den wagen te gaan als die komt." Hij ging dan uit de rij, legde zich neder in de schaduw en wachtte met geduld het aankomen van den wagen, als wanneer hij zich plaatste vlak voor de muilezels; het span hield dan stil, en Felix in den wagen springende legde zich neder bovenop mijn goed. Wanneer het span in het kamp aankwam, zocht hij mij terstond op, en als hij mij gevonden had, waren zijn bewijzen van blijdschap schier zonder eind. Was dit alles het gevolg van instinct? Bewees hij niet begrip te hebben van wat ik tot hem zeide?

Na den slag van Chicamauga zond ik hem naar huis, alwaar hij verwelkomd en verzorgd werd door mijn vrouw en kinderen, als een van de soldaten uit den oorlog. Hij leefde zijn bepaalden tijd uit en stierf kalm en rustig. H5 was slechts een hond, maar hij was een goed, welwillend, toegewijd vriend van de mijnen.

Een vriend van mij bezat twee honden; de een oud en goed geleerd, de ander, een jonge hond. Den laatste hield hij vast in een hoek van de kamer, en wanner 't dier blafte of eenig geluid maakte, was hij gewoon hem met een roede te kastijden. Op zekeren dag bezocht ik mijn vriend. De jonge hond begon te brommen, waarop de oude opstond en naar den hoek van de kamer ging waar de roede stond. Hij bracht die tot zijn meester, alsof hij zeggen wilde: »die stoute, kleine hond behoort gestraft te worden". Was dat niet.haast verstand ?

DË LUIAARD.

»He! Vandaag naar school te moeten! 't Weer is mooi, en 't is zoo heet. 'k Dank er voor, waarom zou 'k leeren Wat ik straks toch weer vergeet ? "

»Maar dan moet ik wat bedenken, Want, hoe krijg ik de uren om? Fik, kom hier, ik wil je leeren. Want je bent nog veel te dom."

»Andre honden, meest niet ouder Kunnen al op schildwacht staan. Dansen, hupplen, apporteeren, Op bevel te water gaan."

»'t Wordt je beurt nu — in dien hoek daar! Opgepast! niet dom of traag; Pootjes geven! zoo, nu nog eens! Wil je niet dan krijg je slaag."

»Wat, je knort, je wilt niet leeren? Zie dien luiaard nu eens aan! Wie niet leert dien zal het rouwen; Hondje heb je dat *s.erstaan ? "

Hoor: wie komt daar? Vader is het. En voor 't hondjen antwoordt hij: »Wie niet leert dien zal het rouwen" — Spreek, en wat verdient dan gij? "

De knaap liep wat hij loepen kon Naar school, waar juist de les begon. En Fik ging slapen in de zon.

HOOGENBTRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen