Voor Kinderen.

OOST EN WEST.

XXVI.

VERWEER.

Zoodra de twee gevangenen te Londen aankwamen, werden ze naar den Tower gebracht en daar opgesloten.

De Tower — het woord wil zeggen toren of yjurg — is een groot kasteel, of liever, een verzameling van gebouwen, die samen een sterkte vormden, welke vroeger tot staatsgevangenis diende.

Daar hebben honderden gevangen gezeten, meest uit hoogen stand, tot graven en gravinnen, koningen en koninginnen toe. Want de Tower was een bewaarplaats van staatsgevangenen, en dat zijn meestal geen geringe personen. Ook vele vromen hebben in de kerkers van den Tower gezucht, omdat zij niet voor Rome of voor menschelijke macht in Gods gemeente wilden buigen. In den Tower is o.a. onthoofd de vrome koningin Jane Gray, en een lange lijst zou het zijn der namen van allen die daar zijn ter dood gebracht.

Tegenwoordig dient de Tower voor allerlei, maar niet meer voor gevangenis. Men vindt er museums van oudheden en wapenen, en het gebouw zelf met zijn kerk en zijn kerkers, waarvan vele nog opschriften toonen, is een bezoek overwaard. Het ligt in oost-Londen aan de Theems.

Weldra werden de gevangenen in verhoor genomen. De edelman weigerde echter iets te zeggen, doch toen men zijn makker ondervroeg, en dezen de vrijheid beloofde als hij klappen wilde, kwam men meer te weten, 't Bleek toen, dat er onder verschillende groote heeren en edelen, vrienden van den verdreven koning Jacobus, een geheime saamspanning bestond, om als de Fransche vloot op de kust verscheen, en een landing werd beproefd, haar te helpen. Men zou dan volk op de been brengen en wapenen gereed houden.

Zoodra dit bekend was, namen de overheden alle maatregelen voor de'veiligheid des lands, en besloot men allereerst de aangeduide personen scherp in 't oog te houden, en bij de eerste aanleiding gevangen te zetten. De edelman ontkende wel alles, doch dat hielp weinig, daar de bewijzen tegen hem te sterk waren.

Naar den Tower verhuisde trouwens in die dagen menigeen.

De Fransche vloot verscheen werkelijk, doch zoozeer was den vrienden van Jacobus de schrik in 't bloed geslagen, dat geen hunner het waagde zich met gewapenden te vertoonen of een opstand te beginnen. Veeleer verborgen zij de, in voorraad opgelegde wapenen achter beschotten van kamers of in kelders. De Engelsche vloot onder Torrington werd uitgezonden om den Franschen het landen te beletten en hun slag te leveren. Zijn vloot werd versterkt door de onze onder bevel van Evertsen. Torrington kon den strijd met de Franschen niet mijden, doch had de trouweloosheid om onze vloot het spit te laten afbijten, en zelf met de Engelsche schepen zich achteraf te houden.

Met leeuwenmoed streden onze dappere zeelui onder hun wakkeren admiraal. Grooten roem oogstten zij in, doch al konden de Franschen hen niet verslaan toch was 't hun, door Torrington's trouweloos gedrag, onmogelijk ta zegevieren. De Fransche vloot zette haar tocht voort. Torrington week naar de Theems, en met schrik dacht men te Londen aan een tweeden tocht van Chattam, doch nu niet door de Nederlanders maar door de Franschen.

Doch juist deze nood prikkelde tot betoon van kracht. Alle vrienden van den Oranje vorst sloten zich aaneen. In den Raad, door koningin Maria, Willems echtgenoot, gehouden, werd besloten tot krachtigen tegenweer. Allen die van verraderlijke gezindheden verdacht werden, kregen een plaats in den Tower. De stad Londen bood geld en troepen aan en overal kwam het volk op de been, om zijn diensten te beloven ter verdediging der vrijfteid, die door Jacobus, in bond met den Roomschen Franschen vorst werd bedreigd. Hoe weinig de Engelschen ons Hollanders, schoon nu hun bondgenooten, anders ook mochten lijden, thans waren de Nederlanders de beste menschen ter wereld. Evertsen werd hemelhoog geprezen. Aan onze Staten werd beloofd herstel voor Engelsche rekening van onze gehavende schepen, en verzorging der gewonden op het zorgvuldigst. Wat Torrington betreft, ook hij werd voorloopig in den Tower opgeborgen, 't Is het rechte woord, want had hij zich te Londen op de straat vertoond, het woedende volk zou hem zeker doodgeslagen hebben.

Lafon en zijn helpers werden niet vergeten, maar ontvingen een goede belooning, terwijl de eerste tevens in rang werd bevorderd. De graat van Dorset, die reeds vroeger aan den koning, die in Ierland was, geschreven had, vergat niet aan zijn vorst ook verder te verhalen, hoe groote diensten graaf De Raye bewezen had.

Deze laatste was, gelijk we reeds weten, door zijn vorst naar Ierland ontboden, waar men een groote veldslag verwachtte. Hij had er zich heen begeven en had, in het leger aangekomen, nog denzelfden dag een onderhoud met den koning gehad. Willem die de brieven van den graaf van Dorset had gelezen, reikte De Raye de hand, wenschte hem hartelijk geluk met en zei hem dank voor zijn daad en benoemde hem op staanden voet tot zijn adjudant, een hoogen rang, gelijk ongeveer aan dien welken de graaf in Frankrijk had bekleed.

Toen de laatste zich een uur later alleen bevond, 'was zijn eerste werk zich op de knieën te werpen, en God te danken voor zooveel zegen, voor Zijn wonderlijke leidingen, zoodat een omstandigheid geheel buiten zijn toedoen, de weg was geworden tot zijn verheffing. Hoe wonderbaar had de Heere hem geleid, soms door droeve wegen, maar zie, thans was uit de vernedering de verhooging gevolgd. Had de onvoorzichtigheid zijner vrouw hem de gunst van een vorst doen verliezen, thans had een schijnbaar toeval, hem de gunst van een nog veel machtiger vorst doen winnen.

De graaf kon niet nalaten, aanstonds aan de zijnen te schrijven. Hij moest hun mededeelen hoe wonderlijk en genadig de Heere alles geleid had. Thans vroeg hij hun dringend, zoodra mogelijk over te komen, en zich te Londen bij Lafon te vervoegen, die verder zorgen zou. De brief was na een week te zijner bestemming, en drie weken later zeiden de gravin en haar dochters Amsterdam vaarwel, waar zij veel goeds genoten hadden, om zich naar Londen te begeven, waar zij behouden aankwamen.

CORRESPONDENTIE.

W. te B. Het is zoo als u vermoedt. De Willem III waarvan in „Oost en West" wordt gesproken is dezelfde, voor wien men thans in ons Nederland een standbeeld wil oprichten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen