Nu de oorlog,

Amsterdam, 26 Mei 1916.

Nu de oorlog, die de krachten van Europa uitput, reeds bijna twee jaar geduurd heef^: , zonder voor een van beide partijen tot een beslissende overwinning te leiden, schijnen de volkeren toch allengs tot bezinning te komen en wordt boven het schelle krijgsrumoer uit een stem beluisterd, die al'luider om den vrede roepen gaat.

Aan Duitschland komt de eer toe, dat zijn kanselier het eerst openlijk verklaard heeft, dat hij bereid was over den vrede te onderhandelen. Wie daarin èen bewijs moclit zien, dat Duitschland zich zoo zwak voelt, dat het voor een nederlaag vreest, miskent den werkelijken toestand. Op de slagvelden neemt Duitschland met zijn bondgenooten dusver nog steeds de sterkste positie in. Zijn legers dreven niet alleep den vijand van zijn grondgebied weg, maar houden nog altoos de rijkste provinciën van Rusland en. Frankrijk in bezit, en al mag de poging om door den vestinggordel vaii Verdun heen te breken, nog niet gelukt zijn, het succes, dat het Oostenrijksche leger nog pas in Italië behaalde, toont toch dat van uitputting geen sprake is. Zelfs kan de economische toestand, hoe zwaar die' op de bevolking van Duitschland begint te drukken, geen d%vingende reden voor Duitschland wezen, om vrede te vragen, want de oogst van dit jaar belooft zoo schitterend te worden, dat voor uithongering niet behoeft te worden gevreesd. Wanneer Duitschland voorstelt het zwaard in de scheede te steken, dan is dit dus niet, omdat zijn hand verlamd en krachteloos js geworden, maar omdat het een einde wil maken aan een oorlog, die zooveel jammer en ellende over geheel Europa heeft gebracht. En hoezeer mén verschillen moge van meening over de vraag, wie het meeste schuld heeft aan het ontketenen van dezen oorlog, ieder, die den vrede liefheeft, zal met dankbaairheid het vredesvoorstel van Duitschland begroeten.

Ook in Engeland begint de meening reeds te kenteren. Den eisch, dien men aanvankelijk stelde, dat over geen vrede zou t gesproken worden, voordat Duitschland's militaire macht voor goed vernietigd was, liet men reeds varen' En .il raag de toon van Engelands staatslieden nog scherp en aibijtend genoeg klinken, wie goed luistert, hoort toch wel, dat men ook hier naar den vrede begint te verlangen. En nu ook de president van Amerika verklaard heeft, dat het oogenblik gekomen, scheen om een E oging tot vredesonderhandelingen te wagen, i de kans op vrede zeker niet weinig gestegen.

Of daarom, wanneer hetzij Wilson of een ander als vredesmakelaar optreedt, zij reeds thans een gewillig oor zullen vinden bij de Ententeiiiogendheden, kan nog niemand zeggen. Het kan zijn, dat deze Mogendheden eerst nog beproeven willen door het reeds zoo lang aangekondigde groote offensief aan Duitschland een zwaren slag toe te brengen, ten einde bij de vredesonderhandelingen een gunstiger positie in te nemen. Want zooals de stukken thans op het schaakbord staan, is er zeker weinig kans, e. dat Frankrijk het begeerde Elzas en Lotharingen terugkrijgt, Rusland zich zal kunnen meester maken van Konstantinopel of de hegemonie op den Balkan zal herwinnen, en Italië Trente en Triest in zijn bezit zal krijgen. Dê eenige hoop is dan ook, dat Engeland, dat op geen vermeerdering van grondbezit uit is en in de Duitsche kolonies een sterke troefkaart in handen heeft, zijn medebondgenooten bewegen zal liever van hun expansiezucht af te zien, dan de altoos onzekere kans te wagen van een offensief, dat bij niet-sl^gen Duitschland's positie niet onbelangrijk versterken zou.

Maar liever dan in deze onzekere kansberekeningen ons te verdiepen zij hier gewezen op den ernstigen plicht van alle neutrale volkeren, om nu de eerste vredesstemmen beluisterd worden, ook hun invloed ten gunste van den vrede te doen gelden. In hoeverre onze Regeering daartoe medewerken kan, laten we in 't midden, maar de publieke opinie is een macht.die zeer zeker bij de oorlogvoerende natiën ten goede van den vrede zich kan doen gelden. En bovenal mag er wel op aangedrongen worden, dat het gebed om den vrede èn in de samenkomsten der gemeente èn in hun huisgezinnen meer tot God den Heere opstijge. Al bleef ons land dusver door Gods goed­ ller heid voor* den oorlog gespaard en al bracht de oorlog zelfs aan niet'weinigen onder ons geen kleine winst, toch zou het wel een bewijs zijn van gemis aan alle Christelijke barmhartigheid, wanneer we daarom geen deernis hadden met de ellende der volkeren, die in dezen oorlog zijn meegesleept. Het: ben ik mijns broeders /^m^^r.^ past op geen Christenlippen. En nu, de eerste maal, de kans op den vrede nadert, keere daarom elk Christenhart zich tot God met de bede, dat Hij den vrede waarlijk komen doe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen