Voor Kinderen.

EEN WONDERLIJK OORDEEL

Dat vreemdelingen over ons lieve vaderland, soms heel zonderling, en niet altijd juist oordeelen, is wel bekend. Eenigen tijd geleden vernam ik hoe iemand, die in Zuid Frankrijk had vertoefd toen hij zeide, dat men hier zwaar geschut had, te hooren kreeg: „Hoe is dat mogelijk. Ik dacht, dat in „Holland" de grond te drassig was om kanonnen te dragen."

Er zouden nog veel zotter dingen te vertellen zijn. 't Is trouwens vroeger met veel beter geweest. Ook eeuwen geleden, werd over ons land heel wonderlijk soms geredeneerd.

Vóór twee en een halve eeuw, leefde in Engeland zekere Samuel Butler, een dichter, die als meer dichters lang niet rijk was. Hij was vooral knap in het hekeldicht, en heeft ook ons Nederlanders bezongen, 't Is wel de moeite waard eens te hooren, hoe deze Engelschman,

uit den tijd der Engelsche oorlogen, toen over ons oordeelde. Zijn vers heet:

BESCHRIJVING VAN HOLLAND.

Het is een land dat, recht beschouwd Wel vijftig voeten water houdt. Gelijk in 't scheepsruim woont wie vaart, Zoo leeft men hier in 't ruim der aard.

Soms springt — het klinkt voorzeker gek — Bij storm het land op eenmaal lek. Wanneer de zee breekt los, verwoed. Een heel gewest dompt in den vloed

De menschen pompen hier altijd En voelen nimmer veiligheid. Vóórdat ze modder zien, ten blijk. Dat weer het water neemt de wijk.

Vandaar, dat hier de menschen leven Als waren ze op het strand gedreven. En kcmt voor hen in 't eind de dood. Men brengt hen in der wat'ren schoot.

De menschen krielen —wie kan 't vatten? Op schepen bier gelijk de ratten, En gaan als roovers op den buit Van elke vloot ter wereld uit.

En als hun koopliên wankien, vallen. Ontstaat er nood en schrik bij allen. Dan is 't alsof een stormwind raast, En steden tot een puinhoop blaast.

Deez' kanibalen — 't kan niet missen — Zelf visschen, eten andre visschen, EQ nieaand die het wonder vindt. Zoo hij zijn vollen netf verslindt!

Vüor anker ligt dit land, gesjord, Aan palen, dat 't niet driftig word'. Men woont hier niet, 't is ongehoord, Men gaat of is of blijft aan boord.

Ge ziet wel, hoe dwaas, schoon geestig soms, dat oude vers is. Er staat eigenlijk nog wat hatelijks in, dat hier maar is weggelaten. Er zijn trouwens in het Eagelsch verschillende uitdiukkingen, die voor ons Nederlanders niet vleiend zijn, b.v. als men jenever noemt „Dutch courage" d. i. Nederlandsche moed. Na de redding der schipbreukelingen van de „Berlin" onlangs, heeft echter een groot Eagelsch blad voorgesteld, voortaan zulke scbiinpende uitdrukkingen niet meer te gebruiken, daar nu toch wel gebleken is. dat de Nederlanders een wakker volk zijn. 't Is te hopen, dat dit helpen zal.

DE KOFFERS.

Vele jaren geleden woonde in de stad A een vroom, oud man, tot wien menigeen kwam om raad te vragen en te ontyangen, of om wat goeds te hooren.

Op zekeren dag ontving hij bezoek van iemand, die zeer ontevreden was, omdat het hem niet gir.g, gelijk hij meende dat het moest.

„Anderen, " zoo sprak hij, „zijn voorspoedig, en alles gaat bij hen als vanzelf. Ik, die steeds ijverig ben, heb allerlei tegenspoed en kom niet vooruit. Anderen komen tot eer en aanzien; ik brepg het tiet veel verder, dan dat ik den mond kan open houden, kon ik er maar iets aan doen 't zou wel beter gaan."

De oude m^si hoorde den spreker eens aan, glimlachte toen en zei:

„Ik wil u iets verhalen, dat vóór vele eeuwen moet zijn voorgevallen. Ge hebt er mis schien nog nooit van gehoord en 't kan u goed doen."

Een aanzienlijk heer, één die vele knechten had, gaf aan elk het werk dat hem het best pastte. Hij bespeurde echter mettertijd, dit drie van hen ernstig ontevreden waren. Toen hij onderzccht hoe dat kwam, vernam hij door anderen, dat deze ontevredenen, meenden verongelijkt te zijn. Zij moesten, dachten zij, hooger geplaatst zijn, meer verdienen, makkelijker werk hebben, enz.

Teen hit de heer de drie ontevredenen bij zich komen. In de kamer stonden twee koffers, die er volkomen gelijk uitzagen. Nu zeide de heer tot hen:

„Ik hoor dat gij ontevreden zijt over uw lot. en meent dat ik u ongelijk aandoe, en gij recht hebt op meer. Welnu, hier zijn twee koffers. De eene bevat hooi en stroo, de ander goud, zilver en paarlen, maar dat is van buiten niet te zien. Spreekt nu met elkaar af, welken koffer gij kiest, dan moogt gij wat er in is met 'elkaar deelcn'"

Dat was een lastig geval. Toch moesten zij eindelijk maar een keus doen. Dat geschiedde, de koffer werd geopend, en zie — er lag niet in dan hooi en stroo.

„Kijk, " zei de heer, „nu hebt gij zelf gekozen, maar het blijkt, dat ge niet v/ist wat ge koost. Zoo gaat het nu ook in het werk. Gij kunt niet voor u zelf kiezen, omdat ge niet alles overzien kunt, en niet weet hoe ver uw krachten reiken. Deed ik uw zin, het zou zeker verkeerd uitkomen. Alleen wie boven u staat, en alles van de zaak weet, kan u uw werk toebedeelen."

„Zie, " zei de oude man, „al is in dit verhaal niet alles toepasselijk, toch kan het u iets goeds leeren. Gij zijt ontevreden over de beschikking des Heeren, en meent het beter te weten. Dcch als gi) nu eens voor u zelf kondt kie? en, zou het u zeker gaan als dien drie ontevredenen. Want gij zijt even blind voor wat voor u goed is, als zij voor wat er in de koffsrs was. Laat daarom den Heere over, alles naar Zijn wijsheid te regelen, en wees met het tegenwoordige vergenoegd."

CORRESPONDENTIE.

G. te A., in een volgend nummer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen