Er zijn in

Amsterdam, 5 November 1909.

Er zijn in de Hervormde Kerk nog altoos broeders, die geen vrede hebben met den toestand hunner Kerk. De conscientie vraag dringt zich aan hen op, of ze langer in een Kerk mogen blijven, waar leervrijheid virordt gehuldigd, het Koningschap van Christus wordt verloochend, Gods ordinantiën worden wederstaan? En hun hart trekt naar de Gereformeerde Kerken, waar de belijdenis onzer vaderen in eere is, waar Gods Woord van den kansel ver^ kondigd wordt, waar hun kinderen zullen ' opgevoed iets worden in de leer der Apostelen.

De Gereformeerde Kerk haast zich deze broeders te waarschuwen om de Hervormde Kerk toch niet voor de Gereformeerde Kerken te verlaten. De Hervormde Kerk is de stichting des Heeren, waarin ons volk reeds eeuwen geleden is opgenomen; de Kerken der Afscheiding zijn een menschelijk werk. Bovendien, elke poging om het Lichaam van Christus te verdeelen is een ongeoorloofde daad van geweld; daarom is de Scheiding en Doleantie uit den Booze.

Toch meent de redacteur met deze argumenten nog niet genoeg gezegd te hebben. Hij voegt er een ernstig woord aan toe over het groote gevaar, dat in zulk een overgang naar de Gereformeerde Kerken voor het zieleleven schuilt. In de Hervormde Kerk, zegt hrj, ben ik geplaatst im den-geestelijken strijd; daar leer ik, dat de Kerk en de Dienaren slechts middelen zijn, maar dat ik nooit op Roomsche wijze op die middelen mijn betrouwen mag stellen; daar blijft het een persoonlijke vraag tusschen God en de ziel, die niemand anders voor mij kan uitmaken, of ik Christus toebehoor en Zijn gerechtigheid de mijne is.

Hoe geheel anders is het in de Gereformeerde Kerken:

Zooals ik en ieder ander met vele voorbeelden kan zien, verdwijnt dat alles echter onmiddelijk .zoodra ik mij voeg bij de „Gerefomeerden." Zoodra ik de poort van de hedendaagsche kerk der Afscheiding binnentreed, worden van alle kanten de zegenende handen over mijn hoofd uitgebreid. Het gaat mij nu als Bunyan in zijn „Christenreize naar de eeuwigheid" wie eensklaps alle last van de schouders werd genomen. Wel te verstaan echter in dezen zin, dat niet Godzelf, maar de medemenschen mij nu van mijn last ontdoen. Ik heet getrouw, ik ben opeens een lieve broeder; een ieder vleit mij en had 't wel van mij gedacht, dat zulk een man als ik het ook in dat „Synodale Genootschap" niet kon uithouden. Tot zelfonderzoek wordt ik nu niet langer vermaand. Neen, ik ben nu binnen, behoor nu tot het volk; wat zou ik meer verlangen ?

En ik, die zulk een weg wel op. wil, begin wat mij zoo wordt voorgehouden, al spoedig ook zelf te gelooven. De Synodalan worden dagelijksch minder in mijn oog; hoe heb ik 't onder zulk volk kunnen uithouden? Maar ik zelf... ik groei nu dagelijks een voet in eigen schatting. Weliswaar bemerk ik van meer waarachtige verootmoediging voor mijn God en van teederder leven voor Hem niets; maar... dat is ook niet noodig; ik ben nu lid van de zuivere kerk en daardoor in elk geval toch min stens zóó goed van mijne zaligheid verzekerd als de allerbeste in het Synodale Genootschap Bovendien: om mij wat bezig te houden en mij voor al te veel practiseeren over mijzelf te behoeden, wordt mij nu ook wat te doen gegeven. Ik word nu onmidddlijk ingespannen als een paard voor den partijwagen en heb nu maar te trekken in die richting, waarin 't mij wordt bevolen. Ik ben nu eigenlijk niets meer dan een nummer geworden, een soldaat in het leger, die alle zelfstandigheid heeft verloren en die zonder eenig nadenken slechts heeft mede te loopen en te gehoorzamen.

Zóó breng ik dan nu mijne overige levensdagen dóór, ijverende met ^rooten ijver. En wanneer ik dan straks word opgeroepen om de laatste reize te aanvaarden, ook dan nog van zelfonderzoek en innerlijken strijd geen sprake. Ik was lid van de zuivere kerk; heb mij aan haar gehouden en alles beleden wat zij beleed. Daarmee waag ik 't ook in mijne laatste ure. Ik behoor tot het volk, omdat ik tot die kerk behoor; en daarom: „mijn anker ligt vast."

De redacteur is wel zoo vriendelijk er bij te voegen, dat nog niet „alle afgescheidenen" zoo denken, maar het is toch de richting, waarin de „afgescheidenen" al meer afglijden.

Zoo eindigt hij dan:

Laten de Gescheidenen mij maar beklagen en mij toeroepen, (gelijk zij dat aan de zwakke leden onzer kerk geduriglijk doen) dat in ome kerk nauwelijks zaligheid is te vinden en dat in hun kerk de zaligheid als 't ware voor het grijpen ligt.

Hoe meer zij zoo roepen, hoe meer ik overtuigd word dat hun weg de weg des Heeren niet is. Want, hoezeer ik Gode dankbaar ben. Die mij in Zijne kerk heeft doen geboren worden, ik ben een te goed zoon der Hervorming om ooit bloot van de kerk mijn heil te verwachten. En ik ben verzekerd, dat ik — hoe verleidelijk de Afscheiding zich ook voordoe — mij altoos zou verminderen, wanneer ik mij aansloot bij een kerkje, dat zichzelve in de plaats van den eenigen Zaligmaker stelt en, zoo niet in de leer, dan toch in de ptactijk, te kort doet aan deze waarheden:

„Niemand kan een ander fondament leggen dan hetgeen gelegd is, hetwelk is Jezus Christus

En: „De rechtvaardige sal door het geloo leven"

Zouden we mogen vragen, of een blad, aan welks hoofd mannen staan als Mr. J. Schokking, Ds. Wagenaar van Rotterdam, Dr. Kromsigt, Dr. Posthumus Meyjes e. a., zichzelf toch niet in het aangezicht slaat, met zulke door en door onware voorstel lingen aan zijn lezers op te disschen.?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen