Voor Kinderen.

DE VREEMDE.

II.

WISSELINGEN.

Uit zijn overpeinzingen werd Stevens gewekt door de drukte die om hem heen ontstond. Er was land in 't zicht, en nu werden kisten en pakken van de reizigers door het scheepsvolk naar boven gesjouwd, en onder veel geschreeuw trachtten de bezitters het hunne te vinden. Die goederen moesten namelijk het eerst van boord, om ruimte te krijgen ten einde de verdere lading naar behooren te lossen.

Niet lang duurde het of de Hartebeest wierp het anker op de ree van Texel. Spoedig echter ging men weer verder de Zuiderzee in en over Pampus naar Amsterdam, waar het schip lossen moest.

Daar ging ook Willem Stevens van boord. Zijn goederen had hij ter bezorging gelaten, en sloeg nu den weg in naar de ouderlijke woning, die hij iri too veel jaren niet geiien had. Dat ook nu de gedachten zijns harten zich vermenigvuldigden is te begrijpen, vooral bij het vurig verlangen zijn ouders en zooveel anderen weder te zien. Zou hij veel veranderd vinden ?

Niet zonder ontroering stond hij na een korte wandeling voor het ouderlijke huis, dat er van buiten althans nog juist zoo uitzag als voorheen. Hij liet den zwaren deurklopper vallen. De dienstbode die open deed kende hij niet; zij hem evenmin. Met enkele woorden vertelde hij haar wie hij was, en stapte toen haastig de gang door naar het huisvertrek.

Daar wachtte hem een verrassing, - maar geen blijde. In een hoek der kamer dicht bij het venster zat een bejaarde vrouw in rouwgewaad. Dat was zijn moeder. Toen hij haar naderkwam hief zij het gebogen hoofd op en uitte een kreet, die zoowel verbazing als blijdschap kon beduiden. Zij strekte de armen uit naar haar zoon, en staarde hem een poos aan als kon zij haar oogen niet gelooven. Eindelijk sprak zij met flauwe stem: »Ja gij zijt het toch Willem. Maar hoe is dat mogelijk !"

> Moeder, lieve moeder, wat scheelt u r" was het eenige, dat de zoon kon uitbrengen.

»Mijn jongen, mijn Willem!" riep de moeder, „zeg mij toch eerst hoe ge zoo plotseling voor mij staat, daar niemand u verwachtte".

»Hebt u dan mijn brieven niet ontvangen. Ik heb tweemaal geschreven, dat ik zoodra mogelijk kwam."

»Nceu, die i)iicv«-n zijn zeker nog ondcrwea; of verloren geraakt".

»'t Kan bijua niet anders" zei Willem verdrietig. En hij vertelde, in korte wft)rden, de reden van zijn onverwachte komst. |

»En zeg mij nu eens lieve moeder, wat u deert", voegde hij er. haastig bij, „en waar vader is."

»Lieve kind, het een hangt met het ander saam. Vader is een maand geleden plotseling gestorven. We hebben 't u dadelijk geschreven, doch de brief kon u niet meer bereiken, 't Is of alles saam moest loopen om ons van eikaars

wedervaren onkundig te houden. En nu vernam Willem hoe zijn vader, die altijd een goede gezondheid had genoten, vóór eenige weken op een wandeling plotseling ongesteld was geworden. Men had hem naar huis gebracht, en kort daarna was hij niet meer. «Gelukkig"^ zoo zei de weduwe, »is hij in vrede ontslapen. Ik moet thans Job pogen na te volgen en zeggen: De Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen, de naam des Heeren zij geloofd".

Willem antwoordde niet. Hij was als verplet onder den plotselingen slag. Hoe had hij gehoopt en verlangd zijn lieven vader na zooveel jaren weer te zien! En thans kon hij slechts diens graf bezoeken. Hoe ledig scheen hem thans het eens zoo gezellig ouderlijk huis toe. Want de kinderen waren groot geworden en bovendien de een hier, de ander daar. Slechts één, een dochter, was bij moeder gebleven.

De eerste dagen in het vaderland gingen alioo voor Willem niet vroolijk voorbij. Hij begreep niet hoe hem, die steeds als een braai mensch geleefd had, zoo allerlei onheilen konden treffen. Zijn vooruitzichten in Indië waren weg, den vader dien hij liefhad had hij niet weergerien, en de toekomst was onzeker. Eigenlijk vond hij het onrechtvaardig dat de Heere God zoo met hem handelde. De mensch die in den voorspoed buiten God leeft, zal heel dikwijls in den tegenspoed Hem gedenken, doch dan om Hem onbarmhartig te vinden, als Hij bedroeft en slaat.

De eerste weken die volgden brachten Willem Stevens, in plaats van de rust, waar hij op gerekend had, veel drukte en bemoeienis. Allerlei zaken moeten na zijns vaders dood geregeld worden, en hij, de oudste der zoons, was, nu hij zich in het land bevond, daarvoor de aangewezen man. Wat zich zelf betreft bleek het spoedig, dat hij zich wel wat voorbarig had ongerust gemaakt. In Indie toch had hij bij lange niet zooveel verteerd als hij verdiende, en jaarlijks heel wat overgehouden.

Want de O. I. Compagnie wist van leven en laten leven. Zij zelf had dikwijs goede jaren, waarin hooge winst gemaakt werd, soms wel honderd percent, zoodat op elke honderd gulden weer honderd werd verdiend. In zulke jaren van overvloed kregen niet alleen de kooplui hun deel, maar schoot er ook nog wat over voor de ambtenaren, klerken enz.

Wel mag een dichter zeggen van dien tijd:

Wie gaat naar 't warme land.

En blijft gezond in stand.

En oefent hoofd en hand

En doet zijn naam geen schand

Maar werkt met vlijt en eeren

Ziet zijn vermogen meeren.

Want de eedle Compagnie

Werkt en betaalt voor drie.

Gelijk haar dienaars weten.

Ze en word«n niet vergeten,

Hun arbeid noch hun zwceten.

En keeren zij in 't lest

Dan is het binnen best.

BRIEFVITISSELING.

H. T. te R. Een woord gelijk u noemt, Lekiuenda is mij volkomen onbekend zoodat ik u ook omtrent de beteekenis niet kan inlichten. Goed ware geweest iets meer er bij te voegen. Wellicht kan een onzer lezers u helpen.

C. V. E. te A. Zulke onderwerpen passen, u gevoelt het, toch kwalijk in de afd. «Voor Kinderen». We zonden dus uw vraag aan de Red. op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen