Voor Kinderen.

ALTIJD VERDER.

V.

Zoo ver zou het komen, al zou prins Hendrik zelf het niet beleven.

Aan goede en willige zeevaarders kreeg hij al minder gebrek, en zoo viel het hem dan niet moeielijk, na ettelijke jaren, weder een paar schepen uit te rusten en kapitein en manschappen te vinden. Zij gingen in zee met den last, om zoo mogelijk, kaap Bojador voorbij te zeilen.

Wat vroeger mislukt was. En zie, thans ging het.

In 1434' werd het volbracht, en was zoo de weg verder zuidwaarts langs Afrika's westkust geopend. ,

Zoo als te begrijpen is, voelde prmsHendnk zich gedrongen, nu ook in dubbelen zin voort te varen.

Het liep dan ook bijzonder voorspoedig. In 1441 drongen de Portugeesche schepen door tot kaap Blanco of de Witte kaap. Twee jaar later werd die kaap al weer voorbij gevaren en bereikte men de golf van Arguini. Tegelijk vond men de monding van een groote rivier, dezelfde die nu de Senegal heet. Onze zeevaarders echter hielden het voor een tak of arm van den Nijl!

Als ge nu eens op de kaart naziet, vrienden, waar kaap Blanco en de Senegalliggen, en waar de Nijl, dan bemerkt ge dat die zoover van elkaar zijn als het oosten van het westen. Ge begrijpt nu ook hoe wonderlijke en volkomen valsche voorstellingen men in dien tijd had van vele landen in de heete luchtstreek.

Weder twee jaar later, 1445, had eennieuwe tocht plaats, onder kapitein Diniz Dias. Deze ging al weer verder dan zijn voorgangers, en bracht het tot kaap Verdi of de Groene kaap. Dom Enrique zag dus zijn pogingen met goed gevolg gekroond, en dat troostte hem bij veel dat hem leed deed.

’t Ging namelijk onder de regeering van zijn broeder Duarte met het land niet best. Er kwam weer oorlog met de Mooren, die er zelfs in slaagden, Ceuta te heroveren en een tijd lang te behouden. Prins Hendrik deed, als Grootmeester der Christus-orde, weder een veldtocht naar Noord-Afrika, doch zijn hoofddoel bleef, te trachten, daar een Christelijk rijk te stichten, in vroeger onbekende gewesten.

En daar scheen het toe te zullen komen. Want twee jaar na het laatstvermelde, dus in 1447, zond de wakkere prins weder eenige schepen uit, ditmaal echter niet zuid-, maar westwaarts. En zie, ook dit loonde. Want men vond in de westelijke zee de Azorische of Vlaamsche eilanden. De man die deze eilanden ontdekte heette Gonzalo Vecho de Cabral en over 't jaar waarin hij dit deed beslaat verschil.

Zeker is, dat Portugal bezit nam van deze prachtige eilanden, waar een plantengroei heerscht zoo welig als ergens en het zeer gezond is. Sinaasappelen, druiven, bananen, suikerriet, koffieboonen, 't groeit er alles welig. Dat ze ook Vlaamsche eilanden heeten is, wijl hertogin Isabella, de vrouw van onzen hertog Philips van Bourgondië, er in 1466 een aantal Vlamingen als volkplanters naar toe zond.

Enkele jaren later verrastten de teruggekeerde zeevaarders den prins met het bericht, dat ze een rijk, vruchtbaar land hadden aangetroffen, ten zuiden van den Senegal, 't Was het land tusschen Senegal en Gambia, daarom Senegambië genoemd, een streek waar ook alles even welig tiert en die thans onder Engelschen, Franschen en Portugeezen is verdeeld, 't Is te begrijpen, dat al die ontdekkingen den roem van den prins slechts verhoogden. Hem zelf deed de ontdekking van Senegambië vooral daarom genoegen, dat nu duidelijk bleek, hoe 'teen dwaling v/as te meenen dat Afrika zuidwaarts al breeder werd, en dat de heete hichtstreek onbewoonbaar was. Onvermoeid zette de vorst zijn pogingen voort, terwijl zijn neef Alfonso met vaste hand de teugels van het bewind over Portugal voerde. In 1456 gingen weer drie schepen zuidwaarts.

Doch door storm beloopen werden zij ver weg in zee gedreven en zie, dit leidde weer tot een nieuwe ontdekking. Kapitein Cadamorto vond de Kaap-Verdische eilanden. Wel waren die niet met de Azoren te vergelijken, maar toch waren zij weer een niet te versmaden aanwinst.

Den i3en November van 't jaar 1460 stierf prins Dom Enrique, ó6 jaar oud. Zelden werd de dood van een prins zoo diep betreurd als de zijne.

Toen hij zijn taak begon als jongmensch en zijn groote plannen trachtte uit te voeren had men, gelijk we zagen, daar heel veel tegen te zeggen. Men vond het dwaasheid, werd er boos om. 't Volk zag met leede oogen die reizen, waar immers toch niets goeds van kon komen! Ploeveel geld kostte dat alles niet, en was 't niet onverantwoordelijk zooveel kostelijke menschenlevens te wagen?

Zoo had men gesproken, veertig jaar vroeger. En nu, hoe was alles veranderd. Nu zong ieder den lof van Hendrik de Zeevaarder, die aan Portugal zooveel nieuwe landen had toegevoegd, die handel en zeevaart had doen bloeien en die oorzaak was geweest, dat reeds thans groote schatten 't land toevloeiden en nog meer was te wachten. Ieder had van den edelen, grooten prins den mond vol.

Zoo zijn de menschen, vrienden. Zij zien aan wat voor oogen is. Wat goed gaat, wat hun voordeel brengt, prijzen zij. Wat mislukt deugt niet, al is het ook nog zoo goed bedoeld geweest. De mensch oordeelt alleen naar de uitkomst, die toch niet in onze hand ligt. 't Is gelukkig dat de Heere God anders doet, en het hart aanziet. Want och, al is het ook dat door Zijn genade bij ons gevonden wordt, dat we het goede willen, 't volbrengen is er dikwijls niet of zeer gebrekkig. De apostel Paulus wist dat. — Ook vraagt de Heere God niet of de oogst onzes arbeids groot is, maar wel of de landman trouw gedaan heeft, wat God hem te doen gaf.

De mensch echter, die alleen op het uiterlijke ziet, oordeelt vaak valsch, en telkens anders. Toen onze vrome prins Willem IV eens werd ingehaald en door al 't volk toegejuicht, sprak hij tot een der heeren, die bij hem in de koets zaten:

„’t Is hier nu Hosanna, maar licht zal 't straks: „Kruist hem! wezen.”

En een paar jaar later reeds kreeg de goede prins gelijk.

AAN VRAGERS.

Onze lezer G. B. te B. vraagt:

„Gaarne zou ik van u weten, hoe men komt aan het woord „soebakken" in den zin van flikflooien."

Dit woord soebakken wordt elders ook soebatten uitgesproken, wat een nog meer bedorven uitspraak is dan de eerste.

„Soebakken" is zoet bakken. Dat de / uitviel is naar den aard onzer uitspraak die twee op elkander stootende medeklinkers vaak verzacht, b.v. zaddoek voor zakdoek, goekoop voor goedkoop. Zoet bakken is zooveel als zoete broodjes bakken, zich zoet houden, 't Is minder flikflooien dan wel zich vriendelijk aanstellen of geduldig houden, omdat men niet anders kan en wel moet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen