Het hooge geestelijke belang,

Het hooge geestelijke belang, dat onze vaderen met de „inwendige roeping tot het ambt" verdedigden, heeft ook onze hartelijke sympathie.

Niet ernstig genoeg kan het onzen aanstaanden dienaren des Woords op het hart worden gebonden, dat met de uitwendige kerkelijke roeping, ook een inwendige moet gepaard gaan.

De vraag blijft alleen over, of de Kerken een opEettelijk onderzoek hebben in te stellen, of die inwendige roeping ook aanwezig is.

Da bedenking, dat de Kerk, door hiernaar een onderzoek in te stellen, zich op het ter rein van het innerlijke gemoedsleven zou begeven, dat een heiligdom behoort te blijven tusschen God en de ziel, dunkt ons niet geheel juist.

Ook bij de toelating van het Avondmaal zal een Dienaar des Woords toch wel eerst spreken met de jonge ledematen der ge meente, en door persoonlijke ondervraging aicb overtuigen, of er werkelijk begeerte is om ten Avondmaal te gaan, en waaruit die begeerte voortspruit. Ónze vaderen te Dordt schreven zelfs uitdrukkelijk voor, dat de predikanten niemand zouden uitnoodigen tot de belijdenisc& techisatie, waarvan ze niet overtuigd waren, dat „ze bekommerd waren om het heil hunner zielen."

En waar de Kerk reeds bij de toelating tol het Avondmaal niet alleen naar de mate der kennisse en een goed zedelijk leven vraagt, maar ook onderzoek doet naar de motieven, zij het dan al met groote omzichtigheid en teederheid, wp.arom zou de Kerk dit dan niet mogen doen, wanneer ze een jongen man toelaat tot de bediening des Woords?

Natuurlijk kan de Kerk daarbij niet over het inwendige van het hart oordeelen; of die inwendige roeping werkelijk aanwezig is of niet, mag ze liet beslissen. Het oordeel daarover komt alleen aan de eigen coüscieiitie en aan God den Heere toe. Maar wel mag de Kerk de vraag stellen, of de betrokken persoon, die zich voor het ambt aanmeldt, ook werkelijk die heilige roeping voor het ambt gevoelt. En wanneer daarop het antwoord bevestigend luidt, moet dat voor haar voldoende wezer.

Tot op zekere hoogte nu is het juist, dat elke Kerk dit doet, doordat bij de openbare bevestiging gevraagd wordt, of de Dienaar des Woords zich van God geroepen voelt. Maar zooais die vraag in ons bevestigingsformulier luidt, kan ze toch den indruk geven, alsof daarmede alleen de kerkelijke roeping bedoeld werd. En daarom heeft de Kerk zeker recht, om, voordat ze tot de toelating tot den dienst des Woords t)esluit, de vraag te stellen, of die Goddelijke roeping in het hart ook gevoeld wordt. Of de vraag bij het praeparatoir of peremptoir examen zal gesteld worden, dunkt ons van ondergeschikt belang. Hoofdzaak is, dat de betrokken persoon weet, dat die vraag hem gesteld zal worden, en hij daarop in oprechtheid voor het aangezicht Gods het antwoord zal te geven hebben. Want die wetenschap zal hem dwingen zich zelf te onderzoeken, en ernst te maken met het antwoord dat hij geven moet. Daarom is er in het besluit der Bolswarder classis veel wat ons aantrekt. Ook bij de examinatie moet het gevoeld worden, dat het niet alleen om de mate der kennis en de orthodoxie der bslijdenis te doen is, maar dat daarnaast ook het meer mystieke element tot zijn recht moet komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen