Nu steeds meerdere stemmen

Amsterdam, 5 Juni 1914.

Nu steeds meerdere stemmen opgaan die aandringen op een herziening van onze geloofsbelijdenis, onze bijbelvertaling, onze liturgie, onze catechismus en onzen psalmen en gezangenbundel, mag de vraag wel eens met ernst worden gesteld, of men daarbij genoegzaam rekening heeft gehouden met de eigenaardige positie, waarin de Gereformeerde Kerken in ons vaderland verkeeren.

Indien al de Gereformeerden in ons vaderland in één Kerk vereenigd waren en de Gereformeerde gezindheid, evenals in de dagen onzer vaderen, één geheel vormde, dan zou de toestand een geheel andere wezen. Niet alleen, dat men dan voor den ernstigen én omvattenden arbeid, dien elk van deze herzieningen eischt, gebruik zou kunnen maken van al de krachten, gaven en talenten, die God de Heere aan ons Gereformeerde volk geschonken heeft; maar de beslissing, die een Generale Synode, welke al deze Gereformeerde Kerken vertegenwoordigde, omtrent deze vraagstukken nam, zou genoegzame autoriteit en gezag hebben, om ook door al deze Kerken geëerbiedigd te worden, en het gevaar van scheuring en verdeeldheid zou tot een minimum zijn teruggebracht. Ernstig gevaar, dat de eenheid der Gereformeerden schade zou beloopen, wanneer zulk een Synode een nieuwe Bijbelvertaling ter hand nam, onze confessie en catechismus herzag een andere regeling voor onzen eeredienst gaf of wel een gezangenbundel naast onze Psalmen invoerde, zou wel niet te duchten wezen.

In zulk een gelukkigen toestand verkeeren we echter, helaas, niet. De Gereformeerde gezindheid, gelijk Groen het uitdrukte, is in den loop der historie hopeloos uiteengeslagen en verdeeld geworden. Een niet onbelangrijke groep dezer Gereformeerden huist nog altoos in de Hervormde Kerk en mist elke zelfstandige kerkelijke organisatie. Een ander deel is als vrucht van de Separatie en Doleantie uit de Synodale organisatie verlost en kwam tot kerkelijke institueering in de Gereformeerde Kerken. Terwijl een derde groep, die evenzeer met de Hervormde Kerk heeft gebroken, om allerlei oorzaken naast de Gereformeerde Kerken een zelfstandig bestaan leidt, zooals de Christelijk Gereformeerde Kerk en de Christelijke Gereformeerde gemeenten, die over ons land verspreid zijn.

Hetgeen, trots deze kerkelijke verdeeldheid, onder de aldus verspreide Gereformeerden nog een zekere eenheid tot uiting deed komen, is dat men in al deze groepen den band aan het verleden vasthield en gemeenschappelijk den schat bewaarde, door onze Gereformeerde vaderen ons nagelaten, Men had dezelfde Confessie als uitdrukking van zijn geloof; men gebruikte in de gezinnen en op de kansels dezelfde bijbelvertaling ; mefi volgde in den eeredienst dezelfde liturgie en zong dezelfde psalmen; en op de catechisatie werd nog dezelfde catechismus gebruikt. Zoo was er, bij alle verschil, toch overeenstemming in datgene, wat • voor het kerkelijk leven het meest karakteristieke is. En juist deze gemeenscfiappelijke band aan het verleden bood grond voor de hope, dat het toch nog eens tot een wedervereenigen van alle Gereformeerden in één kerk komen mocht.

Gaat onze Generale Synode nu op eigen hout'e de Confessie en den Catechismus herzien, schenkt ze ons een nieuwe Bijbelvertaling, werkt ze onze liturgie om en voert ze een gezangenbundel in, dan zal juist daardoor deze tot dusver nog bestaande eenheid worden verbroken en daardoor aan een toekomstige vereeniging der Gereformeerden zeker geen geringe bezwaren in den weg worden gelegd. De »Sonderkirchen», die thans naast de Gereformeerde Kerken bestaan, zullen daardoor nog meer gesterkt worden in haar weigeing, om zich bij dB Gereformeerde Kerken an te sluiten, en hetgeen tot dusverre nog als ernstigste drangreden kon worden angevoerd : we zijn toch één in belijdenis, n kerkenorde, in liturgie en in bijbelveraling, waarom zullen we dan' als Kerken escheiden naast elkander voortleven, — zal an zijn klem op de conscientiën verliezen. erecht of ten onrechte zal het dan heeten, at onze Kerken van de beproefde - paden nzer vaderen zijn afgeweken, dat ze een nieuwen« bijbel, een »nieuwe« confessie n een »nieuwe« liturgie hebben ingevoerd, n niet alleen, dat dit dan als dekmantel voor igen schismatiek drijven zal gebruiktworden, aar het zal ook een lokmiddel worden m menige onvaste ziel van onze Kerkeijke 'gemeenschap af te trekken en als eikomen buit naar deze Sonderkirchen over e brengen. En evenzoo staat het met de ereformeerden in de Hervormde Kerk. anneer het vroeger of later weer op een onflict in de Hervormde Kerk uitloopt en en nieuwe exodus volgen zal, dan mogen e de poorten onzer. Kerken wagewijd penzetten om deze broeders te ontvangen. h z f d l b g l z g z „ h b m d g b g l S d m O maar men behoeft geen profeet te zijn om te voorspellen, dat elke verandering door ons op eigen houtje in de confessie, catechismus, liturgie of bijbelvertaling aangebracht, dan als ernstige grief tegen ons zal worden ingebracht en een reden zal heeten voor deze broeders om een zelfstandige Kerk naast onze Kerk te vormen, die zich dan als de echte' en ware voortzetting van de Gereformeerde Kerk zal voordoen.

Het is daarom wel te begrijpen, dat de Classis Middelburg het voorstel aannam om aan de Generale Synode te verzoeken dat deze in correspondentie zou treden met de Generale Synode der Gereformeerde gemeenten, met de Generale Synode der Christelijke Gereformeerde Kerk, met het hoofdbestuur van den Gereformeerden bond en met hoofdbestuur van de confessioneele vereeniging, om aan deze groepen de vraag voor te leggen, of zij met ons willen saamkomen, teneinde te beraadslagen over de volgende punten : herziening der geloofsbelijdenis, herziening der staten-vertaling; evangelisatie ; herstel van recht en opheffing van het Koninklijk besluit van 1816.

Er spreekt uit dit voorstel van de Classis Middelburg een toon, die ons sympathiek is. De Classis voelt, dat onze Gereformeerde Kerken maar - ben deel van de Gereformeerde gezindheid zijn, en dat, waar de oplossing ons gevraagd wordt van zoo ernstige vraagstukken, die niet alleen ons, maar heel de Gereformeerde gezindheid in ons vaderland aangaan, het gewenscht zou wezen, dat voor dit doel een saam werking tusschen de verschillende Gere formeerde groepen werd gezocht. Kon dit, dan zou daardoor meteen het gevaar zijn afgewend, dat verandering in de Confessie of Bijbelvertaling voor de toekomst een oorzaak van blijvende verdeeldheid zou opleveren, en zouden we voor dezen arbeid ook gebruik kunnen maken van de gaven en talenten, die aan deze-groepen geschon ken zijn. Bovendien zou zoodoende voor het eerst tusschen alle Gereformeerden een begin van saamwerking verkregen worden, waardoor men elkander over en weer beter zou leeren kennen en vertrouwen, de broe derband weer zou gaan trekken, en de weg zou gebaand worden tot nauwer saamleven.

Maar hoezeer we de goede bedoelingen van het voorstel-Middelburg waardeeren, blijft het toch de vraag, of de voorge slagen weg ook praticabel zal blijken om tot het begeerde doel te komen. Daar over spreken we een volgend maal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen