Uit de Pers.

Deelden we onlangs mede, hoe de Banner of früth onder redactie van Ds. Beets, in Amerika, 2ijn hartelijke instemming betuigde met de besluiten der Utrechtsche Synode, niet minder blijkt Prof. Ten Hoor met de beslissing inzake de leergeschillen ingenomen te zijn.

Het volgende citaat uit de Gereformeerde Jimrikaan, ontleend aan De Wachter, moge dit toonen:

De synode der Geref. Kerken in Nederland heeft een zeer belangrijk besluit genomen aangaande de ook onder ons aanhangige leergeschillen. Tot onze groote blijdschap kunnen wij ons geheel vereenigen met de verklaring der synode aangaande de vier punten der leer n.l. het infra-en supralapsarisme, de eeuwige rechtvaardigmaking, de onmiddelijke wedergeboorte en de onderstelde wedergeboorte als grond voor den doop. Na velerlei onaangename ervaringen is het ons werkelijk een genot en een reden van dankbaarheid aan den Heere, dat Hij de synode van Utrecht tot zulk een besluit heeft geleid.

Dit besluit heeft voor onze kerk kerkrechter lijk wel geen bindend gezag omdat de synode, die dit besluit nam, geene vertegenwoordiging was van onze kerk, toch heeft het voor ons groote beteekenis. Indien wij ons allen er mede kunnen vereenigen, kunnen wij den strijd over deze leerpunten thans staken. Wij althans kunnen in dit besluit geen enkele zaak vinden, waartegen wij zouden willen strijden. En wij hopen van ganscher harte, dat allen in onze ketk zich met deze uitspraak kunnen vereenigen. Wij bedoelen, met deze uitspraak over de vier leerpunten genomen in haar geheel. Want indien iemand zegt: met die uitdrukking ben ik het wel eens, maar met die andere niet, dan zijn wij «veer even ver als te voren. Men mag geen uitdrukking losmakeh uit het verband van het geheel, om dan daarmee zijn eigen meening te verdedigen. Men moet elke uitdrukking letterlijk nemen in de beteekenis zooals die uit het geheel blijkt.

De synode bedoelde blijkens haar eigene verklaring niet een beslissende uitspraak over de geschillen te doen, maar alleen eene korte verklaring te geven over de betrokken punten, en dit ter geruststelling der conscientien, en om alle eenzijdigheid in het voorstellen van sommige leerstukken te voorkomen. Uit deze uitspraak volgt dus niet dat er over de vraagstukken, die met de^e punten in verba^nd staan, niet meer mag geschreven worden Het schriftonderzoek is ook op deze punten nog niet aan het einde. Wij hadden ons voorgenomen om in een volgende reeks van artikelen deze leerstukken elk afzonderlijk uit een exegetisch, historisch en dogmatisch oogpunt te behandelen, doch na dit besluit der synode in Nederland komt het ons verstandiger voor om dit plan vooreerst niet uit te voeren, tenzij sommigen onder ons zich niet met het genoemde beslait mochten kunnen vereenigen.

Wat ons aangaat, ons doel dat wij met ons schrijven ons hadden voorgesteld, is door het besluit der synode bereikt. Wij hebben meer dan eens verklaard, dat wij er geen bezwaar tegen hadden, dat sommigen persoonlijk het supra voorstonden, maar wij meenden te moeten opkomen tegen de eenzijdigheden en overdrijvingen, die niet weinigen in Nederland en ook enkelen onder ons in spreken en schrijven begonnen te leeren en te verdedigen. Deze eenzijdigheden kwamen vooral uit ia de volgende stellingen:

1. De supralapsarische opvatting is eigenlijk de Gereformeerde leer, en het infralapsarisme heeft allerlei ketterijen ten gevolge.

2. De eeuwige recht vaardigmaking is iets anders dan de eeuwige Borgstelling van Christus in den Raad des vredes.

3. De wedergeboorte is onmiddelijk in dezen zin, dat zij door den H. Geest gewerkt woidt geheel los van het Woord.

5. De onderstelde wedergeboorte is de grond voor den kinderdoop.

Zien wij nu eens wat de synode op deze punten zegt. Aangaande pont i zegt zij: «Onze belijde nisschriften volgen zeker ten opzichte van het leerstuk der uitverkiezing de infralapsarische voorstelling.”

»Het is diensvolgens wel niet geoorloofd de supralapsarische zienswijze als de leer der Geref Kerken in Nederland voor te stellen.”

Aangaande punt 2 zegt de synode, dat de uitdrukking eeuwige rechtvaardigmaking moet opgevat worden in den zin van de eeuwige Borgstelling van Christus. Letterlijk zegt zij: »Wat voorts de zaak zelve (d. i. de eeuwige rechtvaardigmaking) aangaat, dat al onze kerken van harte gelooven en belijden, dat Christus in den Raad des vredes van eeuwigheid zich als Borg voor zijn volk gesteld heeft en hun schuld op zich heeft genomen". En voorts h-ndhaaft de synode t begrip rechtvaardigmaking, zooals het in onze belijdenis voorkomt.

Aangaande punt 3 zegt de synode: sDat deze wederbarende werking des H. Geestes echter niet in dien zin mag losgemaakt worden, van de prediking des Woords alsof beide van elkander ge scheiden zouden zijn." En verder zegt zij: sDat net Evangelie een kracht Gods tot zaligheid is een iegelijk die gelooft, en dat bij de volwassenen de wederbarende werking des H. Geestes de prediking des Evangelies vergezelt”.

Aangaande punt 4 zegt de synode: »Dat het echter minder juist is te zeggen, dat de doop aan de kinderen der geloovigen bediend wordt op grond van hun onderstelde wedergeboorte, omdat de gronu van den doop is het bevel en de belofte Gods'. En aan het slot van dit punt zegt zij nog: sintusschen meent de synode, dat de stelling, dat elk uitverkoren kind daarom reeds voor den doop wedergeboren zou zijn, noch op grond van de Schrift noch op grond van de Belijdenis te bewijzen is, dewijl God zijne belofte vervult naar zijn vrijmacht op zijn tijd, hetzij voor of onder of na den doop”.

Tot onze groote blijdschap kunnen wij ons met al deze verklaringen van harte vereenigen. Ook wat ds synode zegt aangaande de prediking en de catechisatie over deze punten is geheel naar ons hart. Doch zoolang het in ons midden niet blijkt noodig te zijn, om daarop weer onze aandacht te vestigen, kunnen wij deze uitspraken wel laten rusten.

Ook hetgeen de synode van de andere zegt kunnen wij aanvaarden. Als zij verklaart, »dat de eene (d. i. de supralapsarische zijde) meer den nadruk legt op de souvereiniteit Gods, op de eeuwigheid en onveranderlijkheid van Gods raadsbesluit, op de almachtige werking Gods in het werk der genade, en op de vastheid van het verbond der genade", dan hebben wij tegen deze waarheden geen enkel bezwaar. Welk Gereformeerd mensch zou het daarmede niet van ganscher harte eens zijn. Als dat de beteekenis is van het supra, dan verklaren wij, dat wij een supraman willen zijn als de beste. Doch wij meenen, dat wij daarbij tegelijk even sterken nadruk kunnen leggen op wat de synode de andere zijde noemt, nl. «op de schuld van den mensch, op de uitvoering van Gods raadsbesluit in den tijd, op de middelen, waarvan God zich in het werk der genade bedient, en op de persoonlijke toeeigening van de weldaden des verbond.

Als „de synode verder zegt, dat het niet geoorloofd is, »om iemand, die voor zichzelf het supralapsarische gevoelen voorstaat, daarom te bemoeilijken, aangezien de synode van Dordt over dit geschilpunt geen uitspraak heeft gedaan'', dan kunnen wij ook hiermede instemmen, zooals wij meer dan eens in het openbaar hebben betuigd.

De Synode zegt vervolgens, dat de zaak, die door de term: eeuwige rechtvaardigmaking aange duid wordt, is de eeuwige Borgstelling van Chris tus in den Raad des vredes. Als dit de beteekenis is van deze leer en daardoor niets anders aangeduid wordt, dan kan een Gereformeerde daartegen wat de zaak betreft niet het minste bezwaar hebben, maar moet er hartelijk mede instemmen.

Zoo is het ook met het volgende punt, n.l. de onmiddellijke wedergeboorte. Als deze term alleen dient om de Roomsche en Luthersche opvatting van de werking der genademiddelen te ontkennen, maar niet om de wederbarende werking des H. Geestes los te maken van het Woords Gods, dan is zakelijk ook hiertegen geen bezwaar in te brengen.

En wat de Synode eindelijk zegt aangaande den geestelijken staat van het zaad des verbonds, kunnen wij de nadere verklaringen, die daarbij gegeven worden, geheel overnemen.

Den weg tot verdere ontwikkeling van de waarheden, die met deze punten in verband staan, heeft de synode open gehouden. Zij heeft echter perken gesteld binnen welke die verdere ontwikkeling zich te houden heeft. En juist dit brengt ons een schrede vooruit. Hierdoor is alle subjectieve sympithie en neiging tot eenzijdigheid teruggedrongen. Bij het stellen van deze perken is men niet willekeurig te werk gegaan; men heeft de nadere bepalingen niet van buiten af bijgebracht, maar heeft ze aan de Belijdenis zelve ontleend. En op deze wij ie alleen wordt een gezonde ontwikkeling van onze Belijdenis mogelijk.

Voor de practijk geeft de synode een viertal ernstige waarschuwingen, die wij ter harte moeten nemen. Dan zal vrede en aangename rust met den zegen des Heeren ook onze Kerk verblijden.

Zoo blijkt dat ook in Amerika de beide tegenover elkander staande groepen zich met de Utrechtsche besluiten van harte kunnen ver eenigen.

De Utrechtsche Synode heeft door haar verzoenenden geest een uitnemend werk verricht, niet alleen voor de kerken in ons vaderland, maar ook voor de kerken in Amerika, die met de onze in zoo nauw verband staan.

Moge ook aan de over'zijde van den Oceaan de vrede nu duurzaam geteekend zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen