Op het ernstige gevaar,

Amsterdam, 12 Juni 1914.

Op het ernstige gevaar, dat er voor de eenheid van ons Gereformeerd leven in Nederland in de toekomst in schuilen kan, wanneer onze Generale Synode toegaf aan den drang van velen om zelfstandig onze Bijbelvertaling, onze Confessie, onzen catechismus, onze liturgie en onzen psalmenbundel te herzien, wezen we in een voorgaand artikel. We verblijden ons, dat De Standaard op dezelfde gronden bepaaldelijk in zake dé nieuwe Bijbelvertaling evenzeer tot behoedzaamheid aanmanen kwam. En dat niet alleen de Classis Middelburg , gevoeld heeft, welke belangen hier op het spel staat, maar dat ook elders hetzelfde besef leeft, bleek uit het rapport dat ons dezer dagen werd toegezonden, en dat door een Commissie, benoemd door de Zuid-HoUandsche Synode (Z. G.), werd opgesteld om haar te adviseeren over de wenschelijkheïd van een nieuwe Bijbelvertaling. Ook deze Commissie stelde daarbij op den voorgrond, dat voor dat doel saamwerking moest gezocht worden met alle Gereformeerden in ons vaderland, en dat niet alleen, maar ook met de Gereformeerde Kerken in Zuid-Afrika en Noord-Amerika, die evenzeer bij dit vraagstuk belang heb­ s ben; de wijze, waarop dat zou moeten geschieden, liet de Commissie aan de Generale Synode over.

Nu is deze laatste conclusie zpker voorzichtiger gesteld dan het voorstel van de classis Middelburg; maar het baat natuurlijk niet, het vinden van weg en middelen aan de prudentie der Generale Synode over te laten, wanneer er practische en principieele bezwaren bestaan, waardoor het plan zelf vooralsnog onuitvoerbaar is. Welke die bezwaren zijn, kan het best blijken, wanneer we het voorstel-Middelburg nader onder de oogen zien. Dit voorstel hield in, dat onze Synode zich wenden zou tot de Synode van de Christelijke Gereformeerde Kerk, tot de Sj-node van de Vrije Gereformeerde gemeenten en tot de hoofdbesturen van den Gereformeerden Bond en de Corifessioneele vereeniging om aan deze verschillende lichamen te vragen, met ons saam te komen ten einde gemeenschappelijk te beraadslagen o.a. over de herziening van de Confessie en de Bijbelvertaling. Blijkbaar is de bedoeling niet, dat elk dezer lichamen in pleno met onze Generale Synode zal saèmkomen, maar dat er afgevaardigden zullen benoemd worden, die dan als 't ware de Gereformeerde gezindheid in ons land representeeren zullen. Een algemeen Gereformeerd Convent, waarin elke groep van Gereformeerden haar vertegenwoordigers hebben zal.

Intusschen voelt ieder wel, zoodra men zich ook maar een oogenblik nader rekenschap geeft van dit plan, op welke onoverkomelijke bezwaren de uitvoering van dit plan stuiten zou. Nog daargelaten, dat we geen oogenblik gelooven, dat één van de hier genoemde Synodes of bestuurscolleges aan een dergelijke uitnoodiging gehoor zou geven, rijst terstond de principieele vraag, of onze Generale Synode een dergelijk verzoek tot deze Synodes zou mogen richten. Zeker heeft onze Generale Sj'node zich vroeger wel gewend tot de Synode der vrije Gereformeerde gemeenten en der Christelijk Gereformeerde Kerk om te trachten met deze kerkengroepen tot eenheid te komen, en een dergelijk verzoek doet niets te kort aan het standpunt door onze Gereformeerde Kerken ingenomen. Kerken, die, zonder dat er eenig werkelijk verschil is in Confessie, Kerkenorde of Liturgie, zich op zich zelve houden, broederlijk en ernstig te vermanen om tot de eenheid te komen, die Christus in Zijn Woord ons gebiedt, is altoos roeping en plicht. Waar deze K-ericen echter beslist geweigerd hebben tot deze eenheid mede te werken en haar afgezonderd bestaan voortzetten, daar kan en mag onze Synode deze Kerken dan ook niet anders beschouwen dan voor wat ze werkelijk zijn: schismatieke Kerken. Een oordeel over de Gereformeerde broeders, die te goeder trouw tot deze Kerken behooren, spreken we daarmede niet uit. Maar het bestaan van deze Kerken zelf als Kerken kan nooit door onze Sj'node als ewettigd worden aanvaard, en evenmin kan door onze S\'node een daad worden gedaan, waardoor feitelijk het wettig bestaan dezer Kerken zou worden erkend. En toch zou dit laatste ongetwijfeld geschieden, wanneer onze Synode officieel tot de Synodes dezer Kerken het verzoek richtte om afgevaardigden te benoemen, die met deputaten onzerzijds saamkomen zouden om gemeenschappelijk te beraadslagen over de herziening van de Bijbelvertaling en Confessie. Natuurlijk zou de zaak geheel anders staan, wanneer er tusschen deze Kerken en onze Kerken op eenig princicipieel' punt van de Confessie of van de Kerkenorde verschil bestond. Dan was het gescheiden naast elkaar bestaan geen daad van willekeur, maar gewettigd, en zou er geen bezwaar tegen bestaan, gesteld dat beide kerkengroepen gemeenschappelijk dezelfde vertaling gebruikten, om bij een herziening •van deze vertaling te beproeven, of saamwerking mogelijk was. Zoo hebben dan ook bij de revisie van de Bijbelvertaling in Engeland niet alleen de Staatskerk, maar evenzoo verschillende andere kerken zoowel in Engeland zelf als in Amerika saamgewerkt; deze kerken konden dit doen, omdat haar afzonderlijk bestaan naast de Episcopaalsche Staatskerk door verschil in beginsel gewettigd was. Een voorstander van het presb}"teriale stelsel van kerkregeering kan niet in de Episcopaalsche Staatskerk leven, evenmin als een Gereformeerde, die voor den kinderdoop is, lid zou kunnen worden van een Baptistische kerk. Van een saamwerking met schismatieke kerken was hier dus geen sprake. Zou onze Synode daarentegen zulk een saamwerking gaan zoeken met Kerken, die zonder eenige wettige reden zich op zichzelf houden, dan zoü ze daarmede dit schismatieke standpunt sanctioneeren, en als wettig bestaande erkennen, wat naar Gods Woord onvi'ettig is.

En niet minder bezwaar zou er evenzeer tegen bestaan om voor deze taak saamwerking te zoeken met de besturen van particuliere vereenigingen, als de Confessioneele vereeniging en den Gereformeerden Bond, als representeerende de twee hoofdgroepen van de Gereformeerden in de Hervormde Kerk. Deze vereenigingen toch dragen geen kerkelijk karakter; ze missen uiteraard elk kerkelijk gezag, en ze zouden daarom ook nooit namens de Gereformeerde gezindheid in de Hervormde Kerk een bindende uitspraak lamnen doen. Gesteld al, dat deze vereenigingen deputaten benoemden en hun opdroegen aan de revisie van de Bijbelvertaling en Confessie mede te werken, dan zou hierin nog volstrekt geen waarborg liggen, dat wanneer het tot een nieuwen uittocht uit de Hervormde Kerk kwam, de groep, die zich dan als Kerk institueerde, met deze beslissing genoegen zou nemen of zich daardoor gebonden zou achten. Bovendien kan over een revisie van de Confessie nooit anders uitspjraak gedaan worden dan door een Sj^nodë-, en betwijfelen we zeer, of het Bestuur hetzij van de Confessioneele Vereeniging hetzij van den Gereformeerden Bond zijn medewerking zou willen verleenen tot een daad, die geheel buiten zijn competentie valt en waartoe het geen de minste bevoegdheid zou hebben. Terwijl eindelijk het^ saambrengen in één vergadering, die over kerkelijke zaken als de revisie van de bijbelvertaling en confessie te beslissen zou hebben, van deputatie zoowel van kerkelijke lichamen als van particuliere vereenigingen met elk begrip van het Gereformeerde kerkrecht in strijd zou wezen.

We willen dan ook wel eerlijk bekennen, dat we behoudens allen eerbied voor de goede bedoeling van degenen, die dit voorstel hebben gedaan, geen weg zien, waarop dit •plan verwezenlijkt kan worden. We gelooven niet, dat een dergelijke stap van de Synode •practisch eenige vrucht zal dragen, want we zouden ons al zeer vergissen, wanneer niet van elk der bedoelde lichamen een weigerend antwoord inkwam. En uit principieel oogpunt zou deze saamwerking op zoo ernstige bezwaren stuiten, dat het zeer de vraag zou wezen, of de Synode tot zulk een daad zou mogen overgaan.

Zoo staan we dus metterdaad voor een impasse.

Eenerzijds wordt de drang in ons kerkelijk leven gevoeld om vooruit te komen en den schat, door onze vaderen ons overgeleverd, te herzien en meer in avereenstemming te brengen met de behoeften van onzen tijd.

Maar anderzijds wordt evenzeer gevoeld, dat deze schat toch niet alleen ons eigendom is, maar het eigendom van alle Gereformeerden in ons land, en dat daarom de arbeid dezer revisie alleen dan behoorlijk en zonder gevaar van scheuring in de toekomst zal kunnen geschieden, wanneer alle groepen der Gereformeerden daartoe medewerken; terwijl wel vast staat, dat zulk een gemeenschappelijke saamwerking op dit oogenblik als gevolg van onze kerkelijke verdeeldheid, helaas, niet te verkrijgen is.

Natuurlijk volgt hieruit niet, dat we daarom ons kerkelijk leven moeten stopzetten en we geen stap vooruit zouden mogen doen, zoolang niet alle Gereformeerden in één Kerk saamgekomen zijn. Maar wel moet dit feit onze Kerken manen, om groote voorzichtigheid in. acht te nemen. Ze hebben zicli steeds diep bewust te zijn, dat ze slechts een deel vormen van de Gereformeerde gezindheid, en daarom zooveel mogelijk te mijden, wat de klove tusschen de verschillende Gereformeerden nog zou kunnen verwijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen