Voor Kinderen.

Wie weet het?

Kort geleden gebeurde te Bombay inindië een ontzettend ongeluk. Een luitenant der zeemacht Mansfield geheeten, wilde het nut van luchtbollen en valschermen toonen. Met zijn luchtbol steeg de luchtreiziger op, maar toen de bol een hoogte van 400 voet had bereikt, barstte zij plotseling met een luiden knal uit een en begon ontzettend snel te dalen. Te vergeefs trachtte de man 't valscherm te gebruiken de koorden waren in de war geraakt; ten aanschouwe van het verschrikte volk stortte de luitenant ter aarde en zijn lichaam werd door den schok verbrijzeld.

Nu was de bol een vorigen keer al eens in de zee te land gekomen, en een lezer van de Heraut, die ook dit verhaal las, merkt op, dat het toch onbegrijpelijk is waarom men zulk een bol niet sturen kan, maar door den wind moet laten drijven, terwijl toch de vogels juist den tegenwind verkiezen.

Dit is geen dwaze opmerking en het eenige wat we er op zeggen kunnen is, dat de wind, en wel de tegenwind, den vogel als 't ware draagt. Bekend is, dat de vogels bij het opvliegen gewoon zijn altijd de richting tegen den wind in te slaan. De fraaie wijze van vliegen, die men b. v. dikwijls bij den ooievaar waarneemt, het drijven, waarbij de vogel niet met de vleugels slaat maar die uitgespreid houdt en slechts nu en dan iets van houding verandert, is zonder wind niet mogelijk. De valkeniers wisten dit in oude tijden reeds, daar zij dikwijls konden bespeuren, dat bij de ge­ vechten, die verschillende vogels hoog in de lucht elkander leverden, de wind steeds de zegepraal schonk aan den vogel, die dat op de wieken drijven verstond. De ooievaar, die die tusschen de boomen maar een stumper in het vliegen is, toont zich daarin een meester, zoodra hij in hooger streken den frisschen wind onder de vleugels voelt. Als de trekvogels hun verre reis naar het Zuiden aanvangen, maken zij daarbij van den tegenwind gebruik en wanneer zij onderweg van vermoeienis op schepen nederstrijken, is dit misschien doordat de wind is omgeslagen.

Een Fransch natuuronderzoeker merkte eens dit op. Een arend zat op een kruin van ee esschenboom, en toen een frisschc bries begon te waaien, breiddde de vogel de vleugels uit en liet zich tegen den wind in vallen. Hij werd door den wind over een afstand van 100 el 50 el opgeheven, zonder dat hij een enkelen vleugelslag had gedaan!

De menschen varen reeds meer dan honderd jaren in luchtbollen, doch niet waar zij heen willen, maar waar de wind heen wil. Hoe 't nu komt dat de vogel daar geen last van heeft of dat het maar zoo schijnt, is mij niet precies bekend. Misschien echter weet een van de lezers het en wil hij het ons dan wel vertellen.

AAN VRACËRS.

^ Onze lezer te Z. (die thans zijn naam meldde) zegt, dat hij de onlangs door ons aangehaalde uitdrukking: »Kolen vuurs op het hoofd eens vijand hoopen", niet vat. »Meermalen toch, zegt hij, heb ik getracht de figuurlijke beteekenis der uitdrukking uit de stoffelijke te verklaren, doch het wilde mij tot heden niet gelukken. En zie, in de Heraut van 22 Nov. jL, naar ik meen, vond ik dezelfde uitdrukking naast eenige andere vermeld, met de opmerking, dat de beelden in genoemde uitdrukkingen aan duidelijkheid niets te wenschen overlaten"; hij vraagt nu verklaring.

Wat met de uitdrukking bedoeld wordt, die voorkomt in Spreuken 25 en aangehaald wordt in Rom. 12, is duidelijk. Zij wil zeggen: Doe uw vijand zoo veel goed, dat hij 't als 't ware niet langer kan uithouden, dat hij 't moet opgeven en zijn vijandschap in vriendschap verandert.

Maar nu wil onze vriend weten waar die uitdrukking aan ontleend is.

Dit nu is niet zoo beslist te zeggen.

Het »hoofd" beteekent soms den geheelen mensch, b. v. als ik zeg dat zegeningen op iemands hoofd daalden. Nu weten we dat de gieters door vuurkolen 't metaal doen smelten en zoo kan de beteekenis zijn, dat gelijk zij 't metaal, wij den mensch moeten doen versmelten van teederheid, als de bewijzen van liefde als vurige kolen op hem gehoopt worden.

Ook bestond oudtijds de gewoonte — men hield toen van zeer krasse geneesmiddelen — om lieden, die zekere kwalen in 't hoofd hadden, daarvan zoo mogelijk te genezen door op een metalen voorwerp op hun hoofd vuur te leggen en zoo 't hoofd een oogcnblik zeer te verwarmen. (Die verwarmingsmanier, maar een weinig anders, is tegenwoordig weer in gebruik. De groote geleerde Bilderdijk, die veel hoofdpijn had, droeg ook vaak een dikken doek om zijn hoofd en een verwarmd schoteltje er op).

En eindelijk is 't zeer mogelijk dat het beeld eenvoudig genomen is van wat we allen kunnen opmerken. Als er b. v. brand is, en de vonken en spranken vliegen rond en vallen u op 't hoofd, dan moeè ge weg of gij wilt of niet. Gij kunt niet blijven waar gij zijt. Nu kan ook zoo bedoeld zijn, dat we door de vurige kolen der liefde den vijand dwingen niet langer te blijven staan, waar hij staat, d. i. tegenover ons.

(We hopen dat onze vriend 't nu althans iets duidelijker vindt. We hebben hem naar zijn wensch niet genoemd, en herhalen wat we reeds meer zeiden, dat dit ook nooit geschiedt, maar dat alleen de redactie dien weten moet.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen