Voor kinderen.

TWEE.

II.

Zooals wij uit den Bijbel weten, volgde Tiberius keizer Augustus in diens hooge waardigheid op. Hij was een stiefzoon van Augustus, n reeds 56 jaar oud toen hij tot de regeering erd geroepen. In zijn jonge jaren had hij veel eoorloogd in gezelschap van zijn broeder rusus, dien wij ook uit onze geschiedenis kennen als den onderwerper der Friezen.

Met zijn stiefvader stond hij op niet al te besten voet, ook niet met diens kleinzoon. Tegen den wil des keizers ging hij op het eiland Rhodes wonen. Daar Augustus ten slotte geen eigen zonen of kleinzonen meer over had, moest hij Tiberius wel tot zoon aannemen. Na nog verscheiden veldtochten gedaan te hebben werd deze keizer en bleef dat 23 jaar.

’t Is niet te ontkennen, dat Tiberius met kracht en wijsheid regeerde, doch alles werd bedorven door zijn wantrouwen jegens iedereen en zijn toenemende hardheid en wreedheid. Wellicht was dat een gevolg van den ongtmstigen tijd die achter hem^lag. Met wantrouwen zag hij, hoe bemind zijns broeders zoon Germanicus, die ook in ons land vertoefd heeft door zijn overwinningen bij het volk was. De dood van Germanicus bevrijdde hem van alle vrees voor den mogelijken mededinger.

Allengs kwam Tiberius geheel onder den invloed van zekeren Sejauus, het hoofd der lijfwacht, die den keizer beschermde. Deze bespeurde niet, dat de huichelachtige Ssjanus slechts zijn eigen gezag bedoelde, 't Eene lid der keizerlijke familie na het andere werd ter zijde gezet. Zelfs kwam door zijn toedoen de eenige zoon des keizers door vergif om. Betaalde aanbrengers moesten Sejanus de namen melden van allen, die niet voor vrienden van hem en den keizer golden, en die dan veroordeeld werden. Ten slotte wist de gunsteling den keizer te bewegen Rome te verlaten en zijn zetel naar het eiland Capri te verplaatsen, opdat hij, Sejanus, in Rome de vrije hand mocht hebben.

Nog altijd liet Tiberius aan zijn gunsteling alle vrijheid om te Rome zijn gruweldaden te bedrijven. Ook was hij nog altijd blind voor het gevaar, dat hem zelf van dezen man dreigde; doch het zou anders worden. Want in het jaar 31 kwam de keizer te weten welke plannen van hoogverraad zijn gunsteling eigenlijk koesterde. Ontzettend was nu de wraak van deu zoo bedrogen en wreeden vorst. Hij liet Sejanus dadelijk ter dood veroordeelen, en woedde tegen allen die met den man in eenige betrekking hadden gestaan. Zijn karakter, reeds van nature zoo wantrouwig, werd nu steeds boosaardiger. De misleiding die hij had ondervonden, deed hem alle menschen verachten. Hij dacht alleen aan zich zelf en aan eigen genot. Wie maar in het minst verdacht werd, werd uit den weg geruimd. Liefst zou hij met zijn dood de gansche wereld in zijn ondergang meegesleept hebben. Het is niet onbegrijpelijk, dat de stadhouder [Pontius Pilatus, die juist om dezen tijd in Judea het gezag voerde, niets meer vreesde dan bij een keizer als Tiberius te worden aangeklaagd. Wisten de Joden dezen te doen gelooven, dat Pilatus zijn vriend niet was, d. i. niet voor zijn belangen waakte, dan

zou het met den landvoogd spoedig gedaan zijn. Hoe Tiberius zijn tijd op het eiland Capri doorbracht, hebben we al gezien. Hij had nu van het jaar 14 n. Chr. af geregeerd, was in de zeventig jaar, doch hoe ouder hij werd hoe meer zijn achterdocht, genotzucht en wreedheid zich vertoonden. Zelf kende hij vrede noch geluk, en scheen die nu ook anderen niet te gunnen.

Toch beging hij de groote dwaasheid zich weder aan een gunsteling toe te vertrouwen. Dit was zekere Macro. Trouwens vele dwingelanden hebben zoo gedaan, om, bij allen gehaat, ten minste één vriend te hebben, op wien zij meenden, te kunnen rekenen. Ik zeg meenden en dat daarvoor reden is, heeft het voorbeeld van Tiberius bewezen; ten slotte is juist Macro zijn onheil geworden. Allengs naderde de oude, door niemand beminde, door allen gevreesde keizer zijn tachtigste j»ar. Hij ad bij al zijn macht en heerschappij toch ooit het ware geluk gekend, omdat hij het

had getocht, waar het niet te vinden was. £n Jezus Christus, den Heiland, die in het Joodsche land rondwandelde in den tijd toen Tiberius op Cipri vertoefde, kende hij niet. Hij verzwakte en kreeg het voorgevoel van zijn naderend einde. Door onrnst gedreven verliet d hij bet schoone eiland, en vertrok-naar het prachtig buitengoed, de villa van LukuUus, bij kaap Misenum (vlak bij Napels). Dan man die niemand vertrouwde, was het er voor alles om te doen zijn waren toestand te verbergen. Hij was altijd een meester geweest in het veinzen, en zoo trachtte hij ook nu zijn omgeving, ja, zich zelf te doen gelooven, dat het nog niet zoo slecht met hem stond.

Doch het baatte niet. Hij kreeg telkens flauwten, en zeeg dan in onmacht neer. £t scheen weinig tegen te doen. Toci gicg het na een poos schijnbaar weer wat beter. Doch dat was niet wat zijn „vriend" Macro wenscbte.

En evenmin wenschte het T berius' troonerfgenaam Ca'igula, de slechte zoon van een edelen vader, G - rmanicus. Door Tiberius steeds te vleien was Ciliguia aan de wreedheid van Sejacus ontkomen, eo werd zelfs door de keizer tot opvolger benoemd, met voorbijgaog van Tiberius' kleinzoon. Hij was een vriend van Macro, en beiden meenden, dat de haast 8o-jarige Tiberius nu lang genoeg had geleefd. Toen dan ook de keizer uit zijn onmacht weer scheen op te leven, verstikten zij hem in zijn bed, of, zooals ook verhaald wordt, brachten hem door vergif om. Zoo loonden sij Tibeiius' gunsten, en kwam de hardvochtige wreedaard ellendig aan zijn einde.

HOOGKNBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen