Buitenland

Duitachland. De Berlijners Keulenaars. (III.) en de

De tegenstand dien de uitlating van den paus over de Christelijke werkliedenvereenigingen in het leven riep, was van dien aard, dat men in Rome gevoelde dat er iets gedaan moest worden om aan de spanning die ontstaan was, een einde te maken. Daarvoor werd Dr. F. Heiner gebruikt, die ook opgetreden was om de scherpe punten van den jongsten motu propria af te vijlen. Deze geleerde verklaarde den 5den Juni, dat de paus de Christelijke werkliedenvereenigingen niet had veroordeeld; de paus had slechts willen zeggen „dat zij, daar zij als organisatie los waren van de Katholieke grondstellingen en van de hiërarchie, een gevaar voor hare Katholieke leden opleveren". Maar dit maakte de zaak nog erger. T^vee dagen later verscheen er in de Kölnische Volkszeitung een artikel, waarin betoogd werd, dat de heilige Vader slechts de bedoeling gehad had een richting in de Katholieke arbeidersvereenigingen te vermanen; die vermaning mocht niet beschouwd worden als een teeken.van wantrouwen, maar van vaderlijke zorg en liefde. „Ik ben in de gelegenheid hiervan getuigenis af te leggen", voegde Dr. Heiner hieraan toe. „Wanneer de Christelijke werkliedenvereenigingen streven naar lotsveibetering der arbeidende klasse en bestrijding der sociaal-democratie, en daarbij vermijden in strijd te komen met kerkelijke en Christelijke beginselen, en wanneer hareRoomsche leden het voornemen koesteren zich in gegeven gevallen aan de verordeningen van den apostolischen stoel te onderwerpen, dan loopen zij geen gevaar door de hoogste kerkelijke autoriteit veroordeeld te worden. Men ziet hieruit, dat de paus het beginsel niet heeft prijs gegeven dat de leiding van de werkliedenvereenigingen aan de hiërarchie toekomt, maar dat hij toch over de brug die door Dr, Heiner geslagen werd, is teruggetrokken, toen het bleek dat toepassing van het beginsel een groot deel der Roomsche werklieden in Duitschland tot verzet zou prik-, kelen. De Berlijners hebben het hart van den paus; dat blijkt ook uit zijn optreden tegen de „Sillons" in Frankrijk en tegen de Christelijke democratie in Italië. De Berlijners hopen, dat de tijd nog eens zal aanbreken waarin blijken zal, dat de paus zijn beginsel zal doen triumfeeren; de Keulenaars verwachten dat de Roomsche Curie voorloopig van den gevoerden strijd genoeg heeft,

Frankrijk, Cijfers die te denken geven, Vereeniging der modernen metdemiddenpartij,

In de Le Petit Patriote wordt gewezen op het feit, dat bij het einde van het tweede Keizerrijk door den Staat voor het onderwijs nog geen 100 millioen francs werd uitgegeven, terwijl tegenwoordig het budget van onderwijs 300 millioen francs beloopt, In denzelfden tijd Is het aantal van hen die niet lezen noch schrijven kunnen, van 14 tot 30 per honderd gestegen. Voor dertig jaar had het Fransche leger 4000, in 1910 10, 000 deserteurs, in 1898 kwamen 7000 weigeringen van gehoorzaamheid voor, in 1910, 70, 000. Het aantal echtscheidingen vermeerderde van 1884—1906 van 124 tot 12, 573; ^^^ aantal zelfmoorden klom van 5000 tot 9000; het aatal krankzinnigen van 11, 500 tot 85, 000. Deze vreeselijke cijfers moeten hen, die meenen dat godsdienst en zedelijkheid niet met elkander in verband staan, tot nadenken stemmen,

In het Evang, Missions Magazin meldt men, dat de Fransche regeering in hare koloniën in West-Afrika al het mogelijke doet om de bekeering der inboorlingen tot het Mahomedanisme te bevorderen, terwijl aan de Protestantsche Missie allerlei hinderpalen in den weg gelegd werden. Zij heeft in West-Soedan 900 scholen, waar de Koran, het heilige boek der Mahomedanen, onderwezen wordt, gesticht. In die scholen is evenals in Tunis en Algiers het lezen van den Koran het één en het al. Ook heeft de regeering een seminarie gesticht tot opleiding van Hadji's voor hare Koranscholen,

Na de scheiding van kerk en staat is de Gereformeerde Staatskerk in drie deelen uiteen»' gegaan. De modernen, de middenpartij en de rechtzinnigen vormden ieder een afzonderlijke groep. Nu zijn de 83 kerken der middenpartij met de 83 gemeenten der modernen met elkander vereenigd. Zoo blijven er nu slechts twee groepen over. De orthodoxen hebben de banier der geloofsbelijdenis van 1872 opgeheven, terwijl de modernen en middenmannen geen gemeenschappelijke belijdenis opstelden, maar in de meening verkeeren, dat iedere kerk, ieder lid der kerk, vrij moet zijn om te belijden wat hij verkiest. Dat de middenpartij tenslotte met de modernen gemeene zaak maken zou, was te voorzien,

Denemarken. Er Is in Denemarken een ontwaking van het Christelijk leven. Wel neemt ook het modernisme toe en neemt het aantal jongelieden die zich voor den dienst des Woords voorbereiden, af, maar daartegenover ontwikkelen de geloovigen meer kracht dan te voren. Steeds meer arbeiden gemeenteleden met geloovige predikanten samen.

Tot hiertoe heeft de Deensche Luthersche kerk geen kerkorde gehad. In de laatste ia jaren heeft men veel daarover gehandeld. De geloovige gemeente verlangt een vertegenwoordiging, niet alleen voor de plaatselijke gemeenten, maar ook voor de geheele kerk. Maar de politici dachten er anders over, en zoo heeft dan de minister van eeredlenst. Appel, eindelijk inden Rijksdag een wet doorgedreven, die geen representatie voor de geheele kerk, maar alleen een vertegenwoordiging van de plaatselijke gemeente in het leven roept. Alle kerken zullen voortaan een kerkeraad krijgen. Deze raad zal gekozen worden door alle mannen en vrouwen in de volkskerk die burgerlijk eerbaar zijn en die den wensch hebben uitgesproken, kiezers voor den kerkeraad te zijn.

De kiezers voor den kerkeraad moesten zich in Juni aanmelden; de kerkeraad zal in November, uit de kiezers voor den kerkeraad, gekozen worden. Van de leden van den kerkeraad wordt alleen geëischt, dat zij in de eerste vergadering van dien raad zullen uitspreken, dat zij hun taak „in getrouwheid tegenover de Deensche £v. Luthersche volkskerk" willen uitvoeren.

De taak die de kerkeraad heeft uit te voeren, is, behoudens een uitzondering, van geringe beteekenis. De uitzondering bestaat in zijn medewerking, wanneer een nieuwe predikant moet gekozen worden. De kerkeraad kan drie, of, wanneer de leden eenstemmig zijn, een van de gequalificeerde sollicitanten voordragen; wanneer de bisschop daarmede conform gaat, krijgt de gemeente een van de diie of, als de leden eenstemmig zijn, den begeerden man als predikant.

De woordvoerder der socialisten toonde zich zeer ingenomen met deze wet. Hij hoopt dat daardoor predikanten zouden verkregen worden, die „in contact met de gedachten van den tijd" s aan.

De kiezers hebben zich in Juni aangemeld, maar in geringen getale I In één gemeente meldden zich twee personen voor het kiezerschap aan; en de kerkeraad moet daar uit vier leden bestaan.

Japan, Eenjapannees over de toestanden op Godsdienstig terrein in Japan,

Een Japannees, Tasoekoe Haranda, schreef een artikel voor The International Review of Missions, Edinburgh 1912, dat door Karl Engel vertaald werd, om ons op de hoogte te brengen van de huidige godsdienstige toestanden van Japan, Daaraan ontleenen wij het volgende:

Een blik op de geschiedenis van Japan toont, dat de tegenwoordige periode van reactie niet de eerste in Japan is. Een veel diepere beweging was voor 20 jaren op te merken. Ongeveer in 1888 wilde men Japan in den geest van het z.g. „vooruitstrevend liberalisme" zegenen. Politieke partijen spraken van vrijheid en volksrechten. Jonge menschen hielden geestdriftige redevoeringen over onafhankelijkheid en elf-help. Ambtenaren werden veracht en adeijke geboorte geminacht, Westersche gedachten, oede en slechte, werden gretig ingezogen. Maar oen in 1890 de nieuwe constitutie werd geroclameerd, kwam er verandering. Want ofschoon de constitutie aan de eene zijde de echten des volks waarborgde, zoo werden deze an de andere zijde beperkt; zij kwam meer in n het gevlij van de behoudsmannen, dan van e radicalen. De oude zeden, die men reeds p zij gezet had, werden onder invloed der eactie langzamerhand weer ingevoerd. Men begon weer te streven naar versterking van het besef van nationaliteit, en het denkbeeld van cosmopolitisme werd weersproken. De politici hielden nog wel hunne redevoeringen om hun partijstandpunt te verdedigen, maar zij toonden weinig neiging hunne woorden in daden om te zetten. Terwijl jongelieden vroeger brandden van verlangen om in het politieke leven een rol te spelen, gingen zij er meer en meer naar jagen, op-maatschappelijk gebied vooruit te konaen en een vaste plaats te krijgen. De democratische denkbeelden verloren terrein, naarmate de constitutioneele regeering aan aanzien won. Eenige nationalisten maakten van deze strooming tot nadeel van het Christendom gebruik.

De beweging tot bewaring der Japansche nationaliteit en tot terugkeer tot de oude zeden was niet aUeea dooi Japmmeezea verooriaakt,

Europeanen en Amerikanen droegen' daartoe het hunne bij, want velen van de eerste zendelingen en der Westerlingen die naar Japan kwamen, waren geneigd de Japanneezen met de barbaren der Zuidips op één lijn te stellen. Al beweerden zij uuk niet dat het volk geheel onwetend was, toch zagen zij met verachting op de Japansche beschaving neer. Het duurde minstens 20 jtar, eer zij leerden inzien, dat de Japansche kunst iets geheel origineels was; dat men ten onrechte de Japansche kunstwereld met die van half wilden op één trap stelde, en dat de godsdienstige en wijsgeetige denkbeelden der Japanneezen niet eenvoudig als bijgeloovige kramerijen mochten gesignaleerd worden. De werken van Rein, Morse en Haern droegen er toe bij, die waardeering tot stand te brengen, later de werken van Dr. Nitobe en professor Okakura, die aan het Westen een blik vergunden in de grootheid en rif kdom van Japan. Daardoor leerden ook de Japanneezen kennen wat zij waard waren en dat niet alles wat uit het Westen, kwam, daarom beter was. Deze veranderde positie tegenover het Westen werkte voor het Christendom, dat men ook als een zaak beschouwde die uit het Westen werd ingevoerd, nadeelig en daarom ging de Christelijke actie van 1890 tot 1900 achteruit.

Daarbij kwam, dat door den arbeid dier zendelingen de voorstanders der oude religiëa zich gingen aangorden cm te zorgen, dat geen terrein door hen verloren werd. De heidensche priesters zagen In, dat het noodzakelijk was scholen te stichten om begaafde jongelingen te vormen, of zij zonden ze weg om in het buitenland te studeeren. Vooral de Sintoisten weerden zich krachtig; zij begonnen aan philantropie en socialen arbeid te doen, zij zonden zelfs zendelingen naar Japansche koloniën en het buitenland. Heidensche tempels, die ingestort waren, bouwde men weder op. Door ontwikkelden werd het Boedhisme opnieuw bestudeerd, al kan men niet zeggen, dat het Boedhisme door het werken der Cbr. zendelingen bijzonder tot ontwikkelicg van veerkracht gebracht is.

Uit het bovenstaande is te leeren, dat zendingsstudie niet overbodig mag heeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen