De revolutionaire beweging

Amsterdam, 8 Februari 1918.

De revolutionaire beweging, in Rusland ntstaan, doet haar invloed ver buiten de renzen van Rusland gevoelen. Eerst had en de politieke werkstaking in Oostenrijk; aarna die in Duitschland. Ook in Engeand kwam ze reeds voor. En zelfs ons and, dat geheel buiten den oorlog staat, leef er niet vrij van. Om nu van de Zuielijke landen als Spanje en Portugal, aar het altoos gist en woelt, maar niet e spreken. z

Nu onderscheide men bij deze volksbeegingen wel. Voorzoover zich daarin de orlogsmoeheid der volkeren uitspreekt en un wensch om tot een eervollen vrede te omen zonder annexatie of schadevergoew g ding, behoeft hierin op zichzelf nog geen revolutionair element te schuilen. Waar Regeeringen met imperialistische oogmerken de volkeren naar den ondergang drijven, daar is verzet van het volk hiertegen begrijpelijk. Aan de eerzucht van enkele Vorsten of Ministers behoeven de volkeren niet te worden opgeofferd.

En al is het natuurlijk af te keuren, wanneer het volk een politieke werkstaking als machtsmiddel wil gebruiken om de Regeering te dwingen naar zijn wenschen te handelen, het feit zelf, dat van de volkeren steeds ernstiger drang op de Regéteringen wordt uitgeoefend om aan dezen oorlog een einde te maken, is dit niet.

Openbaarde in deze volksbewegingen zich dan ook alleen het steeds sterker wordende verlangen naar vrede, zoo zouden we hierop geen kritiek oefenen. Maar het is duidelijk genoeg.dat achter deze volksbewegingen een revolutionaire macht staat, die van de ontevredenheid gebruik wil maken om de bestaande orde van zaken onderstboven te werpen. Liefst zou men, evenals in Rusland, door een staatsgreep derevolutionair-socialistische republiek wijlen uitroepen. En daartoe wordt dan de, volkshartstocht in beweging gebracht.

Gelukkig is de eerste poging, van dit revolutionair socialisme in ons land met een volslagen ftiislukking geëindigd. De arbeidersbevolking als geheel deed aan de uitgeschreven staking niet mede, hoeveel rechtvaardige grieven ze wellicht ook had. En al kwamen er enkele opstootjes voor, de politie was den toestand meester. Van de laakbare zwakheid, die in de Julimaand van het vorige jaar tot zoo droeve gevolgen voerde, was ditmaal geen sprake.

Maar niet minder moet hiervoor dank worden toegebracht aan onze Christelijke arbeiders, die zeer beslist van elke deelneming aan deze politieke werkstaking zich onthielden. Ze zullen het daardoor wel bitter te ontgelden hebben bij hun revolutionaire kameraden, die nu reeds de mislukking van hun opzet aan de > verraders» wijten. Maar voor ons Christenvolk is er reden om er trotsch op te wezen, dat onze Christelijke arbeiders het gevaar, dat in deze politieke werkstaking school, zoo uitnemend hebben ingezien, en daarom geweigerd hebben hulpdiensten aan deze door en door revolutionaire beweging te verleenen. Schoonklinkende leuzen hebben hen niet verleid. En niet het minst aan hun beginsel trouw is het te danken, dat ernstiger gevaar voor ons vaderland is afgeweerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen