Beroep op de broederlijke liefde.

Amsterdam, 15 Februari 1901.

Er zijn wreinig dingen, die on.s de laatste weken zoo somber stemden, als de publieke afwijzing van ons vermaan tot opscherping der broederlijke liefde.

Hieraan deed in De Bazuin van i Februari j.l. ook Ds. W. Diemer mede.

Hij ontzag zich dan ook niet, in zijn opstel: Sarcasme^ o. m. dit te schrijven:

Welnu, is dat het geval, dan \> €aCiOX\de Ve ecniging met ontblooten hoofde te komen bij de Kerk en te verklaren: „Reeds veel te lang o Kerk! hebben wij uwe rechten veronacht zaamd, maar vanaf dit oogenblik leggen wij ons mandaat voor de opleiding van predikanten neder aan uwe voeten en wij zullen voortgaan de wetenschap te dienen.”

Nu versta men ons wel. Zoo min aan Ds. Diemer, als aan iemand ontzeggen wij het recht, om de stelling te verdedigen, dat alleen de seminaristische opleiding geoorloofd is, en dat alleen van de institutaire kerk de theologie kan uitgaan, zoodat wie ook, die zich vermeet, buiten last en opdracht der institutaire kerk, theologie te beoefenen en te onderwijzen, misdoet.

Maar wat we wel betwisten, is dat men, zoo lang nog de wet der broederlij ke liefde geldt, hen die anders oordeelen, tergen en hoonen mag. En dit nu geschiedt, als men publiek aan zijn broeders toeroept: Gij moest „met ontblooten hoofde" schuld komen belijden. Uit zulk een taai spreekt hoogheid en laatdunkendheid, die de liefde uitsluit.

Toch verstaan we wel, waarom men tegen ons „vermaan tot opscherping van de liefde" bedenking had.

Men zag het aan voor de poging van iemand, die zich zwak gevoelde in de redeneering, om nu door een beroep op de liefde zijn zwakheid te dekken. En zoo verstaan, zou er een bijsmaakje aan zijn geweest.

Tegenover zulk vermoeden kunnen dan ook alleen ons getuigenis stellen.

Het getuigenis vooreerst, dat wij in ons principieel kiezen voor de universitaire opleiding, als de meest verkieslijke, nog altoos even vast staan als altijd; en dat ons vooralsnog niet ingaan op dit geding, uitsluitend zijn oorzaak daarin vindt, dat wij het voor den vrede der kerken niet zonder bedenking achten, indien zulk een publiek debat niet door broederlijke samenspreking voorbereid is.

En in verband hiermede stellen we in de tweede plaats het getuigenis, dat o. i. opscherping der broederlijke liefde juist dan het meest noodig is, als welk dis­ puut ook, de broederen dreigt te verdeelen.

Vermaan om de broederlijke liefde niet te vergeten, is ons geboden in Gods Woord.

In niets sluit zij grondige, principieele bespreking van confessioneele en kerkelijke vraagstukken uit.

Uit die bespreking komt dan ook het kwaad niet.

Maar, onder die bespreking, blijft ons menschelijk hart niet zelden geneigd, om in onze bespreking te mengen wat er niet bij hoort, en zoo gif in ons woord te druppelen.

En als men nu weet uit de historie, wat kwaad dat aan de kerken gebrouwen heeft, en uit een levenservaring van straks veertig jaren weet, hoe het bijna strijk en zet is, dat de broederlijke liefde hierbij schade lijdt; alsook dat, brandt eenmaal het vuur, er geen blusschen meer aan is; dan blijven wij het aller plicht achten, van meet af op den eisch der broederlijke liefde te wijzen; en is het reeds een veeg teeken, zoo sommiger gemoed, in plaats van hier bij te vallen, er, gelijk Ds. Diemer, zelfs niet zonder bitterheid tegen reageert.

„Wij weten dat wij overgegaan zijn uit den dood in het leven, dewijl wij de broeders liefhebben; die zijn broeder niet lief heeft, blijft in den dood." (1 Joh. 3 : 14).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen