GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Afbrokkeling.

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Afbrokkeling.

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het is, alsof hetgeen op het Javaansche Zendingsgebied van de vroegere actie van Gereformeerde zijde nog overbleef, gaandeweg afbrokkelt.

Nu weer heeft Horstman zijn ontslag gevraagd en verkregen.

Midden-Java ten noorden verliest daarmee zijn Zendingsman, en Pekalongan zijn prediker.

Op zichzelf nu is hier voorshands niets aan te doen, en valt uit zulk een feit niets af te leiden. De beste actie kan tegenspoedig werken, en diepe beproeving kan de weg zijn tot verwerving van ver strekkenden invloed.

Maar tweeërlei vraag dringt zich dan toch op.

De eerste rakende het personeel, de tweede betreffende het terrein der Missie. Is het goed, is het raadzaam, zoo zouden we de eerste vraag lormuleeren, om een éénig missionaris geheel geïsoleerd op een eenzaam station te plaatsen?

Veel andere kerken volgden, gelijk men weet, steeds den regel, om als we ons zoo mogen uitdrukken, een commissie, en niet één persoon, namens de kerk tot de Heidenen en Mahomedanen af te zenden. De Roomsche Missiën zijn bij voorkeur zelfs commissiën uit drie personen bestaande.

Doch dit, zeer zeker interessante punt van missionaire methode laten we voor ditmaal nog rusten.

Onze vraag is ditmaal alleen, of voor een missionaris kracht in isolement hgt, d. w. z. of hij op zulk een wijze is uit te zenden, dat hij in heel zijn streek, tenzij hij op verre reis wil uitgaan, de eenige Europeesche man in de Missie zijner kerk is.

Het laat zich denken, dat men op een station een Bedienaar des Woords, een arts en een man der school heeft. Het laat zich ook denken, dat eenzelfde kerk twee stations zóó dicht bij elkander bezit, dat ze haast wat wij zouden noemen, eene combinatie vormen. En zelfs is het denkbaar, dat twee kerken, die bijna gelijke confessie hebben, elk een station hebben op eenzelfde plaats. In al die gevallen is de gezondene niet als een eenzame musch op het dak.

Er is voor hem contact mogelijk. Hij kan door gesprek en omgang op de hoogte blijven. In mogelijk voorkomende gevallen l^n hij overleg plegen. En ook, als krankheid of afwezigheid zijn arbeid stremt, is er mogelijkheid, zoo niet van tijdelijke waarneming, dan toch van tijdelijk toezicht, om den arbeid van de inlandsche helpers loopende te houden.

Reeds hier te lande zou men daarop bedacht moeten zijn; maar veel meer nog moet hierop gelet in de Oost-Indiën.

Het is toch een feit, dat zeker 60 pCt. van wie naar Indië gaan, zekeren tijd noodig hebben, om hun gestel aan het Idimaat te gewennen; iets wat dan al zeer spoedig de noodzakelijkheid met zich brengt, om een tijdlang zijn toevlucht te nemen tot de hooger gelegen bergstreken. Ook onze twee laatstelijk uitgezonden mannen hebben beiden dien tol moeten betalen.

En dan leert de ervaring even beslist, dat de meeste uitgezondenen, ook al zijn ze tamelijk aan het klimaat gewend, na verloop van zeker aantal jaren, aandringen op een tijdelijk verlof naar Nederland.

Buiten en behalve de gewone absentiën, die bij alle ambten voorkomen, heeft men bij de Missie alzoo te rekenen met twee zeer ernstige cxtra-absentiën, die gedurig het werk der Missie verstoren.

Nog op dit oogenblik is broeder Bolwijn van Soerabaya gerepatrieerd wegens ziekte, broeder Huysing te Batavia dringt sterk op langdurig verlof aan, Pekalongan is nu geheel zonder, en Ds. Adriaanse is nog niet recht in het klimaat eingebürgert".

Alleen op Soemba marcheert het, en in Djocjo, en broeder Zuidema kan zijn werk voortzetten. Aldus twee van de zes.

Cijfers die hier genoemd moesten worden, om de ernstige beteekenis van onze opmerking in het licht te stellen.

Dit nu moet o. i. nopen tot ernstige toetsing van de dusver gevolgde methode. Want wel hooren we reeds de tegenwerping, dat > twee masten op één schip" dikwijls nog slechter gaat, en dat droeve ervaring heeft geleerd, hoe twee missionaire mannen op eenzelfde station al spoedig aan het krakeelen sloegen. Maar hierop luidt ons antwoord, dat twee mannenbroederen, die, gezonden namens de kerk van Christus, in het aangezicht der heidenen of Mahomedanen aan het krakeelen slaan, derwijs toonen voor alle missionaire positie volslagen ongeschikt te zijn, dat de zendende kerk, na ernstig vermaan en bestraffende waarschuwing, o. i. geen oogenblik zou mogen aarzelen, aan zulk een missionair schandaal een einde te maken. En we zijn dan ook overtuigd, dat, zoodra de missionairen behoorlijk onder een kerkeraad of classis hier te lande staan, zulke giftige uitwassen aan den missionairen stam, strengelijk en onverbiddelijk zullen worden afgesneden.

Op dit argument gaan we daarom niet in.

Slechts zou het ons nopen nogmaals aan te dringen op wat we reeds lange jaren voorstonden, t. w. hierop, dat de kerken op Java een gedelegeerde mochten bezitten, die in haar naam de stations inspecteeren, en bij voorkomende moeilijkheden, óf zelf hulpe bieden, óf aan de kerken rapporteeren kon.

Maar ook afgezien hiervan, geven we in ernstige overweging, of de eenzame Missie niet moet worden prijsgegeven.

Zelfs Paulus, de heilige apostel des Heeren, ging zoogoed als nimmer alleen, waar hem toch in de toenmalige Grieksche wereld, met haar Joodsche koloniën in bijna alle steden, nimmer een gevoel van eenzaamheid overvallen kon, als op Java zoo loodzwaar op den eenzamen missionair drukt.

Wij, die hier in Nederland voor de Missie ijveren, kunnen er ons bijna geen denkbeeld van vormen, hoe verlaten en op zichzelf teruggeworpen een eenzaam missionair zich onder zoo gansch andere bevolking gevoelen moet, en dat te meer overmits de Europeesche bevolking, met wie hij eenzelfde plaats bewoont, gemeenlijk met zeker krenkend medelijden op allen Zendingsarbeid neerziet.

En niet minder klemt de bedenking tegen eenzame Missie bij grootere absentiën door repatrieering, ziekte of ontslag. Dan toch duurt het soms een jaar en meer, eer de post weer bezet is, en in dat jaar van verlatenheid gaat het station va^ harder achteruit, dan het in vier jaren van actie vooruit kwam.

Niemand toch vorme zich van den inlandschen helper te hooge gedachte. Hun opleiding is nog zoo bijna niets beduidend, dat de minste Zondagsschoolonderwijzer hier te lande een professor is vergeleken bij wat in den regel deze inlandsche helpers vooralsnog praesteeren kunnen.

Het kon wel anders zijn, en het zal ook wel anders worden, maar voorshands staat de missionaire kracht van deze mannen nog op zeer laag peil.

En met deze eerste vraag, of men wel goed doet met de gezonden mannen in zulk een isolement te plaatsen, hangt vanzelf een andere, tweede vraag saam, of men nameijk wel verstandiglijk handelt, met zijn endingsterrein in den aanvang zóó uitgebreid e nemen.

Dat we nog pas aan den aanvang van

onze Missie op Java staan, is, dunkt ons, onbetwistbaar. Ziet men toch voor een oogenblik af van hetgeen onder Sadrachs initiatief plaatsgreep, en van andere zijde ons als in den schoot viel, dan is hetgeen als vrucht van onze actie ontkiemde, nog zóó gering, althans zoo men let op het groot aantal jaren dat dezerzijds deze Zending gedreven werd, dat men, met den moed om de werkelijkheid onder de oogen te zien, kwalijk tot een ander resultaat kan komen, dan dat we eigenlijk nog beginnen moeten.

En nu is het toch zeer de vraag, of het goed gezien was, om, bij zoo kleine missionaire kracht, aanstonds een zoo onafzienbaar groot terrein in bewerking te nemen. Soemba laten we nu voor een oogenblik buiten het geding. Dat is een afgelegen eiland, waarvan geen invloed hoegenaamd op onzen Archipel uitgaat. Het centrum van leven in onze Oost is op Java, en na Java op Sumatra.

En nu is onzerzijds op niets minder beslag gelegd, dan op heel Midden-Java. Verleidelijk moedig f Doch ook wijs en paedagogisch doorgedacht ? Doch hierover een volgend maal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 6 juni 1897

De Heraut | 4 Pagina's

Afbrokkeling.

Bekijk de hele uitgave van zondag 6 juni 1897

De Heraut | 4 Pagina's