Twee afscheidscolleges.

Prof. Chantepie de la Saussaye te Leiden en Prof. Cannegieter te Utrecht hebben dezer dagen afscheidscolleges gehouden.

Aan waardeérende woorden en huldebetoon zoowel van de zijde hunner ambtgenooten als van hunne leerlingen heeft het daarbij niet ontbroken.

Van meer belang is echter voor ons het laatste woord dat deze scheidende hoogleeraren hebben gesproken, het woord waarin zij hebben saamgevat wat de bedoeling van hun onderwijs en de vrucht daarvan voor huft eigen geestelijk leven is geweest.

En dan treft, hoe, bij verschil in toonaard, de slotsom dezelfde was.

Beide mannen, die jarenlang de a. s. predikanten der Hervormde Kerk hebben helpen vormen voor hun taak, verklaarden, dat zij het dogma der Kerk hadden prijsgegeven; dat er voor hen geen vaststaande belijdenis der waarheid meer bestond; dat zij alleen nog gevoelden voor een vaag, onbestemd, religieus Christelijk leven.

Er was verschil in toon.

Bij Prof. Chantepie de la Saussaye ontbrak elke waardeering voor den dogmatischen arbeid der Kerk. Hier was dè scepticus aan het woord, die met een Pilatus niet verder kwam dan de vraag: wat is waarheid ? en daarom zich geheel terugtrok naar de beschrijving van het Christelijke leven.

Bij Prof. Cannegieter viel meer waardeering te beluisteren voor de belijdenis der Kerk; hij heeft althans gepoogd zijn discipelen in die belijdenis tehuis te brengen, al achtte hij voor zich zelf, dat die belijdenis verouderd en niet dan de zeer onvolrriaakte uiting v^n het religieuse leven was.

'Maar bij beide sprak even sterk het adogmatisme, daj: ethischen en modernen vereenigt.

Christus heeft aan zijn discipelen gevraagd: wie zegt gij dat ik ben ? enjtoen Petrus hem beleed als den Zoon van God, gezegd, dat deze belijdenis hem geopenbaard was niet door vleesch en bloed, maar door den Vader in de hemelen en dat Hij op deze petra, deze belijdenis van zijn discipel, Zijne kerk grondvesten zou.

Msiar deze beide hoogleeraren weten het beter. Niet de klare belijdenis, maar de mystiek van het religieuse. leven is de rotssteen, waarop zij steunen. Of liever, het is geen rotssteen, maar alleen kruiend oeverzand, waarop zij hun huis hebben gebouwd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen