Saambinding.

Het werk der »saambinding" gaat onder de Gereformeerde kerken liefllijk voort, en goede hope mag gekoesterd, dat de dag niet meer verre is, waarop de laatste A en B onder ons verdwijnt, doordien een iegelijk zich in gehoorzaamheid buigt voor Hem, die de Alpha en Omega is.

Dit zeggen vatte niemand ironisch op.

Wel weten we, dat er ideaal aangelegde geesten zijn geweest, die na 1892 zich inbeeldden, dat in minder dan geen tijd alle A, B en Cs ineen zouden vloeien, maar die verwachting doet meer eere aan hun hart, dan dat het blijk is van hun menschenkennis.

Natuurlijk moet het ideaal steeds met geestdrift beleden, volstandig vastgehouden, en rustloos nagejaagd; maar daarmee is nog in het minst niet gezegd, dat ge zoo opeens, zoo op staanden voet, alle struikelblokken uit den weg ruimt.

Schier niets is zoo moeilijk als twee kerken saam te binden tot één.

Ge stuit op tweeërlei verleden. Op tweeërlei zienswijs. Op tweeërlei gewoonten en manieren. Op tweeërlei regeling. Op tweeërlei beurs. Op tweeërlei sympathie. Een tweeheid waaruit dan de neiging opkomt, om zich wel te willen vereenigen, als men weet meerderheid te zullen blijven, maar er zeer tegen op te zien, zoo men als minderheid bij een machtiger meerderheid komt.

Dit alles nu is wel niet hoog, en niet heilig en niet een onvoorwaardelijk bukken voor het Woordt maar het is zondig-menschelijk, en met dat menschelijke moet worden gerekend, vooral onder Nederlandsche Calvinisten, die geestelijk stijf op hun stuk staan, en lang niet altoos smedig zijn bij hun handelen.

En ziet men nu, hoe niettegenstaande deze schier onoverkomelijke moeilijkheden toch in zoo korte jaren reeds in tal van plaatsen de eenheid tot stand kwam, niet alleen in dorpjes en dorpen, maar ook in groote steden, zooals Utrecht, ja hoe zelfs te Amsterdam de zaak reeds zoover vorderde, dat kerk A haar besluit tot afwijzing nog met slechts ééne stem meerderheid nam (21 tegen 20), dan is er toch én oorzaak tot dank en lof én kostelijke hope voor de toekomst.

Of begrijpt en voelt een ieder niet, dat blijkbaar de plicht tot saambinding de conscientie gaat raken, dat men inziet: 't moet zoo; half beschaamd is, als het nog niet kan; en hoe zich hierdoor in de kerken een zekere publieke opinie vormt, die maakt dat in de kerkeraden de tegenstanders almeer terrein verliezen, en de voorstanders langzaam maar zeker terrein winnen.

Gelijk een ieder tast en voelt, is ook te Amsterdam de ineensmelting eenvoudig een quaestie van tijd, en van een tijd die overzienbaar is.

Veel, zeer veel hangt hierbij natuurlijk af van den aard en het karakter der ambtsdragers die op een gegeven oogenblik met de leiding der zaken in zulke kerken belast zijn. •> .

Staan er vrije, vroede mannen aan het hoofd, dan wordt heel de, zaak, zonder persen en dwingen, kalm, rustig en voorzichtig, kortom met Christelijke wijsheid geleid, en dan komt men er.^

Is daarentegen de zaak in handen van wel vrome en goede mannen, maar die in bedaardheid, in liefdesdrang en wijsheid van inzicht en tact van handelen te kort schieten, dan botst het, en schiet men niet zoo spoedig op.

Ook oefenen allerlei plaatselijke aangelegenheden invloed, niet het minst de rekening van ontvangst en uitgaaf. En zoo komt de beslissing, die in hoofdzaak bij de opzieners der gemeente behoort, vaak geheel in handen van de mannen van de dubbeltjes, waarmee nu niet het armengeld, maar het geld van de kerk bedoeld is.

Daarom zal het o. i. goed zijn, zoo men steeds meer op drie dingen letten gaat.

Ten eerste hierop, dat men niet overhaaste.

Allies wat langzaam gaat, gaat zeker. Terecht wees de Roeper er reeds meer dan eens op, dat overijling hier schaadt. Dan uit men vaak een-ondoordacht woord. Men botst. Er schiet een wortel van bitterheid op. Men raakt achteruit. En schiet niet op.

Neem er daarom uw tijd voor. Werk rustig en |kalm.| Neem bij ieder nieuw Stadium op den weg naar uw ideaal een zekere pauze, dat de gemoederen weer tot bedaren komen.

Mits natuurlijk op beding, dat ge nooit de zaak schieten laat, en hoe hopeloos het ook schijne te staan, altoos, na zekere pauze, weer taai en volhardend op de zaak terugkomt.

Het t'cuet'de pmit is : besluit niet alleen, maar motiveer altoos viw besluit.

Nog niet", het zij zoo, maar zeg dan altoos duidelijk, iiivatrom nog niet." Geef reden, geef rekenschap, zeg duidelijk, hoever ge wel, en hoever ge nog niet medegaat, en voeg er altoos bij tvaarom niet.

Zeg dat aanstonds, en kunt ge, toets uw zeggen, toets uw motieven aan de Schrift, of aan de Formulieren van eenigheid, of aan de historie der vaderen.

En eindelijk wat het derde punt aangaat: Bewerk de geesten.

Predik over de zaak, licht de zaak ganschelijk voor de gemeente toe. Doe heel de gemeente er in meeleven.

Aldus is de weg der heiligen.

Aan het eind van dien weg loopt het op eenheid uit.

Alzoo Icweekt ge de broederlijke liefde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen