Voor Kinderen.

Uil HET VUUR GERUKT,

vm.

TEGENSPOEBEN.

Een paar maanden na de gebeurtenissen, die we pas verhaald hebben, gingen op een morgen reeds tamelijk vroeg tv/ee wandelaars door de straten der Londensche City. De een was de heer Leenderts, de ander zijn jongste zoon.

Voor een gi-oot gebouw gekomen, hielden zij stil.

5 Hier is het, papa, " sprak Jan, sde naam staat aan de deur. Robertson, boekhandelaar. U is ook juist op tijd en ik kan, als ik hard loop, ook nog net bijtijds op kantoor zijn."

Meteen zei Jan zijn vader goeden dag en stapte haastig voort.

Mijnheer Leenderts bleef een oogenblik voor de deur van den boekwinkel staan, vóór hij binnentrad. Hij zag er zeer bedrukt 'uit, als •iemand wien zware zorgen kwellen. Wel had hij blijkbaar zijn beste pak aangetrokken, doch wie hem aanzag bespeurde dadelijk dat de man niet naar een feest ging. Wat hij dan wel ging doen, zullen wij hooren.

Mijnheer I^eenderts trad binnen, noemde aan een bediende zijn naam en verzocht mijnheer Robertson te mogen spreken. Een oogenblik later bevond hij zich in een kantoor waar genoemde heer hem wachtte, 't Was een oud man rnet een zeer vriendelijk voorkomen. Zijn lang zilverwit haar was hem een sierlijke kroon, en al moest hij ook reeds over de zestig zijn, hij zag er nog wakker en krachtig uit. Hi bood den heer Leenderts een stoel en zei toen:

ïlk heb van mevrouw Campers gehoord dat ge mij wildet spreken; bok heeft zij mij gezegd waarover. Toch zou ik wel willen, dat n mij evea verteldet wat eigenlijk uw verlangen is. Ik bedoel in hoofdzaak; meer is niet noodig."

Mijnheer Leenderts had denkelijk liever ge­ had, dat de ander hem om een uitvoerig verhaal had gevraagd. Want, gelijk den meesten menschen, viel 't ook hem gemakkelijker iets breedvoerig dan beknopt te vertellen. Ditmaal echter moest hij zich naar 't hem gevraagde schikken.

't Verhaal dat de heer Leenderts deed was niet vroolijk. Een maand geleden had hij een brief ontvangen van een vriend uit Nederland, die hem schreef dat het goed zou zijn, zoo hij eens overkwam. Mijnheer Leenderts namelijk had, zoo als de lezer zal gemerkt hebben, eenige huizen en landerijen, alle in Holland gelegen.

Nu bleek het echter vrij lastig zijn bezittingen goed na te gaan en op alles 't oog te houden, terwijl hij zelf in Londen vertoefde en veel aan anderen moest toevertrouwen, zooals 't ontvangen van pacht, het laten verrichten van herstellingen enz. Zoo had dan mijnheer Leenderts besloten al zijn bezittingen te verkoopen, te meer daar hij hier in Londen het geld best gebruiken kon. Wel was het een slechte tijd, want met de Vrijheid, de Gelijkheid en de Broederschap was ook de Armoe 't land binnengetrokken, maar toch wist Leenderts geen anderen weg.

Nu had hij dan aan een vriend verzocht dit plan voor hem uit te voeren. Deze had dit gaarne op zich genomen, maar ongelukkig het niet zelf volbracht, doch 't aan iemand toevertrouwd, die, gelijk later bleek, niet deugde. Wel werden de huizen en 't land verkocht — ze brachten bedroefd weinig op — maar toen een maand later de afrekening plaats zou hebben, bespeurde men dat de man die 't geld voor Leenderts had ontvangen, verdwenen was en — 't geld met hem.

Zoodra hier 't gerucht van liep, had de vriend aan Leenderts geschreven. De laatste schrikte natuurlijk geweldig, en begreep dat het zaak was dadelijk zelf te gaan zien hoe 't stond, al zag hij om vele redenen tegen de reis op. Gij zult misschien zeggen: Kon Frederik dan niet gaan; die was toch al geen kind meer en had niets om handen. Maar laat mij u even zeggen, dat Frederik van dit alles niets af wist. Hij had, gelijk we zien zullen, in overleg met vader, het 't best geoordeeld het vriendelijk voorstel van kapitein Todd aan te nemen. En toen vader den ontrustenden brief uit Nederland ontving, bevond Frederik zich reeds lang op het schip de «Charlotte" in zee.

Eer echter de heer Leenderts nog voor de reis gereed was, ontving hij een tweeden brief, waarin zijn vriend hem berichtte dat hij de kosten en de moeite wel sparen kon. Want de man niet alleen die de huizen en landen verkocht en 't geld ontvangen had, was gevlucht, niemand wist waarheen, maar 't geld was zeer zeker verloren. »Het doet mij leed voor u en voor mij zelf, " zoo schreef de vriend, «maar wie kan tegen bedriegers? Ik had een man genomen die door iedereen werd vertrouwd, en nu ten slotte blijkt hij een schelm te zijn. Doch niet waar, zoo iets had u ook kunnen overkomen? "

Daar viel natuurlijk niet veel tegen te zeggen, maar met dat al wist mijnheer Leenderts nu, dat hij een arm man was. Niets kon hij thans meer zijn eigen noemen dan het weinige geld en goed dat hij nog te Londen bezat. Waar moest hij verder van leven? Wat Jan verdiende beteekende nog heel weinig, en zelf te gaan werken, na zooveel jaren rust, was niet alleen ver van aangenaam, maar de vraag was ook: wat aan te vatten?

Gelnkkig was mijnheer Leenderts verstandig genoeg, om de waarheid van het oude spreekwoord te begrijpen: Wat men uitwint is 'teerst betaald. Hij toonde dat door nog dezelfde week zijn woning te verlaten, tot groote verbazing van Jan, die van alles onkundig was gebleven, en alleen had gemerkt dat vader heel stil en droevig was.

Niet ver van het huis waar mijnheer. Leenderts woonde stond een ander, een groot gebouw. Daar woonde een weduwe. Campers geheeten, die kamers verhuurde, vooral aan vreemdelingen, gelijk zij er trouwens zelf een was. Zij sprak verscheidene talen en zoo viel 't haar gemakkelijk met allerlei gasten om te gaan, Bij zijn aankomst te Londen had mijnheer Leenderts een paar dagen in dit huis vertoefd, en zoo de vrouw leeren kennen en de inrichting van haar huis. Hij wilde toen liever op zichzelf wonen. Doch thans begreep hij dat de goedkoopste weg hem diende. Hij ging naar de weduwe, huurde een kamer, ée'n maar, die zij juist nog open had en weldra vertrok hij met Jan er heen. De meeste meubelen konden geen plaats krijgen, doch werden zoolang opgeborgen, om hen, zoodra mogelijk, te verkoopen. Van de opbrengst hoopte mijnheer Leenderts met zuinigheid te kunnen leven tot hij, 't zij door vrienden uit Nederland of wellicht door zijn nieuwen Engelschen vriend, middelen zou vinden om in zijn behoeften te voorzien.

AAN VRAGERS.

W. J. Het zou veel te, uitvoerig worden zoo we hier óver al de Herodessen gingen spreken. Want er zijn er zeer vele geweest. Doch om te beginnen zou ik u raden te letten op de volgende vier, van welke in het Nieuwe Testament gesproken wordt.

r. Herodes (bijgenaamd de groote)^ de koning onder wien de Heere Christus is geboren.

2. Her odes Antipas; onder dezen vorst is de Heere Jezus gekruist.

3. Herodis Agrippa; de koning, die een schriklijk einde vond, wijl hij van de wormen werd gegeten.

4. Herodes Agrippa 11^ voor wien Paulus verscheen tóen hij gevangen was.

We moeten et echter wel op letten, dat deze Herodessen niet allen over een even groot gebied heerschten. Agrippa had heel 't land onder zijn heerschappij. Toch was ook zelfs hij niet meer dan een onderkoning. De eigenlijke heer van het Joodsche land ten tijde der Herodessen was de Caesar of keizer te Rome; zijn stadhouder had in Palestina de groote macht in handen. Zulk een stadhouder was Pilatus, in wiens tijd Herodes Antipas als viervorst over Galilea regeerde.

Over een paar andere vragen, later.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen