Buitenland.

Engeland. Een bidstond in alle Christel ij kekerken. Door den oorlog de weeldezucht gefnuikt. Gebeden voor de gesneuvelden gevraagd. Armageddon. Klacht over de ontwrichting van het geloof.

Op Vrijdag 21 Augustus is door geheel Engeland en Wales een bidstond gehouden, met het oog op den oorlog waarin Engeland gewikkeld werd. De oproeping daartoe is uitgegaan van de twee aartsbisschoppen der Anglicaansche kerk, die van Canterbury en van York, in vereeniging met de leiders der Vrije Kerken. Het is heerlijk, dat in zulke omstandigheden de belijders des Heeren gevoelen, dat wanneer het vaderland in nood verkeert, zij niet alleen in de binnenkamer en in het gezin, maar ook in hunne kerken, den Heere om redding hebben aan te roepen.

Een goede zaak, zoo spreekt men in een Engelsch Christelijk blad, zal uit de nieuwe conditie waarin het volk gaat verkeeren, voortspruiten. »De levensstandaard was van lieverlede al hooger geworden. In de laatste jaren was, zelfs door Christenen, een weelde tentoon gespreid, die niet geschikt was om de menschen een dieper besef van God te geven. Het was het kwaad van Laodicea, dat steeds verder rondom zich greep en het geestelijk leven steeds meer in zijne ontwikkeling belemmerde. Men moet er daarom niet tegen opzien, zich zelven allerlei dingen te ontzeggen, wanneer dit tot onzen geestelijke wasdom bijdragen mag. Maar laat ons ook den nood van anderen niet vergeten. Niemand leve zich zelven."

Van Ritualistische zijde — dat is door hen die zich de »Katholieke« afdeeling van de Episcopaalsche staatskerk noemen — dringt men er op aan dat in het gebed van de natie gebeden voor de dooden niet mogen ontbreken. Zoo ver is men reeds in de Protestantsche Staatskerk op Roomsche paden, dat men wil dat voor de zielérust van gesneuvelden zal gebeden worden. Laat ons liever smeeken dat de Heere door Zijn Geest het brood des levens geve aan de strijders vóórdat zij hun leven op het altaar des vaderlands offeren. Het is immers mogelijk dat er ter elfder ure geroepen worden.

Het woord «Armageddon* uit Openbaring 16 : 16, wordt in de Engelsche pers dikwijls gebruikt om de bloedige worsteling aan te duiden, die onder de volken is ontbrand, alsof het een uitgemaakte zaak is, dat het nu de tijd is waarvan de Openbaring in het aangehaald hoofdstuk spreekt, waarin de geesten der duivelen uitgaan tot de Koningen der aarde, om die te vergaderen tot den krijg van den grooten dag des Almachtigen Gods. Ons dunkt het 't best zich daar niet in te verdiepen, al blijven wij acht geven op de teekenen der tijden. Laat het volk van God zich in alle landen voor den Heere verootmoedigen, om Hem af te smeeken dat Hij in de openbaring van Zijn toorn Zijn ontferming moge gedenken.

Een inzender in de Record., een Methodistisch orgaan, schreef: »Ik waag het de aaudaciiL te vestigen op de in zwang zijnde ontwrichting van het geloof, zoowel in den Bijbel als in de Christelijke waarheid; op de onverschilligheid der menschen, die openbaar wordt in het niet bezoeken van onze Godsdienstoefeningen; op de toenemende onzedelijkheid en het vermeerderen van misdaden ; op de in het oog loopende wereldschgezindhcid op een manier, die het best uitgedrukt wordt »door meer liefhebbers der wellusten, dan liefhebbers Gods*. Uit deze woorden blijkt het, dat in dezen critieken tijd de vinger gelegd wordt op de wondeplek ook van het Engelsche volksleven, en dat de Heilige Geest werkt om alle hoogheid neder te werpen om zich te vernederen voor het aangezicht des Heeren.

Daarentegen wordt het in Engelsche Christelijke kringen betreurd, dat van de Times., het voornaamste blad van Engeland, op den Zondag drie edities verschijnen. Dit is geheel onnoodig. Want als er nieuws is, wordt dat door de regeering bekend gemaakt, en verdere publicatie is overbodig. In N.-Amerika kwam het eerst bij den burgeroorlog, die tot afschaffing der slavernij leidde, des Zondags één blad uit. Tot op den huldigen dag is dit zoo gebleven. Daarom protesteert het Christelijk publiek in Engeland tegen de nieuwigheid door de Times ingevoerd, als niet in overeenstemming met de hooge tradities van een groot nieuwsblad.

Frankryk. De Algemeene Synode der Gere f. Kerk.

De Algemeene Synode der Gereformeerde Kerk is van 13 tot 16 Juni te Amiens vergaderd geweest. Dat deze Kerk zich uitbreidt, blijkt uit het feit, dat het budget reeds op een uitgaaf.van 1, 362, 000 francs rekent. De hoogleeraar Doumergue van Montauban las een rapport voor over denphilantropischen en socialen arbeid der kerk en betoogde daarbij, dat de wederinvoering van het diaconaat in de Geref. Kerk noodzakelijk is. De Synode bepaalde dat een predikant eerst nadat hij drie jaar eene gemeente gediend had, van standplaats mocht veranderen. Allerlei aangelegenheden de liturgie betreffende, kwamen op de Synodale tafel. Het Comité van uitvoering zette in het verloopen jaar 32 predikanten in het ambt. Niet minder dan 25 plaatsen moesten onbezet blijven.

Noord-Amerika. Eenheid van belijdenis der Gerf. kerk en der Chr. Geref. kerk.

Onze lezers weten, dat er in nieuwe wereld eene Gereformeerde kerk bestaat en daarnaast afzonderlijk georganiseerd eene Christelijk GerC' formeerde kerk. Deze kerken zijn eerst gescheiden geweest, vervolgens kwamen zij tot vereeniging en daarna zijn zij weder uit elkander gegaan. In de kerken van Gereformeerden oorsprong wenscht men de kerkelijke tucht niet te laten gaan over leden van geheime genoot schappen, als de Vrijmetselaars, en de Odd-Fellows, enz., in de kerken die oorspronkelijk Chr. Gereformeerd waren, achtte men kerkelijke censuur over leden van geheime genootschappen wel overeenkomstig Gods Woord noodzakelijk.

Na uit elkander gegaan te zijn, bleef men echter nog correspondentie met elkaar houden. Zoo verscheen dit jaar Ds. J. J. Striemenga op de Synode der Gereformeeede kerk, terwijl Ds. J. F. Heemstra de Gereformeerde kerk vertegenwoordigde op de Synode der Chr. Geref. kerk. De toespraken van deze vertegenwoordigers plegen zeer broederlijk te zijn. Nu heeft echter . De Calvinist., die uit d£ Hope het verslag van de rede van Ds. Striemenga gelezen heeft, gemeend daarbij de volgende opmerking te moeten maken: Nu willen wij dit opmerken: Telkens als de Geref. kerk afvaardigt naar de Chr. Geref. kerk, en omgekeerd, dan hooren wij zulke ontboezemingen, namelijk dat wij één in geloof en één in leer zijn. Meenen we wat we zeggen? Of is het alles maar formaliteit, om toch vriendelijk te schijnen? Ik meen dit in ernst.

Zijn we niet één in geloof en leer, laten we dan elkander niet vleien. Laten we dan niets zeggen. Is het verschil meer dan in «mindere dingen*, laten we dan eerlijk elkander de waarheid zeggen.

Zijn we waarhjk één in geloof en leer, dan mag verwijdering niet langer bestaan; dan moeten we vereenigen. Ik herzeg, dan moeten we vereenigen, anders zijn geen van beide Kerkengroepen gereformeerd in de toepassing van hunne beginselen in kerkrecht en kerkregeering.

Laat elk der beide kerkgroeisen eene commissie benoemen, die met elkaar confereeren. Dat alleen zal tot eene beslissing leiden. Dan zal uitkomen of wij waarlijk één zijn of niet. En één zijnde, zullen we zelf een voorstel tot vereeniging krijgen.

Aldus de Calvinist. Wij kunnen ons met de strekking van dit betoog wel vereeniging, d. w. z. met de bedoeling om beide kerkengroepen tot vereeniging te brengen. Maar dit neemt niet weg, dat wij van oordeel zijn, dat de redactie van de Calvinist een vraag stelt, die niet behoeft gesteld te worden. Immers de eenheid van beide kerken, wat de belijdenis aangaat, is eenvoudig te constateeren. De Drie Formulieren van Eenigheid zijn de belijdenisschriften van beide kerken, en zelfs is in geen van beide kerken eene formeele actie ingezet om die Formulieren op zij te zetten en anderen grondslag voor kerkelijke gemeenschap te zoeken. Het is dus volkomen oprecht, als men op de Synode wederzijds verklaart één te zijn in de belijdenis. Maar als er toch eene conferentie van vertegenwoordigers van beide kerken moet komen, laat men dan in de eerste plaats een antwoord zoeken op de vraag: of het verschil van toepassing der belijdenis op hel kerkelijk leven een gedeeld leven van beide kerkgroepen op den duur rechtvaardigd ?

Volgens ons heeft de (7«/w«w^ gelijk, wanneer hij beweert, dat als men één is in de leer, men volgens de Gereformeerde leer ook kerkelijke gemeenschap behoort te zoeken met hen die dezelfde leer belijden. Maar kan men niet zeggen, dat officieel de Ned. Herv. Kerk dezelfde belijdenis heeft als de Gereformeerde Kerken in Nederland? De Drie Formulieren van Eenigheid zijn in de Hervormde Kerk nooit afgeschaft en eene andere belijdenis daarvoor in de plaats gesteld. Maar kan men nu maar zonder meer zeggen, de Gereformeerde kerken moeten met de Herv. kerk vereenigen? Wij weten zeer wel, dat in de nieuwe wereld het verschil tusschen de Chr. Geref. Kerk en de Geref. Kerk in geheel andere dingen bestaat, dan in Nederland tusschen de Gereformeerde Kerken en de Herv. Kerk. Edoch, zonder meer kan men niet zeggen dat eenheid in geloof en leer, dat is in belijdenis, behoort tot vereeniging te leiden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen