Een der aantrekkelijkste

Amsterdam, 6 Oct. 1911.

Een der aantrekkelijkste momenten op onze Synodes is het verschijnen van de buitenlandschen afgevaardigde, die de groeten en heilbede ons overbrengen van onze Gereformeerde zusterkerken uit verschillende landen en werelddeelen.

Er wordt dan iets gevoeld van wat we belijden in ons Apostolisch symbool: Ik geloof eene heilige algemeene Christel^ke Kerk, de gemeenschap der heiligen. Want wat ze ons verhalen van hun strijd en worsteling, van hun arbeid in eigen kring en naar buiten, van de zegeningen Gods hun geschonken of van misstand en gebrek waarmee ze te kampen hebben, doet ons meeleven In hun leven, verrijkt het hart en verruimt den blik van het oog, en doet het ons weer verstaan, hoe het Gereformeerde leven zich niet opsluit binnen de enge grenzen eener landskerk, maar een katholieke roeping heeft.

Ook hier teekent zich scherp af de tegenstelling met de Haagsche Synode. Met de buitenlandsche Gereformeerde Kerken houdt ze geen correspondentie. Van afgevaar digden uit het buitenland, die op haar zit tingen verschijnen zouden, wordt nooit gehoord. Ze heeft haar zelfgenoegzaam leven in eigen kring opgesloten. Ze kent geen andere roeping dan landskerk te zijn. Voor het oecumentische en katholieke karakter der Christelijke Kerk voelt ze niets. De „vaderlandsche Kerk" Is haar het een en het al.

Ook daarin toont deze Synode hoe ze lijnrecht Ingaat tegen het Gereformeerd Ideaal. Want al geeft de Gereformeerde Kerk de valsche eenheid der wereldkerk onder de opperheerschappij van Rome's bisschop prijs, al erkent en eerbiedigt ze het eigenaardig type en karakter, dat de Kerk bij elk volk aanneemt, hierin staat e Gereformeerde Kerk van huis uit tegenover de Luthersche Kerk, dat ze niet nationaal, maar internationaal wil zijn; ze vereenzelvigt zich niet met éen volk; ze draagt niet een Germaansch, Gallisch of Anglikaansch type; ze gaat niet op In de igenaardigheden van éen volkenras, maar j ze slaat de pinnen van haar tente wijduit; ze wil voor alle volkeren ten zegen zijn; haar streven en doel is evengoed als van Rome om wereldkerk te zijn. Van Zwitserland uit baant de stroom van dit Gereformeerde leven zich daarom een weg naar Frankrgk en Duitschland, dringt door In Nederland, Italië, Bohemen en Hongarije, verovert Engeland en Schotland, en vormt het grondtype van het kerkelijk leven in Noord-Amerika, In Zuid-Afrika en in Engelands en Nederlands koloniën.

Juist deze expansivltelt van het Gereformeerde leven brengt echter het gevaar mee, dat bg hetontbreken van een eenhoofdig oppergezag de onderlinge samenhang en Inner-I^ke eenheid dezer Kerken zal teloorgaan. Onze vaderen hebben dat nooit gewild. Calvijn drong er wel sterk op aan, dat zooveel mogelijk de eenheid In belijdenis tusschen de verschillende landskerken zou bewaard worden. Het plan om een oecumenische Synode te houden, waarop alle Gereformeerde landskerken zouden vertegenwoordigd zijn, kwam reeds In de i6s eeuw op. En al verhinderde de ongunst der tgden, dat dit plan destgds verwerkelijkt werd, op onze roemrijke Synode van Dordrecht waren schier alle Gereformeerde Kerken van het buitenland vertegenwoordigd, om een heerlijk getuigenis af te leggen van de eenheid harer geloofsovertuiging. Eerst bij de verslapping en inzinking van het Gereformeerde leven week deze behoefte uit onze Gereformeerde Kerken, vernationaliseerde zich de Kerk, werd zelfs het houden van nationale Synodes niet eens meer noodig gekeurd en loste de Landskerk zich in provinciale Kerken op.

Niet dankbaar genoeg kunnen we daarom zgn, dat met de weer-opwaking van de Gereformeerde levenskracht ook de behoefte aan de gemeenschap met alle Gereformeerde Kerken weer gevoeld werd. Ons Ideaal blijft, dat een oecumenisch concilie weer aan de eenheid onzer Gereformeerde Kerken uiting zal geven. Maar waar dit Ideaal wellicht nooit zal verwezenlijkt worden, is het toch voor ons een verblijdend teeken, dat de Gereformeerde Kerken in andere landen en werelddeelen zoo sterk de behoefte toonen naar gemeenschap met onze Gereformeerde Kerken in Nederland. De Belgische Zendingskerk, de Gereformeerde Kerken in Oost-Friesland en Bentheim, de Calvinistic Methodist Church In Wales, de Free Church In Schotland, de Dutch Reformed Church en de Christelijke Gereformeerde Kerk in Amerika en de Gereformeerde Kerk In Zuid-AfrIka zonden afgevaardigden, terwijl de Presbyterian Church in Engeland en de United Free Church van Schotland brieven zonden van sympathie.

Te meer Is het daarom de plicht onzer Gereformeerde Kerken in Nederland om deze afgevaardigden niet alleen zeer vriendelijk te ontvangen, maar ook harerzijds te zorgen, dat de belangstelling in ons Kerkelijk leven betoond door gelijke deputeering beantwoord worde. We zijn niet zulke globetrotters ais de Engelschen en Amerikanen. Een reis naar Amerika of Zuid-Afrika Is voor ons een veel serieuzer zaak dan voor onze broeders aan de overzijde van den Oceaan. Maar al zal zulk een s^vaardlging daarom wel niet bij elke Synode dezer buitenlandsche Kerken kunnen plaats vinden, toch zal het ook aan deze Gereformeerde Kerken buitenaf goed doen, en gezegend werken, wanneer ze door deputaten onzer Kerken bezocht worden. Naar Engeland en Amerika is zulk een afvaardiging dan ook geschied. Uit Amerika drong men sterk aan op vernieuwing van die bezoeken. Maar ook Zuid-Afrika dient eindel^k aan de beurt te komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen