Dereenigingsleben.

LERWICK EN BALTASOUND.

III.

In ons vorig artikel haalden we eenige regels uit het verhaal van Ds. van der Wal aan, waarin gewezen werd op het feit, dat over het algemeen het gedrag der HoUandsche visschers geen reden ­ tot klagen gaf. De predikant voegt er echter aan toe, dat hij het niet waagt te beoordeelen, of dat ook niet voor een groot deel zijn oorzaak vond in de omstandigheid, dat de politie zeer werkisaam was, en al het mogelijke deed om wanordelijkheden te voorkomen. Van een speciale verordening, die ook in het HoUandsch aangeplakt moest worden, verzocht de politie de beide predikanten de HoUandsche vertaling voor haar gereed te maken.

„Jammer — aldus schrijft Ds. v. d. Wal — dat deze politieverordening niet allereerst en met groote letters in het Duitsch was vertaald. Want onder de Duitsche, veel meer dan onder de HoUandsche vloot, schuilen de belhamels, die het den menschen vaak lastig maakten op straat en door hunne dronkemanstooneelen rechtmatige ergernis gaven aan Lerwick's burgerij. Zij waren het, die ook ons niet weinig last veroorzaakten bij onze werkzaamheden in de Hall. Oiider gebed en psalmgezang en bijbellezing gedroegen ze zich zeer ergerlijk, zoodat het eenmaal zelfs voor de goede orde en stichting noodzakelijk werd een tweetal van hen weg te zenden. Het zal ons zeker niet verwonderen, wjnneer we weten, dat de meesten hunner zijn uit de heffe des volks en het „schuim" der Duitsche natie gewoonlijk naar zee wordt gestuurd. Er zijn verscheidene jongelieden onder, die verscheidene jaren in tuchthuisscholen of verbeteringsgestichten hebben doorgebracht en dan op „proef naar zee worden gezonden. De wonderlijkste verhalen kregen we omtrent sommigen hunner te hooren. Een knaap van 16 jaar zagen we in de zaal, die al vijf jaren in een vcrbeteringsgesticht was geweest, omdat hij zich op 11 jarigen leeftijd reeds schuldig had gemaakt aaa diefstal van loooo Mark. Onnoodig is het zeker te zeggen, dat dezulken een verkeerden geest brengen onder het visschersvolk, vooral een schadelijken invloed uitoefenen op de jongeren en eene ware plaag zijn voor den schipper ­ en de andere matrozen.

Oaze mannen daarentegen, — hoewel er oolc kaf onder het koren is, — hebben we meermalen in onderlinge gesprekken als ernstige, degelijke mannen leeren kennen en waardeeren; mannen, die de kern vormen in de vloot, die, hun eigen zieleheil zoekend, ook voor anderen trachten ten zegen te zijn; mannen die meeleven op elk gebied". Dat laatste bleek onder meer ook uit de vreugde en de geestdrift, waarmede de uitslag der Statenverkiezingen door hen werd vernomen.

Voor stoffelijke zaken werd de hulp der beide HoUandsche dominé's slechts een enkel maal ingeroepen, zooals bij voorbeeld door een schipper, wiens zeilen onklaar waren geworden en die zich daarom moest laten sleepen. Daar het sleepersloon niet vooraf was overeengekomen ontstonden er moeilijkheden over, die op een proces uitliepen.

Gelukkig werd er ook niet veel ziekenzorg vereischt, en behoefde de doodenakker geen epkel maal betreden te worden om iemand naar zijn laatste rustplaats te brengen. Slechts werd een der Maassluizers visschers bij spiegelgladde zee door een onvoorzichtigheid met het omwerpen van een zeil overboord geslagen, in de wateren der zee die hare dooden niet weer geeft om ze op het land te begraven. Het treurig ongeval, dat dezen visscher, die een weduwe met zes kinderen onverzorgd achterliet, trof, verwekte natuurlijk groote verslagenheid.

Voorts werden wel de kranken in het Gilbert Hospital bezocht, wat zeer op prijs gesteld werd, „want zij liggen daar zoo geheel verlaten van vrienden en kennissen, in eene vreemde omgeving, verzorgd door menschen bovendien, wier taal ze niet verstaan.

Daarbij komt nog, dat de visscherslieden denken, dat het gevaar van te sterven zeer groot is, wanneer ze naar het hospitaal moeten worden vervoerd. Of het komt, omdat aUeen de ernstige kranken in het hospitaal gewoonlijk worden opgenomen, of omdat er nog al eens een daar it sterft, weet ik niet maar zeker is het, dat de schrik er bij de mannen zoo in zit, dat Klaas Zwart, een man, die lijdende was aan belroos, zei: o, Dominé, nu zal ik ook sterven, net als mijn zwager verleden jaar, die ook in zoo'n gesloten wagentje naar 't ziekenhuis werd gebracht. Wij hebben hem echter zoeken gerust te stellen met de verzekering, dat hij onder den zegen des Heerea weldra hersteld het hospitaal verlaten, en zelfs nog weer met zijn eigen schip huiswaarts keeren kon. Bij latere bezoeken bleek de vrees geheel weggenomen te zijn. Vóór ons vertrek was nog geen der kranken geheel hersteld, maar toch bestond er goede hope, dat

een spoedig herstel intreden zou, behalve voor één een matroos uit den Helder, die waarschijn lijk'leed aan kanker in den mond.”

In Baltasound werd dit jaar niet veel arbeid verricht, hoewel een der predikanten, naar den wensch der Deputaten, naar het Noorden ging, ofschoon hij in Lerwick maar moeilijk kon gemist worden. De visscherij viel meer zuidelijk, zoodat voortdurend slechts weinig schepen te Baltasound waren, wat rben echter met van te voren kon weten. Het resultaat was dan ook, dat den eersten Zondag, slefchts 150 h. 200 man onder de prediking des Woords kwamen, terwijl den tweeden Zondag geen dienst kon gehouden worden, daar er slechts één Hollandsch schip voor anker lag in de baai. Aan belangstelling voor den arbeid onder onze visschers ontbrak het echter ook te Baltasound niet. In het verslag wordt daar met de meeste ingenomenheid over gesproken.

Op Maandag, I Juh, was de tijd om, en het vertrek der predikanten naar Holland bepaald. Na de gebruikelijke afscheidsvisite's, aan Lerwick's voornaam sten, — aldus leest men — werd ook nog een bezoek gebracht op het Hospitaalkerkschip „de Hoop." Binnengekomen reeds op Woensdag, 12 Juni, waren we ettelijke malen in de gelegenheid geweest op de aange naamste wijze met den dokter, domme en kapitein kennis te maken. Bij het eerste bezoek van ons werden we geinviteerd voor een diner aan boord. Met dankbaarheid werd die invitatie aanvaard, maar daar het schip niet langer dan noodig was in de baai vertoefde, kon pas op den laatsten dag aan de vriendelijke uitnoodiging gevolg worden gegeven. Wat een heerlijk en copieus diner werd ons daar aan boord aangeboden I Onder gezellige gesprekken werd het met graagte gebruikt en met handdruk en wederkeerige wenschen voor elkanders welzijn, keerden we te vier uur aan land terug.

Zoo werd het intusschen 6 uur, het uur van ons vertrek. In gezelschap van den heer Proost, van Vlaardingen, die eveneens in „Lochendhouse" logeerde en die ons zeer veel vriendelijkheid bewezen heeft, trokken wij naar de boot. Na een allerhartelijkst afscheid van de vele vrienden, werd het anker gelicht en stoomde de „St. Ragnald" naar het midden der baai, onder het wuiven met zakdoeken, waaraan schier geen einde kwam. Onder begunstiging van het schoonste weer, kwamen we Dinsdag-avond te Aberdeen aan. Daar scheidden onze wegen.”

In ons eerste artikel wezen we reeds op den stand der gelden die voor deze zaak beschikbaar zijn, en die ruimer en milder behoorden te vloeien, en we kunnen dan ook niet nalaten, om, nu het seizoen voor de visschers weer voor de deur staat en de arbeid staat hervat te worden, met aandrang dit hoogst gewichtige werk in de belangstelling van al onze lezers aan te bevelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen