krankenbezoek.

Dat het tot de ambtsplichten van de Dienaren des Woords en de ouderlingen behoort, de kranken te bezoeken, om hen te troosten en te sterken, zal {wel niemand betwijfelen, ook al wordt dit niet uitdrukkelijk in de Kerkehorde of het Formulier van de bevestiging der ambtsdragers voorgeschreven.

De vraag komt hierbij echter op, of de ambtsdragers hiertoe ook verplicht zijn, wanneter een kranke om zoodanig bezoek niet vraagt?

Nu is het zeker de plicht van iemand, die krank is en bezoek van een der predikanten of ouderlingen begeert, hierom te vragen. Vooreerst kan, vooral in een groote gemeente, de predikant of de ouderling niet weten, w|e krank is. En ook het gfewone zeggen, dat éen predikant dit wel merken moet, wanneer iemand een tijdlang de godsdienstoefening verzuimt, gaat niet op, omdat het verzuim van kerkbezoek lang niet altoos aan krankheid alleen te wijten is, terwijl bovendien bij een talrijk gehoor het lang niet gemakkelijk is na te gaan, '^ welke gemeenteleden al dan niet in-de kerk aanwezig tijn. En ten tweede zegt ook de Apostel Jacobus uitdrukkelijk: s iemand krank onder u ? Dat hij tot "zich roepe de ouderlingen der gemeente (Jac. 5 : 14); ° En al geldt dit hier bepaaldelijk het verzoek om een gebed tot genezing der krankheid, toch ligt hier wel degelijk in opgesloten, dat een kranke, die vertroosting en voorbede behoeft, niet zal afwachten of de ouderlingen komen, maar hen zal laten roepen. In de Wezelsche Artikelen Hoofdstuk V, Art. 7, staat dan ook: l wie door krankheid bedlegerig zal zijn, zaK'door de Diakenen of Ouderlingen aan den Dienaar des .Woords zijn ziekte melden, opdat zoo noodig deze èf zelf kome óf dezen last overdrage aan de Ouderlingen en Diakenen, wanneer hem dit minder gelegen komt wegens andere bezigheden, die het gemeene belang raken en van grooter gewicht zijn.

Maar al is het dan de plicht van den kranke om van zijne krankheid aan de ambtsdragers kennis te geven en om hun bezoek te vragen, toch volgt daaruit niet, dat 'de ambtsdragers, gesteld dat een kranke dit verzuimt, niet hun plicht tot krankenbezoek zouden te vervullen hebben, wanneer van die krankheid langs anderen weg hun melding wordt gemaakt. Vooral in kleinere gemeenten weet ieder wel, wanneer de een of ander'ernstig krank is geworden en komt dit vanzelf ook den predikant en de ouderlingen wel - ter oore. En het zou niet naar den geest van Christus wezen, wanneer de ambtdrager dan opzettelijk weg bleef, omdat geen uitdrukkelijk verzoek van of namens den kranke tot hem kwam. Wie het ware herdershart heeft, zoekt zelfs het afgedoolde schaap op, dat moedwillig de kudde verliet, en hoeveel te meer zal hij dit doen, waar van moedwil geen sprake is, maar alleen van een „verzuim?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen