Voor Kinderen.

NIEUWJAAR.

Het hart omhoog! Verheft nu allen Den Heer van eeuwigheid en tijd. Laat vroolijk thans het danklied schallen Den trouwen Heer gewijd, Die onze wegen leidt. Die tot ons leven Ook wederom een jaar wou geven.

Toch hooren wij Wat 't jaar, begonnen. Met vriend'lijk' ernst tot ons ook zegt: Begonnen is nog niet gewonnen. Wat ons is weggelegd Wie leeft er die het zegt? Als 't gras op 't veld, Als bloemen zijn wij — ras geveld.

Vertrouwen wij Dan niet op 't leven. Noch op wat ons dit leven biedt. Ons lot zij in Gods hand gegeven. Die alles weet en ziet. Die over 't al gebiedt. Op Hem vertrouwen Is op een raste rots te bouwen.

Komt, danken wij Van ganscher harte. Hem die ook 't jaar houdt in Zijn hand; Die vreugd en leed zendt, troost in smarte. Geleide ons, Heer, Uw hand Hier in dit vreemd'lingsland. Tot straks onze oogen Uw heerlijkheid aanschouwen mogen!

NON PLUS.

Deze woorden — ze beduiden Niet meer — ebben eeuwen gestaan boven de poort van en kasteel in Duitschland, en staan er wellicht og.

Op dat kasteel woonde indertijd als heer en eester een nog zeer jonge graaf, die het van ijn ouders had geërfd. Hij had nog geen gezin, eefde voor zijn genoegen, en was vooral een riend van het dobbelspel, waartoe hij zich liet erleiden door valsche vrienden, dien het om ijn geld te doen was. Doch de jonge graaf, choon vast gewaarschuwd, zag niet dat hij in t verderf liep en kon van de dobbelsteenen iet scheiden.

Op een nieuwjaarsmorgen zat hij in de groote aal van zijn slot te wachten op de velen, die em dan kwamen geluk wenschen. De eerste ie verscheen was zijn oude, trouwe huismeester, en vroom en bij allen bemind man. Hij enschte zijn jongen meester een gezegend ieuwjaar, en voegde er bij: „Moge de Heere behoeden voor alle kwaad, ook voor verdrinken.“

„Dat laatste zal wel niet licht gebenren", as het antwoord: „Et is hier nauwelijki w»ter enoeg voor de visschen.“

„En toch kan men hier met lijf en ziel rcr-Örioken, als men aan twte steenen is vastgebonden", iprak de oude man ytiendelijk en prnitig.

De slotheer keek verbaasd. Wat meende de man tocb. Maar er was geen gelegenheid het te \ragen, want andere bezoekers traden binnen.

Aan den avond van den Nieuwjaarsdag, toen de ridder na den maaltijd alleen zat, kwamen hem weer de woorden van den huismeester te binnen. Hij dacht eens na. Plotseling begreep hij alles.

„Mijn trouwe huisbezorger heeft gelijk"! riep hij uit „die dobbelsteenen kunnen mijn verderf worden, mij in de diepte trekken. Maar met Gods hulp zal het anders worden!"

Hij ging de zaal uit, doch keerde na een oogenblik terug met de twee dobbelsteenen. Toen opende hij het venster, keerde er den mg naar toe, en wierp de twee steenen over zijn hoofd in de slotgracht, terwijl hij me krachtige stem riep: „Niet meer".

En zoo is 't gebleven.

De Heere leerde hem zijn boozen lust overwinnen. £n de huismeester kon later God danken voor een goeden meester, die aller belangen behartigde.

Toen liet de burgtheer die twee woorden „Niet meer", in het Latijn, gelijk toen gewoonte wai, boven zijn slotpoort beitelen. Ze hebben er eeuwen gestaan, tot veler leering. £n diec Nieuwjaarsdag heeft de edelmaa nooit vergeten.

Misschien zijn er onder de lezers ook wel die zulk een „Non plus" hebben te spreken. Laat hen dan niet er mee wachten. Dan za hun het jaar goed begonnen zijn.

BRIEFWISSELING. Een aantal vragen hopen we eerstdaags te behandelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen