Voor Kinderen.

„NOBLESSE OBLIGE'.

V (Slot.)

'T WORDT KERSTDAG,

Ia dea loop van dien natten kouden Zondag besluit Robert den weg naat Ltnesbnry ia te slaai'j hij zal ia drie dagea de dertig mijlen niet kuaaea sfl ggea, dat voelt hij wel; maar met de helft van zija laatstea shilling kan hij eea kruispuat bereiken vanwaar hij het overige vaa den weg wel te voet kan ifljggen. Als hij ongezien Lïly kan aanschouwen, daa, daa kan hij de verdere ellende wel doormaken, meent hij: Lily, zija Lily, zal hem nog liefhebben; maar hij moet haar slechts zien, ha«r spreken dat kaa aiet, daa zou hij de bestra ftiog van Oim, de verwijtea van Tante moeten aanhoorerij ma*!-Lily, zijn zufje, die wil hij ziea.

Op dea weg, die hem o, zoo laag valt, gevoelt hij telkens weer, dat hij veel gelijkt op dea verloren zoon uit de gelijkenis; die had ook honger, die had ook behoefte aan kleederen; maar die ging naar zijn vader, doch hij, Robert, heeft geen vader.

Als hij halverwege Lanesbury den trein verlaat is er aiet veel kaas, dat iemand ia hem dea aeef vaa de Torpe's, herkeat. En men geeft hem nachtverblijf in een schuur, zelfs wat avondeten den eetsten en tweeden avocd. Toch zal hij onmogelijk nog bij dag zijas ooms huis kuaaen bereikeü; zoo moede is hij.

Wel roepen de kerstklokken naar het bedehuis, maar Robert ducht, dat bij zija biaaentredea de predikant hem zal herkennen en dus 'gaat hij vetder. Uitgeput en flauw zet hij zich \ onder het afdak eenet boerderij neder, om later ' weer zich voort te slepen; en als de avond schemering daalt heeft Robert de zijdeur van het kantoor bereikt, 't Kantoor is gesloten, natuurlijk; want het is Kerstdag. In het portiek zet hij zich op de steenen bank om te over-

^/igEÊimimÊÊmtmamÊÊmmÊÊéÊtÊfmÊÊÊÈimÊtÊiÊmÊmÊmmmÊmmm leggen, hoe hij Lily toch zal kunnen zien, nu de duisternis hem reeds overvalt.

Allen zullen in Ooms kamer wezen of in de groote, gezellige huiskamer, daar zijn de ramen door een zware klimop omlijst, die kan hem best houden, daar zal bij tegen opklauteren. £en gedruisch van naderende voetstappen trekt zijn aandacht; 't zijn de dorpsjongens die in het koor der kerk zingen; zij houden voor de helder verlichte ramen stil en zingen Kerstliederen. De heer Torpe komt aan de voordeur, bedankt de kinderen, wenscht hun een gezegend feest en zegt komt maar even aan de achterdeur, dan krijg jullie een boekje met een shilling of een boekje met een koek. Wat ja hebben wilt. Met een luid hoera I loopen de koorzangers om het huis heen.

Robert wetende, dat nu xijn oom hem niet bemerken fil, werkt zich flaks, ondanks zijn vermoeidheid, naar boven, steunt op den breeden vensterbank en gluurt naar binnen. De kinderen komen met bun vader de kamer in en nemen plaats om de met geschenken en spijïen bedekte tafel, L''y echter zit stil bij het haardvuur en Tante legt de hand op haar hooffSjs en fluistert haar iets in het oor.

„ Och, wat ziet Lüy bleet, wat is zij mager geworden, wat staan hasr oos/ea vol tranen; zon het over mij wezen? " «raagt Robert zich af eo zijn eigen oogen worden door tranen verduisterd; als hij weder caar binnen kan zien, is Lüy verdwenen 1 Een diepe tucht en een bijna wanhopige kreet ontsnapt zijn bors»; onwillekeurig worden de hoofden naar dat raam gewend en Robert laat zich 'zoo snel mogelijk afglijden. Nu wil bij weer laogs het huis naar de kantoordeur sluipen, doch daar komt een kleine gestalte, in een dikken mantel gewikkeld, naar den kant, waar hij zich bevindt.

Nu kan bij zich niet ichouden en met heesche stem roept hij: „L'Iy. Lüyl geef mij ééa kus".

Llly herkent zijn stem, snelt op hem toe, vliegt hem om den hals onder het roepen van: „Robbie, Robbie lieve Rcbbit"!

„Stil, sti!! liaverdj I niemmd moet weten dat dat ik hier ben."

Ditmaal luistert L'ly niet naar Robert; zij trekt hem mede al roepende: „Oom, Tante, Charles, komt toch." Weldra zijn allen naar buiten gekomtn en als de heer en mevrouw Torpe nog moeite hebben, om in den armelijken, broodmageren knaap, hun bloeienden, vroolijken neef te herkennen, jubelt Lily: Ziet u wel, de lieve Heiland beeft Robbie op Kerstdag bij mij gebracht!'

't Is Robert later een raadsel hoe hij binnentrad, aan tafel naast Li'y werd gezet, hoe noch Oom, noch Tante iets vroeg, hoe Charles zijn basd drukte met een: „Kom oude jongen, drink eens, je bent koud, dat zal ji goed doen"! Ja, toch ééa ding weet hij zien te herinneren; Ojm heeft gebeden en gedankt, gedankt voDr zijn thuiskomst.

Da goede mavrouw Torpe begrijpt, dat de arme jongen, uitgeput van honger en vermoeid heid, zoo spoedig mogelijk in een goed warm bed, moet liggen en daarvoor zorgt zij. Met haar echtgenoot leidt zij hem naar boven en als hij zijn eigen lieve kamer, zoo schandelijk ontvlucht, weder betretdt barst hij in zulk een hartstochtelijk weenen lo^, dat de echtgenooten eikaar onthutst aanzien. Eindelijk is hij wat bedsard en Tsinte helpt hem te bed daar bij van hoofd tot voeten beeft als een espenblad,

Dïgen achtereen zweeft de weergekeerde tus' scben leven en dood; de geneesheer geeft slechts hoop, als alle aandoeningen worden vermeden, telkens versterkend voedsel wotdt toegediend, en volstrekte rust de uitputting overwint. Aller gebeden worden verhoord, en als Robert weder in bed overeind mag zitten, begint Lily's taak om hem nu en dan gezehctaap te houden.

De kleine meid vindt er een onuitsprekelijk genot in cm bij bem te zitten en hem voor te lexen of van allerlei te vertellen. Met Charles bedenkt zij ru het een, dan net ander omRobest genoegen te doen, en zoo komt Lily op zekeren dag in Roberts kamer met een kartonnen strook in de hand. Charles had daarop gescbres-ec: „Noblesse Oblige", er vlooitj SS omheen geteekend en Lily had die gv'kleurd; daa-beiden meenden Robert met dit versiersel voor zijn kamer een groot genoegen te zullen doen.

„O, Lily, Lüy, doe weg, scheur stuk; dat Ueïi-ke ding is de oorzaak van mijn slechtheid ge wees!; nooit, nooit zal ik weer die spreuk gebruiken, en Robert strekt zijn handen uit om het karton te verscheuten.

LiJy weet niet hoe zij het heeft en zegtf „Maar Robbie „Noblesse Oblige" is toch , ..."

M«, }r Robert valt haar in de rede en is zoo opgewonden, dat bij uit bed wil komen om het werlji te grijpen en te verscheuren. Op L'ly's geroep komt niet Tante maar Oom de kamer binnen en verneemt van broeder en zuster, beide in tranen, de oorzaak van het rumoer in de andeis zoo stille kamer.

„Neen Robert! die schoone spreuk is de oorzaak niet van uw gedrag, maar da hoogmoed uws harten, waartegen gij in Gods kracht niet hebt willen strijden. Adeldom legt verplichtingen op en wel allereerst die, om ons een edel voorgeslacht waardig te toonen; bier mijn jongen, boven uw boekenplank hang ik dit lieve werkje van uw zmjs op". Daarop verlaat de heer Torpe de kamer en neemt Lily aan zijn hand mede.

Enkele weken later komt Robert voor het eerst weder in de huiskamer aan tafel; voor hij zijn plaats inneemt loopt bij op zijn oom toe en zegt: „Oom en Tante vergeeft mijn ondankbaarheid; gelijk ik bid dat God mij ook mijn zonden vergeeft; en ik hoop, dat ik voortaan toonen zal te begrijpen dat bet eerste waartoe „Noblesse Oblige" is, hen te eeren en lief te hebben, die God over mij gesteld heefi".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen