Voor Kinderen.

OM EEN PENNING.

IV.

EEN VREEMD MAN. -

Kon alzoo van onzen burgemeester niet gezegd, dat hij de dingen bedacht-die Tjoven zijn, niet 'die op aarde zijn, evenmin kon men getuigen dat hij. in het geven en weldoen vreugde vond. Zijn toenemende welvaart en vermeerderend vermogen brachten hem er niet toe veel voor anderen te doen, al vervulde hij trouw zijn plicht als dorpshoofd. Had hij als kind zich gekenmerkt door lust tot vergaren en winnen, als man was hij weinig veranderd.

Met ijzeren gestrengheid werd bij hem aan elke bedelaar de deur gewezen, of liever 't onmogelijk gemaakt binnen te komen. Bedelen is verboden, zei de burgemeester die het vooral op zwervers en landloopers had gemund.

Nu was dit ten deele begrijpelijk, daar zulk volkje, vooral in de streken waarvan we hier spreken, dikwijls lastig en gevaarlijk kou zijn, alles roofden wat zij konden en zich door brandstichten wreekten als men hun niets gaf Maar Wouter de Regt wist geen onderscheid te maken tusschen armen en luiaards. In eiken behoeftige zag hij al vooraf een ledigganger of een dronkaard. En zulke lieden, oordeelde hij, moestmen niet door kwalijk besteede giften en gaven in hun luiheid sterken.

Het was Zaterdagavond, een prachtige avond in den zomer. De ondergaande zon verguldde de begroeide heuvels, en wierp een zachten glans op heel het omliggende vlakke land. In het dorp hadden de meesten den arbeid reeds gestaakt en bereidden zich voor op den komenden B dag des Heeren. Er heerschte een vredige kalmte als inleiding tot de aanstaande Sabbatsrust. De burgemeester, die - bij het opladen van koren behulpzaam was geweest, keerde ook na volbrachten arbeid van den akker terug. Hij voeldeechter nog geen lust rechtstreeks naar huis te gaan, maar wandelde een eindweegs om ten einde rustig te kunnen nadenken, zooals hij gewoon was.

Waarover ? Wel over velerlei. Vooreerst over het. koren, dat nu in hooge, gouden bergen zijn schuren vullen zou; de mooje welgedane koeien die nu daar buiten in de zonnige wei zich te goed deden aan het malschn vette gras; aan zijn flinke, zorgzame huisvrouw, die zoo ijverig meehielp om zijn goederen te vermeerderen ; aan zijn vijf gezonde kinderen die op school, voor zoo ver zij die al bezochten, reeds evenzeer geprezen werden als indertijd hun vader; aan wat er al niet uit hen groeien kon. En zoo dacht Wouter voort, maar bij de vreugde over al het goede dat hij bezat, vergat hij den Gever van al dat goede geheel.

Eensklaps hoorde hij voetstappen op den straatweg vlak, bij. Een oogenblik later zag hij, hoe een veldwachter met haastige schreden den weg naar de stad afkwam. Hij kende den man zeer goed.

„Hei, waarheen in zoo'n haast ? " riep hij den veldwachter toe.

„Ik moet Bertus gevangen nemen" was het antwoord. „De "burgemeester kent de geschiedenis. Wij hebben nu overtuigende bewijzen, dat ook hij tot de groote bende smokkelaars behoort waarvan pas reeds een paar aanvoerders zijn gevangen."

Ja, - wie en wat Bertus was, dat wist de burgemeester maar al te goed. Had hij niét zelf de overheid in de stad op het doen en 'laten van Bertus opmerkzaam gemaakt. Reeds lang was die man hem een doorn in het vleesch. Misschien haatte hij niemand zoo zeer als juist dien Bertus, een man die zijn brood niet verdiende door eerlijken, - ijverigen arbeid in veld of werkplaats, maar op een wijs die onzen burgemeester geweldig tegen de borst stiet.

Hoe dan} zal de lezer vragen. Dat is niet in een enkel woord te zeggen. Bertus trachtte den kost te wiËnendoor allerlei vermakelijke meest onnutte dingen. Hoe gemakkelijker leven hoe liever.

Zondagsavonds kon men hem geregeld in de herberg vinden, na een dag in luiheid doorgebracht. In de kroeg was hij om zijn aardigheden en grappen de gewilde man, die zelfs dikwijls door de anderen werd vrijgehouden. Meestal kwam hij dan eerst in den nacht t'huis, en als hij zijn roes had uitgeslapen volgde een luie Maandag. Zoo begon hij de arbeidsweek vrij laat, voor zoover bij een man als Bertus van een arbeidsweek spraak kon zijn. Hij deed van alles, wat veelal zeggen wil, dat iemand niets goed doet. Hij kon in de herberg velen door zijn dansen vermaken, maar even goed kon hij zeif, als de speelman ontbrak, diens plaats innemen. Hij kon als koorddanser en luchtspringer dienst doen, was een baas in het balspelen en kolven, en kon allerlei kunsten maken die de lieden verbaasden en vermaakten, en waarvoor zij gaarne hem eenige duiten schonken. Bertus kon nog meer. Hij bezocht week-en jaarrriarkten om er met zijn viool wat te verdienen. Ging-dat soms niet best, dan verhuurde hij zich wel als potsenmaker by een goochelaarstroep, of als, schreeuwer voor een kermiskraam. Maar wat hij deed of niet deed, spitten of graven, veldarbeid verrichten, nuttig werk doen zag men hem nooit. Hij zwierf nu hier dan daar.

Bertus had ook een gezin, in hetwelk hij echter soms in tijden niet gezien werd. Eigenlijk vertoefde hij alleen dan geruimen tijd in zijn woning als hij zeker was dat er nergens in het dorp werk voor hem was te vinden. Want aan werken had hij een broer dood.

„Toch"j zoo wordt van hem getuigd, „was hij een teeder, goedhartig huisvader, die al wat hy op min, of nieer eerlijke wijs verdiende, trouw met de zijnen deelde, 't Is waar-dat het vaak gemakkehjk gekregen geld ook spoedig weer verteerd was, doch daarvan droeg Bertus' vrouw minstens evenzeer de s_chuld alshijzelf«.

BRIEFWISSELING. '

Zoodra mogelijk worden weer ettelijke vragen beantwoord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen