Vrijwillig of gedwongen?

In verschillende onzer kerkelijke bladen is de voorstelling gevirraakt, alsof Dr. Jansen, die met de moderne Schriftcritiek medeging, vrijwillig zijn ontslag uit den Dienst des Woords in onze Kerken had genomen. Men meende, dat deze voorstelling van den loop der zaken niet juist was, aangezien uit het besluit van de Classis 'sHertogenbosch bleek, dat deze Classis hem vervallen verklaard had van het predikambt in onze Kerken. Niet vrijwillig, maar gedwongen zou hij dus zijn ambt hebben neergelegd.

Degenen, die aldus critiek op onze voorstelling oefenden, waren echter blijkbaar niet op de hoogte van wat er geschied is. En ter wille van de eere van Dr. Jansen is het daarom noodig, thans de juiste toedracht der feiten mede te deelen.

De eigenaardige opvattingen, die Dr. Jansen van het Schriftgezag had, waren voor zijn gemeente zeker niet verborgen gebleven en hadden tot een aanklacht bij den Kerkeraad geleid. De Kerkeraad heeft Dr. Jansen toen een bedenktijd gegeven om zich beslist over zijn opvatting van het gezag der Schrift uit te spreken. Nadat deze bedenktijd was afgeloopen, heeft Dr. Jansen aan den Kerkeraad schriftelijk medegedeeld, dat hij zelf tot overtuiging was gekomen, dat hij met deze opvatting van de Schrift niet langer predikant in de Gereformeerde Kerken kon blijven en derhalve zijn ambt als predikant in onze Kerken neerleJ. Deze daad is dus metterdaad vrijwillig geschied. Dr. Jansen was nog niet door den Kerkeraad onder censuur gezet. Hij had een kerkelijke procedure kunnen afwachten; hij had desnoods op de Generale Synode zich kunnen beroepen, en hij had ten slotte alleen wijkende voor een beslissing van de Generale Synode, onze Kerken kunnen verlaten. Zulk een poging om zich in onze Kerken te handhaven, heeft hij echter niet gedaan. Zoodra hij zelf tot het inzicht was gekomen, dat zijn standpunt ten opzichte van de Schrift met de belijdenis onzer Kerken onvereenigbaar was, heeft hij zelf zijn ambt neergelegd. Het is die daad, die we openlijk in hem geprezen hebben. Als eerlijk man kon en mocht hij niets anders doen.

Dat de Classis 's Hertogen bosch, die over deze zaak te oordeelen had, verklaard heeft, dat Dr. Jansen wegens deze afwijkende gevoelens geen predikant meer in onze Kerken kan zijn, is eerst geschied, nadat deze vrijwillige verklaring door hemzelf was afgelegd.

Zijn wij wel ingelicht, dan is de bedoeling der Classis volstrekt niet geweest, om Dr. Jansen als predikant af te zetten; wat ook moeilijk kon, waar hij zelf reeds ontslag genomen had; maar wel om de mogelijkheid af te snijden, dat hij, later op dit besluit terugkomende, zich weder als predikant bij onze Kerken beroepbaar stelde. Er moest daarom een besluit genomen worden, waardoor dit, zoolang hij deze gevoelens bleef aanhangen, onmogelijk werd gemaakt. Er waren gevallen voorgekomen, waarin een predikant, die vrijwillig zijn ambt in onze Kerken had neergelegd om naar een andere Kerk over te gaan, later tot onze Kerken wilde terugkeeren en weder naar een beroep stond. Dit had tot moeilijkheden aanleiding gegeven. En deze moeilijkheden wilde men voorkomen. De scheiding kon niet eenzijdig voltrokken worden. Ook de Kerken hadden over dit geval haar oordeel uit te spreken. Zoolang Dr. Jansen deze gevoelens blijft voorslaan, kan hij niet tot het predikambt in onze Kerken terugkeeren. Dat alleen is de bedoeling van het besluit der Classis 's-Hertogenbosch geweest. Maar van een afzetting uit het ambt is geen sprake geweest. Dr, Jansen heeft zelf, vrijwillig, zijn ambt neergelegd. En die daad eeren we in hem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen