Voor kinderen.

VOOR DE ZAAK DES HEEREN.

Wie Calvijn was behoef ik zeker den lezers niet te vertellen. Zij weten ook hoe hij, na in zijn jonge jaren tot den Heere te zijn bekeerd, een prediker der gerechtigheid werd voor velen. e Een der eerste plaatsen, waar Calvijn 't Evan­ t gelie verkondigde, was Bourges in Frankrijk. Hij maakte daar zooveel opgang, dat zijn vijanden trachtten hem te vangen. Doch juist te dier tijd stierf Calvijn's vader. De dood van zijn vader was een middel tot zijn redding; aangezien hij zich geroepen gevoelde zich naar zijn geboorteplaats Noyon te begeven, waar zijn vader gestorven was,

Op weg naar Noyon moest hij door Parijs gaan, waar hij ooggetuige was van den marteldood van Louis de Berquin, een van Frankrijks martelaren, van wien ik u wil vertellen. Van edelen rang afkomstig, was Berquin een van de geleerdste onder allen die tot den adelstand behoorden. Daarbij was hij een man van onbesproken gedrag van zijn jeugd af, en zeer gehecht aan het Roomsche geloof. Toen hij zich echter tot den Bijbel wendde om bewijzen te vinden ter verdediging van de Rcomsche kerk, vond hij tot zijne verbazing en droefheid t dat haar leer uit het Woord Gods niet verdedigd kon worden, en hij werd bekeerd tot de waarheid; zijn bekeering was volkomen. Het oude was voorbij gegaan en alles nieuw geworden. Van dat oogenblik af werden zijn geleerdheid, zijn welsprekendheid, zijn invloed gebruikt ten dienste van de Hervorming. Hij arbeidde onder de honderden die land van hem hadden gehuurd, en onder de edelen die hem aan het hof van den koning te Parijs ontmoetten. Zoo groot was zijn invloed, dat men verwachtte dat hij de hervormer van Frankrijk zou worden. Men zeide van hem dat hij een tweede Luthèr zou geweest zijn, indien er in Frankrijk, gelijk Luthèr er in Duitschland een vond, een keurvorst was geweest om hem tegen zijn vijanden te beschermen. Doch de vijandschap van de Roomsche kerk ontwaakte, en men zette hem gevangen. De koning, Frans I, die hem liefhad, maakte hem echter vrij.

Een tweede maal werd hij in de gevangenis e geworpen en ten tweeden male door den koning O vrijgesteld. Een derde maal geschiedde hetzelfde. w S Erasmus, een van de geleerdste mannen van zijn Ud tijd, die den moed echter niet bezat om met zijne geloofsovertuigingen voor den dag te komen, raadde hem toen aan zich voor een tijd naar Duitschland te begeven; want, zeide hij, indien uw zaak al beter ware dan die van Jezus Christus, zullen zij u toch niet met rust laten, totdat zij u w gedood hebben. Doch hij bleef te Parijs, en hij g werd voor de vierde maal gevangen genomen en in een andere gevangenis geworpen, en dezen 3 keer was er geene hand die zich uitstrekte om p hem op vrije voeten te stellen. De koning was afwezig van Parijs, en het parlement der stad werd haastig bijeengeroepen om hem te onderzoeken.

Het vonnis dat tenslotte over hem uitgesproken werd, was, dat, tenzij hij zijn leer zou herroepen, hij dadelijk op den brandstapel moest sterven. Onder zijne twaalf rechters was er één, Budeaux genaamd, die een vriend was van Berquin, Onmiddellijk na het uitspreken van het vonnis begaf hij zich naar Berquin in de gevangenis, en bad hem om zijn leven niet te laten verloren gaan, maar dat te behouden voor betere dagen die, zeide hij, de Hervorming in Frankrijk wachtende waren, door zijne meeningen te herroepen. Voor een oogenblik weifelde Berquin en beloofde hij dit te zullen doen. Verblijd liep Budeaux naar de Sorbonne (Hoogeschool), die de vervolging had ingesteld, en meldde, dat Berquin herroepen had. Doch hoe ging het intusschen in de gevangenis met Berquin? Zijne vrede had hem verlaten, en zijn hart werd met vrees vervuld. »Neen, " zeide hij bij zich zelven, sik zou honderdmaal den dood kunnen ondergaan, maar herroepen, dat kan ik niet, " En toen Budeaux tot hem terugkeerde, vernam hij, dat Berquin liever den brandstapel zou kiezen dan zijne leer te herroepen.

Berquin beriep zich op den Koning; eneene week uitstel werd door zijne vrienden gevraagd, daar de Koning niet ver van Parijs was. sNiet één dag uitstel" was het antwoord. Hij moest onmiddellijk ter dood gebracht worden, vóór dat de koning er van hoorde.

Op denzelfden dag dan, waarop hij weigerde zijn leer te herroepen werd hij, gelijk eens zijn Meester, ter slachting geleid. Het was op den 22sten April 1529, ten 12 ure. Op dien dag kon men een plechtigen optocht zien van de gevangenis, genoemd de Conciergerie, naar het plein De Grève, waar de brandstapel reeds opgericht was. Eene groote menigte was bijeen, en Berquin wilde gaarne tot hen spreken, maar dit werd hem niet vergund. De priesters waren bang voor den indruk die zijn woorden teweeg konden brengen, en toen hij begon te spreken gaven zij het teeken aan de schare, zoodat zijn woorden gesmoord werden door het geschreeuw van de menigte en het rammelen der wapenen van de soldaten.

Zijn woorden werden niet gehoord; maar zijn dood had een stem die tot het geheele land sprak. > De edele gedaante van Berquin", zegt een schrijver, »werd" verbrand tot asch, maar zijn brandstapel was een licht, dat zou schijnen door geheel. Frankrijk".

AAN VRAGERS.

Hoe bobben wij te verstaan wat geschreven staat in Exodus:8

Antwoord. We lezen daar. Vs. 8. sDaarna stond een nieuwe koning op over Egypte, die Jozef niet gekend had." »Een andere" of een »nieuwe" koning. Een koning, gelijk velen denken, die niet bij opvolging tot den troon kwam, maar ten gevolge van een omwenteling. Een ander regeeringshuis kwam aan het roer, hetwelk zich derhalve niet gebonden achtte door bestaande wetten en inzettingen. »Die Jozef niet gekend had", d. w. z. hij kon wel uit de geschiedenis te weten komen dat Jozef I geregeerd had, doch hij achtte Jozefs regeering niet. Hij waardeerde ze niet. Hij plantte niet de beginselen voort door Jozef op volk en land toegepast. Jozef leefde voor het welzijn des volks, de nieuwe koning, gelijk weldra bleek, voor zijn eigenbelang. Hij werd bevreesd voor zijn troon door de vermenigvuldiging van de vreemdelingen in het land Gosen.

De koning wilde niets weten van dien Jozef die een ander vorstenhuis dan het zijne had gediend, en die uit het volk was dat deze Farao vreesde, nu het machtig werd. Wij lezen toch in VS. 7: »Zoo werden de kinderen Israels vruchtbaar en wiessen overvloedig, en zij vermeerderden, en werden gansch zeer machtig, zoodat het land met hen vervuld werd." Dit zijn verschillende uitdrukkingen die veelal bijna dezelfde beteekenis hebben en de snelle uitbreiding van het volk aanduiden. Indien van de roeping van Abraham af gerekend wordt, dan vermeeraderden de nakomelingen van Abraham slechts tot 70 zielen in 215 jaren. Doch, in de volgende 215 jaren groeiden de 70 aan tot 600.000 strijdbare mannen. De vrouwen en kinderen hierbij gevoegd, dan hebben wij meer dan twee millioen zielen Waarlijk de Heere God heeft Zijne belofte letterlijk vervuld,

CORRESPONDENTIE.

A. V. A, te N, L. Met vriendelijken dank ontvangen.

HOOOKNBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen