Voor Kinderen.

„NOBLESSE OBLIGE”,

III

LILY’S SCHRIK.

Nauwelijks hoort Robert den sleutel omdraaien of hij werpt zich op den grond en barst in een hartstochtelijk schreien los. Na den tranenvloed zet hij zich met het hoofd in de hand aan de tafel en blijft in die houding, tot de duisternis hem zegt, dat hij ter ruste moet gaan. Werkelijk buigt hij ditmaal zijn knieën en poogt te bidden als zijn oom doet; doch slechts de formuliergebeden, hem door zijn kindermeid geleerd, komen hem voor den geest.

’t Is laat als hij inslaapt, verwonderd ontwaakt hij nu de bengel van zessen reeds geluid wordt. Even voor achten roept Charles hem toe: „Ben je klaar Robert, anders komen we te laat". De sleutel wordt door Tante in het slot omgedraad en zij ziet hem ernstig doch vriendelijk aan, terwijl ze zegt: „Je hebt niet genoeg geslapen, mijn jongen!" — Lily staat achter haar en vliegt hem om den hals met een: „Och Rob, Robbie, leer vandaag toch goed, geef mi] een kusl" En zoo gaat hij de deur uit en de laan af.

Charles is onderweg n(^ vriendelijker dan gewoonlijk. Werkelijk tracht Robert dien morgen en nog twee ochtenden daarna zijn best te doen en werkt ook in de lange namiddaguren met ijver aan zijn huiswerk en zelfs aan het opgelegde strafwerk. Doch de eenzaamheid en de afzondering vallen den bewegelijken knaap zeer zwaar en als Lily hem 's morgens en 's namiddags omhelst en toefluistert om toch goed te worden en Oom en Tante genoegen te geven, wordt Robert gemelijk; het gevoel van zijn schuld wordt al fltuwer en flzuwer en reeds den derden dag zint hij over een middel om aan zijne opsluiting te ontsnappen.

't Is Vrijdagmorgen, met bijzondere hartelijkheid omhelst hij Lily en zegt: „Zal je goed op je zelve passen, ik zou anders niet gerust wezen" — de kleine meid beantwoordt die vreemde vermaning met een extra kus; doch al te spoedig begrijpen Oom en Tante wat Robert daarmede bedoeld heeft.

„Rob, Rob! kom dan toch, we zullen te laat wezen", roept Charles.

„Ga maar vooruit, oude jongen! ik loop hard genoeg".

Hiervan is Charles zoo vast overtuigd, dat hij verder gaat zonder zelfs om te zien naat zijn neef. Deze heeft een zeer dikke schooltasch op zijn rug, en gaat, nauwelijks de laan af, het veld in en snelt in tegenovergestelde richting naar den straatweg. Hier vertraagt hij zijn stap en overlegt, waarheen bij zijn reis zal voortzetten. Naar Horton, een stadje op tien uren gaans van Lanesbnry, het dorp waar zijn oom woont, zal hij loopen, daar een werkkring A H H ( H vinden; en later gaat hij naar Liverpool op een kantoor of in een winkel om zoo zijn overtocht naar Amerika te verdienen; naar Amerika I het land daar allen hun fortuin maken.

Een geratel van wielen schrikt Robert uit zijn gepeins op, hij springt over een slagboom, verbergt zich, waarom ? dit weet hij zelf niet, achter een paar struiken en herkent duidelijk de stem van zijn oom, die in gesprek over zaken met een handelaar in een tilbury voorbijgaat.

Zoo ver mogelijk van Lanesbuiy, nog dienzelfden dag, dat moet; zij moeten niet weten waarheen bij gaat; deze overlegging bespoedigt weder zijn gang, toch schiet hij naar zijn zin niet op; zelfs niet, toen hij op een boerderij een nap melk heeft ge-zraagd en daarbij sijn brood van dien morgen heeft verorberd, bij wijze van middagmaal, waarvoor hij zijn eieren ook had bespaard; toch is een middagmaal van Tante heel wat anders.

’t Gekraak van een kar trekt zijn aandacht, 't is een woonwagen; aan beide kanten hangen mandjes en ander vlechtwerk; de wagen staat stil, er is iets niet in orde aan het armelijk tuig, de mandecmiker doet zijn voordeel met Roberts hulp; tot belooning biedt hij hem aan een einde mede te rijden, 't Gaat lacgsaam en stooterig maar Robert geniet toch van die rust.

In 't naaste doip blijft de vrouw met de kinderen in den wagen buiten de kom wachten en haar man gaat met zijn negotie het dorp in.

latusschen is Charles op zijn gewonen tijd thuis gekomen met de slechte tijding, dat Robert niet bij den predikant verschenen is. De heer Torpe en zijn vrouw zien elkaar verschrikt aan; de laatste, gevolgd door L*!y, snelt naar boven en snikkende komt de kleine meid met een blad uit een schrijfboek in de hand bij haar oom. 'c Lag met de punt van een gebroken sakmes vastgestoken opdewaschtafel, waar de dienstbode, die de kamer in orde hield, het stil had laten zitten.

„Lieve Lüy", leest haar oom, „ik kan het hier niet langer uithouden; ik ga de wijde wereld in, gelijk het reeds lang mijn plan was; als een Aeer, een Divereux zal ik mijn fortuin maken. Blijf maar zoet en vrooüjk tot iktuugkom.

Je liefhebbende Robbie.“

Oom fronst zijn wenkbrouwen. Tante is stom van verbazing, Lüy jammert luidkeels: „O Rob, lieve Rolïbie, waarom liep je weg ? Och, ik zal je nooit terugzien; je zult van honger sterven. O, beste, lieve Ribbie kom toch bij me, kom terug!“

Tante neemt de kleine meid op haar schoot en tracht haar te troosten, haar schrik en haar droefheid leggen eerst aan elk ander gevoel het zwijgen op. Die arme Lily, geen anderen speelmakker heeft zij gekend dan haar Robbie, tot zij bij de neef jas kwam. Tien jzren ouder dan Lüy heeft Robert haar altijd als een teer schepseltje behandeld en liefgehad, nooit vond bij iets in haar af te keuren dan haar gebrek aan eerbied voor het: „Noblesse oblige". Hij had in haar genoegens en verdrietelijkheden gedeeld met een merkwaardig geduld; was nooit moe geworden om haar, op verre wandelia gen meegenomen, te dragen; bij regenachtig weder altijd weder detclfde spelle jes te doen, of dezelfde verhalen voor te leiden; in éen woord de liefde, die in zijn-hart woonde, was alleen, maar ook geheel, voor zijn kleine zus.

„Wat zullen we doen Arthur ?

„Afwachten, Anna, morgen duikt deksrijongen wel op.“

Uit dit korte antwoord begreep mevrouw Torpe, dat haar echtvriend diep gegriefd was door het ondankbare gedrag van zijn neef. Geen wonder, zelfs geen groet aan Ojm of Tante gaf Robert in het korte briefje ten beste.

Op verzoek van zijn gade laat de heer Torpe aan den morgen van den tweeden dag een biljet drukken en per bode te paard rondzenden en aanplakken in alle naburige plaatsen; doch Robert daagde niet op, ook kwam niemacd luet eenige mondelinge ot schriftelijke inlichting licht verspreiden over zijn geheimzinnig verdwijnen. Tante hoopte steeds op een brief, waarin bij vergiffenis vroeg; Lily keek 's morgens en 's avonds naar zijn terugkomst uit en haar lief gezicht kreeg door de herhaalde teleur stelling een droeven trek.

Charles miste, evenals zijn broertjes, den vrooiijken speelmakker, zoo onuitputtelijk in allerlei plannen tot vermaak; doch tot hun vader durfden zij niet meer over Robert spreken, toen hij eens. waar Lily niet bij was, gezfgd had: „Ik zal trachten, en verlang dat gij alien zulks ook doet, dien ondankbaren, weerbarstigen knaap te vergeten“.

„Lieve man", zeide de moeder, „God kan hem toch terecht en tot inkeer brengen, niet waar? Dat mogen wij wel voor hem afbidden, dunkt mij“.

„Anna, ga aw gang, maat eisch bet niet van mij". —

Zoo hing er een wolk over het zonnige tehuis der Torpe's, waar, behalve bij den dood van twee broerijis, ahijd vrede en vrtugde badden gewoond; zelfs Lily voelde den druk der moeilijke verhouding, die hierdoor ontstond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen