Marnix.

Onze nieuw benoemde lector in de nieuwe letteren, de beer J. Wille, heeft een uitemende keuze gedaan, toen hij als ondererp van de openbare les, waarmede hij ijn taak aanvaardde, de Bijenkorf van arnix nam.

Niet alleen door zijn inleidend woord, aarin hij wees op de verschillende richtingen, die op letterkundig gebied bestaan, om daartegenover zijn eigen standpunt te bepalen, maar ook door de keuze van dit onderwerp zelf toonde hij het Calvinisme, waarvoor onze Hoogeschool optreedt, lief te hebben en te waardeeren. Marnix van St. Aldegonde, de nobele vriend en raadsman van Prins Willem, de dichter van ons Wilhelmus van Nassouwen, is de man aan wien ons Gereformeerde volk zich nog altoos zoo trouw verbonden voelt, omdat hij een van de kloekste en meeste besliste Calvinisten is geweest uit het heldentijdperk onzer historie. Niet het minst aan hem is het te danken geweest, dat Prins Willem voor het Calvinisme is gewonnen. Hij heeft, toen onze Kerken in ballingschap verstrooid waren, de eenheid dier Kerken tot stand gebracht, door ze op de Synode van Emden te verzamelen. En ' hij heeft het machtig wapen van zijn welversneden pen gebruikt om de Gereformeerde religie te handhaven, en te verdedigen.

Met Marnix heeft het Calvinisme in Nedeïland dan , |)ok het eerst zijn intrede gedaan op letterkundig gebied. Marnix kende onze taal, had haar innig lief, ijverde voor haar zuiverheid, wist aan haar als speeltuig wonderschoone klanken te ontlokken. Hoe heeft hij niet geworsteld om het zoetklinkende du en dijn te behouden, dat nu door ons grof jij en jou vervangen is geworden. Hoe hoog staat uit dichterlijk oogpunt rilet zijn berijming der Psalmen boven die van Datheen. Met hoeveel vertrouwen, hebben onze Gereformeerde Kerken hem niet de taak opgedragen om een nieuwe Bijbelvertaling ons te leveren, al heeft hij die taak nooit kunnen vervullen.

Maar het meest heeft Marnix toch naam gemaakt door zijn »Bijencorf der H. Roomsche Kerk", waar hij met zulk een vlijmscherpe satyre de gebreken van de Röomsche Kerk in zijn dagen in het licht stelt. Het is vooral dit werk dat er bij ons volk is ingegaan, gelijk wel het feit bewijst, dat het telkens weer herdrukt is geworden. En het is vooral dit werk ook, dat hem zijn letterkundigen roem heeft bezorgd.

Er is een tijd geweest, dat Calvinistische schrijvers en dichters door de beoefenaars der Nederlandsche Letterkunde of als quantité negligeable beschouwd werden of met spot werden overladen. Denk maar aan Cats. Sindsdien kwam er wel een kentering ten goede. Onze Statenoverzetters worden om de uitnemendheid van hun taalkennis geprezen. Cats is zelfs weer voor een deel in eere hersteld. Aan mannen als Revius werd een plaats in het Nederlandsch Pantheon ingeruimd. Marnix staat zelfs in blakende gunst.

Het was daarom een gelukkige greep, dat onze nieuwe lector zijrfes lessen met Marnix begon. Natuurlijk niet, "alsof wede antipapistische felheid, waarmede Marnix in zijn Byencorf de Roomsche Kerk "bestrijdt, voor onze dagen ten voorbeeld - zouden willen stellen. Maar wel omdat de beteekenis" van onze Calvinisten op taaien letterkundig gebied in de eerste plaats aan onze Hooge«chool tot haar recht behoort te komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen