In memorium

Amsterdam, lO "April 1896.

Eindelijk is dan ook onze trouwe broeder Van Velzen in de ruste zijnsj-Heeren ingegaan.

Zijn dagen waren eenzaam geworden, de eens zoo werkzame \ geest zag .zich reeds vele maanden tot werkeloosheid gedoemd.

Hij wilde nog meeleven, en uog meestrijden, maar kon niet meer, en ieder die hem liefhad, smeekte^ schier of zijn^eindc spoedig mocht naderen.

De Synode der Vereeniging en Ineensmeltiagijfwas , het laatste moment in zijn leven, waarin hij, zonder reeds toen meer te kunnen optreden, toch nog wilde uitkoniien.

De eenheid van allen die naar de zuivere belijdenis hun God vreezen, was altoos de diepste bede zijner ziele geweest. Van een separatist had hij niets. Eer zocht hij allerwegen aansluiting en samenleving, en trad dan eerst bedroefd terug, als de waarheid hem hiertoe noodzaakte.

Ook schrijver dezes werd reeds bij zijn eerste komst te Kampen door niemand zoo bijna te hartelijk ontvangen* als "door Van Velzen.

Van Velzen, de toen reeds bejaarde, ontving den toen nog jeugdigen broeder met een zoo warme sympathie, met zulk een uitstraling "der liefde op het gelaat, en met zulk een hope voor de toekomst in elk woord, dat toen reeds bleek, hoe Van Velzen" nog uitzag naar de =^vereeniging van al 's Heeren bondsvolk.

Daarom liet hij zich dan ook naar Amsterdam brengen. Daarom wilde hij op dat oogenblik, toen allen ineen vloeiden, nog in het midden der broederen zijn. En daarom .verklaarde. hij ^ uit .de. volle •. borst, dat j zijnj-leven ifgeen schooner ^ dagfgekend had".' ' " ' ~

Hij J was : _de nogTeenig overgeblevene uit de Leeraren, die bij de eerste Actie van Gereformeerde zijde, de trouw aan hun Zender boven de voordeelen .van het ambt gesteld hadden, en het leven onzer kerken van: [meer dan een halve eeuw vondt gein hem verpersoonlijkt.

Hij kon.nog over de jaren van'dertig en der Belgen overmoed, en dan weer van den brutalen overmoed der dragonders tegen de psalmzingers, spreken met iets van den ouden gloed en met die frischheid van uitdrukking die het jeugdig gebleven éhart kenmerkte.

Meer dan de meesten zijner ambtgenooten stelde Van Velzen er zelfs prijs op, om de tradition van het kerkelijk en theologisch leven van vóór 1834 ook na zijn uitzetting voort te blijven, zetten.

Minder dan de anderen was hij onder den invloed'van den réveil tw van de Engelsche kerken gekomen.

Hij bleef Nederlander van herkomst ook in zijn wetenschappelijke opvatting, en daarom Nederlandsch theoloog; en uit niets zoo zeer blijkt de innerlijke kracht van zijn karakter als uit de gelijkmatigheid, waarmee hij tot den einde toe hierin zich zelven bleef.

Zoo is hij een trouwe dienstknecht zijns Heeren, een priesterlijke verschijning, en toch tegelijk een strijder voor de zake zijns Gods geweest.

Lang heeft de Heere ons hem gegund, en twee opeenvolgende geslachten hebben van zijn ernst, van zijn trouw en van zijn broederhart genoten.

Van Velzen hoorde niet aan één groep, maar aan beide groepen van Gereformeerden, en dies zijn we gewis, dat in de kringen van de Heraut niet minder dan in de kringen van de Bazuin de nagedachtenis van dezen »vader in Israël" in zegening zal blijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen