Met dankbaarheid heeft

Amsterdam 29 Oct., 1909.

Met dankbaarheid heeft de kleine Kerk van Ulrum in deze maand herdacht, hoe t vijf en twintig jaar geleden, op 14 October 1834, hier de „acte van afscheiding en wederkeering" geteekend is, die voor de geschiedenis onzer kerken van zoo groot belang is geworden.

In die daad van Ulrum's Kerkeraad en gemeente school een heroïsme des geloofs, dat aan het nageslacht niet anders dan eerbied en bewondering afdwingen kan.

Terwijl heel de Kerk nog in de banden . der Synodale organisatie gevangen lag, zelfs de machtigste en invloedrijkste gemesnten gedwee het hoofd bogen voor het creatuur van Koning Willem I, bestond deze kleine Groninger gemeente het, de reformatie der Kerk ter hand te nemen en weer te keeren tot de Belijdenis en de kerkenorde der aloude Gereformeerde Kerken.

Hoe bitter ze om die daad heeft moeten lijden, wat geweid tegen haar en haar dienaar is gepleegd, ze heeft geen oogea blik de trouw aan haar Koning in de hemelen verloochend. En van haar uit is de stoot gegaan, die in de separatie zoo rijke vruchten heeft gedragen; ze is de moederkerk der Christelijke Gereformeerde Kerk geworden.

Niet het minst heeft ze dat te danken aan haar uitnemenden predikant Ds. H. de Cock, die de Vader der scheiding is geworden. Gelijk Prof. Bavinck in zijn gedachtenisrede te Ulrum uitgesproken terecht opmerkte, begon de reformatie bij hem met de waarachtige bekeering des harten. Te Ulrum kwam hrj in aanraking met enkele eenvoudige vromen, die trouw waren gebleven aan de aloude belijdenis der Kerk en hem, die aaa de Groninger Hoogeschool was opgevoed, tot nadenken brachten. Ook de Institutie van Calvrjn, die hrj in handen kreeg, oefende een machtigen invloed op zijn hart. £a de Geest des Heeren werkte mede. Zoo kwam hij persoonlijk tot bekeering, maar werden zijn oogen ook geopend voor het verval der Kerk. Toen heeft hij gesproken, omdat hij geloofde. Scherp ging zijn woord uit — wellicht in den vorm te scherp — maar met iets van den heiligen ijver van een Elia tegen de predikanten, die in zijn oog Baaispriesters en wolven in herderskleed waren. En dat woord is het middel geweest, om de slapende geesten wakker te schudden en het werk der Reformatie te doen gelukken.

Zeker is Ulrum slechts een begin geweest. Een halve eeuw later heeft de Doleantie in anderen vorm de vrijmaking der Kerk voortgezet. En nog is de scheiding tusschen wat niet saamhoort niet voltrokken. In de Hervormde Kerk leven nog duizenden broeders en zusters, die met ons eenzelfde heilig geloof belijden. Eerst als al Gods erfvolk in Nederland weer één is, zal wat Ulrum aanving, voltooid zijn. Maar niet minder groot blijft daarom de dank voor wat God in 1834 door de Kerk van Ulrum begonnen heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen