Buitenland

Engeland. De uitslag van de jongste verkieingen in Schotland was een kennelijke triumf oor de menschen, die er belang bij hebben, dat e drinkgewoonten in zwang blijven. De hererghouders te Eberdin wisten hunne candidaen de overwinning te doen behalen, terwijl in ele andere plaatsen dezelfde categorie van menche op een overwinning kon bogen. Het ergste an alles is, in dit opzicht, de nederlaag, die ord Provost Chisholm te Glasgow leed. Het is en treurig teeken des tijds, dat een stad toont, at zij van de diensten van een Christen van ien stempel, geen gebruik meer wil maken. Het s een schande voor Schotland, en een bewijs, at de kerken van dat land Kaar invloed op de olksmassa verliezen. Schotland is jaren lang bekend geweest, omdat het volk den Bijbel las, en zijn kerken lief had, maar nu krijgt het een treurige vermaardheid, doordat de drank zoovele verwoestingen aanricht. De gevolgen daarvan loopen in het oog. Het aantal menschen, die in Schotland gevangenisstraf moesten ondergaan, is, percentsgewijze genomen, grooter dan in Engeland en Ierland. Het Roomsche Ierland had nog wel in dit opzicht den slechtsten naam. Een Engelsch Christelijk blad, dat deze dingen vermeldt, zegt, dat er alle reden voor hét Schotsche volk is, om zich in zak en asch te bekeeren. Wanneer men nu nog maar zeggen kon, dat de drankverkoopers en kroeghouders over 't algemeen niet aan eenige kerk verbonden zijn; maar het tegendeel is waar.

Wij zijn van oordeel, dat de „down grade movement, " v/aardoor ook de Gereformeerde kerken van Schotland van lieverlede vervreemd worden van hunne belijdenis, oorzaak is, dat die kerken niet meer bij machte zijn, om het volk eenigermate binnen de perken van Gods Woord te houden.

Italië. Een Roomsche commissie voor B ij belstudie.

Te Rome is het apostolische schrijven van den Paus verschenen, waarbij een commissie voor Bijbelsche studiën wordt ingesteld. Het stuk is den 3osten October verschenen, en daardoor kreeg de zaak, die reeds lang in de pen was, haar beslag. De commissie zal voornamelijk drie zaken moeten doen: Vooreerst behoort zij nauwkeurig kennis te nemen van alles wat in waarheid de studie van den Bijbel vooruit brengt, en behoort zij zich dit eigen te maken. Daarom behoort zij zich toe te leggen op taalonderzoek en op alle wetenschappen die daarmede in verband staan, als de Oostersche talen en de kennis omtrent de oude litteratuur. Dit moet gebeuren omdat de waarheid de dwaling niet met mindeugdelijke wapenen mag bestrijden.

Ten tweede heeft de commissie de autoriteit der Heilige Schrift te handhaven. Men moet niet evenals andersgeloovigen meenen, dat men voor het verstaan der Schrift, zich hoofdzakelijk naar uitwendigen maatstaf mag regelen. God heeft aan de kerk opgedragen om eene zekere, ware en rechtmatige uitlegging der Schrift te geven; daarom moet men zich wachten voor eene overdreven bewondering van de werken van andersgeloovigen. Men moet ze met oordeel des onderscheids aannemen en daarentegen alle teugellooze oordeelvellingen vermijden.

Ten derde heeft de commissie bij de uitlegging aan den authentiek erkenden zin vast te houden; zij blijft echter vrij om haar gevoelen uit te spreken over zulke plaatsen, over wier beteekenis de kerk nog geen uitspraak gedaan heeft. De commissie heeft er voor te zorgen, dat de eenheid van opvatting, het gezag der geopenbaarde waarheden en der goddelijke overlevering bewaard blijft.

De studiën der commissie moeten den heiligen stoel in staat stellen, te verklaren waaraan men onveranderd vast moet houden, waarover diepere navorschingen noodig zijn en waarover ieder een eigen oordeel hebben kan.

De nieuw ingestelde pauselijke commissie bestaat uit kardinalen en consultoren van verschillende nationaliteit. Zij vergadert op bepaalde tijden en geeft, naarmate dat dit noodig is, periodieke geschriften uit. Ook geeft zij antwoord op gestelde vragen. Een der consultoren geeft den paus geregeld bericht omtrent de door de commissie behandelde vraagstukken. Zij heeft haar zetel in Rome, en een deel der vaticaansche bibliotheek wordt voor de verzameling van de handschriften en drukwerken van allé tijden, die betrekking hebben op bijbelsche vraagstukken, bestemd.

In de instelling dezer commissie hebben wij ons te verblijden. Immers er blijkt uit, dat de paus het noodig oordeelt, dat in de Schrift van Roomsche zijde meer gegraven wordt dan tot dusver is geschied. Dit kan de zaak des Heeren niet anders dan ten goede komen. Het is natuurlijk, dat de hiërarchie er voor zoekt te waken, dat de arbeid der commissie geen afbreuk doen zal aan het gezag der Roomsche kerk, ten opzichte van de uitlegging der Schrift.

Noord-Amerika. De bededag.

Elk iaar wordt in de Vereenigde Staten van Noord-Amerika door den president, het hoofd van den staat, een dankdag uitgeschreven.

Deze dankdag wortelt in de geschiedenis van het land. Toen in 1620 de „pelgrims" uit Engeland en Nederland na veel worstelens in het onherbergzaam oord van Nieuw Engeland aankwamen, was hun eerste gedachte neder te knielen en God te danken voor zijn leiding, en de woorden van hunne lofpsalmen te doen weerklinken. Een jaar daarna, bij de inzameling van den oogst, beval gouverneur Bradley een dag af te zonderen, om God te danken voor zijne weldaden. Daarna werd het gebruikelijk, om dit van jaar tot jaar te herhalen.

Toen er in de Vereenigde Staten een strijd gestreden werd omhet Engelsche juk af te schudden, werd er door het congres een dag vastgesteld, waarop den Heere dank zou worden gebracht. Dit geschiedde 125 jaar geleden. Doch niet elk jaar werd daarna een dankdag uitgeschreven en niet allen hielden zich er aan.

Daarna kwam de burgeroorlog tusschen de Noordelijke en Zuidelijke Staten over de slavernij. Wanneer er eene bijzondere overwinning door de troepen der Noordelijken behaald was, vaardigde president Lincoln een dankdag uit. Van dien tijd af ging de dankdag eene plaats innemen in het nationale leven, zoodat tegenwoordig aan de uitnoodiging tot dankgebed door al de staten wordt gehoor gegeven, terwijl zelfs Amerikaansche burgers, die tijdelijk in andere landen vertoeven, er rekening mede houden.

Nn moet het erkend worden, dat slechts een klein deel van het Amerikaansche volk op den door den president uitgeschreven dankdag samenkomt in het huis des gebeds. Doch al is het, dat niet velen, die tot eene belijdenis der Christelijke kerk behooren, naar hun bedehuis gaan, maar liever op den bededag uitspanning en vermaak zoeken, toch is de daad van den pre-

sident, die een dankdag uitschryft, een daad, waardoor in het gansche land getuigenis gegeven wordt, dat God regeert en dat Hij het was die zijne hand opende om het Amerikaans.che volk te zegenen.

President Roosevelt vaardigde dit jaar de volgende proclamatie uit:

„Volgens de gewoonte, bij ons volk in gebruik, verwacht het omtrent dezen tijd des jaars, dat de president een dag aanwijze als een feest-en dankdag aan God.

Meer dan een en een vierde eeuw is voorbij gegaan, sedert dit volk een plaats onder de volkeren der aarde innam, en gedurende al dien tijd zijn we, in het algemeen genomen, meer gezegend dan eenig volk op aarde. Geslacht nageslacht is opgegroeid en weggestorven. Elk geslacht heeft wel zijne bijzondere zorgen te dragen gehad; elk geslacht moest zijn bijzondere crisis doorworstelen, en elk geslacht heeft jaren gekend van bittere beprdfeving, tijden waarin de natie bedreigd werd door gevaren van binnen of van buiten, wanneer de hand des Heeren zwaar drukte door droogte, of watervloed, of pestilentie, wanneer lichamelijk leed en angst der ziel de straf leed voor de dwaasheden en de weerspannigheid des harten.

Doch jaar op jaar hebben we voortgestreden en verheugen ons thans in een overvloedigen, maatschappelijken voorspoed en streven daarom met ernst, om in de gunst van den Allerhoogste, zedelijk en geestelijk te worden opgewekt.

Het jaar, thans bijna ten einde, was een jaar . van vrede en van ruimen overvloed. Zelden heeft een volk zich kunnen verheugen in een grooter voorspoed, dan waarin wij ons nu verheugen.

Daarvoor zij onze hartgrondige en plechtige dank aan den Gever alles goeds, en wij zoeken thans niet alleen te prijzen door woorden, maar ook door daden, door niet alleen onze verplichting jegens ons zelven, maar ook jegens onze medemenschen na te komen.

Daarom bepaal ik, Theodore Roosevelt, president der Vereenigde Staten, Donderdag, den zeven-en-twintigsten dag van, November aanstaande, als een dag van algemeene dankzegging, en beveel aan, dat door het gansche land het volk aflate van zijne gewone bezigheden en in zijne verschillende gebouwen en kerken saamkome om den Almachtigen God dank te bewijzen voor Zijne menigvuldige zegeningen ons in het voorbijgaande jaar geschonken."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen