Buitenland.

Duitschland. Geen vr ij e bel ij den de Kerk in Hamburg. Wat zal de Kerk den toekomst zijn ? Deze vraag wordt in Duitsche kerkelijke kringen druk besproken.

De oude organisa'tie der landskerken, met den Vorst des lands als opperste bisschop, is met de revolutie verdwenen, men moet zich als Kerk opnieuw organiseeren. Voornamelijk openbaren zich hierbij twee stroomingen: sommigen willen zich constitueeren als > belijdende kerk", anderen verlangen dat het leven der Kerk onder den nieuwen regeeringsvorm in hoofdzaak hetzelfde blijven zal als onder het regiment van den landsvorst, opdat de Evangelische Kerk «Volkskerk" blijve. Wij meenen uit hetgeen wij in Duitsch-kerkelijk bladen lazen, te moeten afleiden, dat de voorstanders van de voortzetting der «Volkskerk" met de Augsburgsche confessie als uithangsbord, maar niet als levensbeginsel, steeds meer de overhand krijgen of reeds gekregen hebben.

Daarom verheugt het ons te meer dat uit Hamburg gemeld wordt dat pastor Glage met zijn «Kapellen Gemeind" van St. Anchar, een scherpen afscheidsbrief aan de Landskerk gezonden heeft, en zich met zijn vrienden als vrije belijdende Kerk zelfstandig wil openbaren.

Pastor Reimers keurt in het Hamburger Kirchenblatt no. 10 dezen stap van zijn ambtgenoot wel af; de «vrienden der belijdenis" willen niet met hem medegaan, maar toch verlangt hij de «inwendige gemeenschap" met de uitgetredenenin geenerlei wijze op te geven. De geestesgemeenschap blijft dus. Hoe zouden we ons in Nederland verblijden als wij, leden der Gereformeerde Kerken, gevoelden dat de geestelijke gemeenschap met hen, die ons op onzen kerkelijken weg niet wilden volgen, maar toch met ons op denzelfden bodem des geloofs staan, bleef bestaan.

De Reformirte Kirchenzeüung^ waaraan wij bovenstaand bericht ontleenden, voegt daaraan toe: «In elk geval is deze stap van pastor Glage en van zijn vrienden een ernstige waarschuwing en dit niet alleen voor de Hamburgsche landskerk".

Wij lezen hier tusschen de regels door, dat als men de Volkskerk wil blijven handhaven, meerderen het voorbeeld van pastor Glage zullen volgen. Op den duur is dan bovendien te verwachten dat de Gemeinschaften^ die nog altijd met een uitwendigen band aan de landskerken verbonden zijn, dien band zullen verbreken.

Engeland. De Lambeth-Conferentie. De Engelsche bisschoppen dei Staatskerk vergaderden in de maand Juli in het Lambethpaleis te Londen. De eerste Lambeth-Conferentie werd in 1867 gehouden, waar 76 bisschoppen van de 144 genoodigden aanwezig waren. Na dien tijd werd ongeveer om de tien jaar deze Conferentie gehouden; in 1918 echter niet van wege den oorlogstoestand. Er werden voor de vergadering die eerst op 8 Aug. afgeloopen is, 362 bisschoppen uitgenoodigd onder welke uit Indiëj Amerika, Afrika en China. Het agendum der Conferentie bevatte o.a. de onderwerpen: Christendom en internationale gemeenschap; Christelijk geloof en spiritualisme, theosophie en christianscience; hereeniging met andere Kerken; Zending; de plaats van de vrouw in de kerk; de roeping der Kerk ten opzichte van ha, ndel en industrie; vraagstukken in verband met het huwelijk, de echtscheiding en de sexueele moraal. De pers geeft telkens een' kort verslag van de onderwerpen die besproken zijn, of overgegeven werden aan corailé's die daarover in de volle Conferentie zullen te rapporteeren hebben. Vandaar dat wij van de handelingen dezer Conferentie weinig hebben mede te deelen. Wel weten wij, dat de Conferentie geopend is met een welkomstgroet door den aartsbisschop van Canterbury, Dr. Davidson, die als zeer sympathiek moet geroemd worden. De primes der Anglicaansche Kerk sprak daarbij niet alleen tot zijn eigen volk, in den engerèn zin van het woord, hij deed uitkomen welke eischen de huidige toestanden aan de Kerk des Heeren stelt, waarbij hij uitsprak te hopen op een herleving van het geestelijke leven.

Als alle bisschoppen in gelijken geest spreken, zal er een zegen van deze Conferentie uitgaan.

die niet alleen tot Engeland beperkt blijft. Ook wij moeten den Heere smeeken, dat het Hem beUeve, om gelijk in het begin der voorgaande eeuw, nu weer een echten Réveil te geven.

Engeland. Catholic Revival Reunion. In de laatste week van Juni werd te Londen een congres gehouden van de voorstanders der Romaniseerende richting in de Engelsche Staatskerk. Volgens het orgaan dier richting is dit congres een demonstratie, dat «de CathoKeke revival zijn kracht niet heeft verloren". Een twaalf-honderd geestelijken der Episcopaalsche Kerk, trokken met banieren, crucifixen, wierookvaten, enz. naar de St. Albanskerk, Holborn, om. deel te nemen aan de plechtige mis, welke daar gevierd werd om de kracht der beweging te laten uitkomen.

Dit jaar werd in de «Academy" een schilderij entoongesteld, waarop een Pontificale hopge Mis op All Saints' is afgebeeld. Men heeft deze schilderij gereproduceerd om mede te helpen aan de propaganda van het «Anglo-Catholic" congres. Wat willen zij die dit congres organiseerden ? Streeft men er naar om de Episcopaalsche kerk weder Roomsch te maken? De leiders van de «Catholic revival" ontkennen dit beslist. Wel verlangt men de kerk terug te rengen tot den staat waarin zij verkeerde vóór de Reformatie, om aldus «het kwaad der Reformatie ongedaan te maken". Maar dit neemt niet weg, dat reeds vele predikanten en leden der Engelsche Staatskerk tot de Roomsche kerk overgingen.

Zij die de «Catholic revival" beslist niet willen, zeggen dat het een goed ding is, dat deze beweging op straat gebracht werd. Het volk zal daardoor beter leeren verstaan, wat er plaats heeft, en men hoopt, dat het uit zijn onverschilligheid ontwaken zal. Laat men echter niet vergeten dat de z.g. Katholieke beweging in de Engelsche Staatskerk al een negentig jaar oud is, en zich steeds uitbreidde. Hét aantal bisschoppen, die tot de «EvangeUcals" moeten gerekend worden, is klein. Verreweg de groote meerderheid van de bisschoppen en geestelijken is gewonnen voor dé CathoUc Revival, al is de een daarbij minder, de ander meer geavanceerd. Er is tegen deze richting geijverd door den Londenschen boekhandelaar Kensit, die door een fanatieke voorstander der Romaniseerende richting werd gewond en die tengevolge daarvan stierf. Kensit's werk, dat dikwijls met veel rumoer gepaard ging, werd door zijn zoon voortgezet, die door zijn «Wicliff predikers" het Engelsche volk zoekt te doordringen van de waarheid, dat de «Church of England", of de Episcopaalsche Staatskerk, eene protestantsche is, en het moet blijven. Maar men kan niet zeggen, dat door de organisatie van Kensit junior, de kracht der Romaniseerende richting in de Staats.kerk gebroken is. -

In Juli komen de bisschoppen der Staatskerk samen in de «Lambethconference". Er zijn stemmen opgegaan tot »hereeniging". De conferentie te Lambeth zal zich moeten uitspreken, onder welke voorwaarden de Protestantsche Kerken in Engeland met zijn Koloniën en in N.-Amerika één zullen kunnen worden. Het komt ons voor dat van een «Reunion" niet veel komen zal. Is het te denken dat de Engelsche Staatskerk haar Episcopale organisatie zal prijsgeven, of dat de Presbyteriale Kerken, als de Methodisten, Congregationalisten, Baptisten, Presbyterianen enz. den bisschoppelijken kerkvorm zullen aannemen? Zouden zij er ook toe kunnen gebracht worden om een gemeenschappelijke belijdenis te aanvaarden ? Wij betwijfelen het. Maar het zal wellicht te bereiken zijn, dat de verschillende Kerken, waarin de Engelsch sprekende Christenen verdeeld zijn, voor bepaalde doeleinden, bijv. de Zending, tot saamwerking komen.

N.-Amerika.Interchurch World Movement.

In De Wachter^ het orgaan der Chr. Geref. kerk in N.-Amerika, lazen wij: «We verheugen er ons niet in niet te kunnen mee doen aan de Interchurch World Movement.

Het stemt ons tot droefheid. We vinden het tragisch. Men heeft hooge idealen.

Maar er is geen innerlijke geestelijke kracht. Vele kerken meenen rijk en verrijkt te zijn, en aan geen ding gebrek te hebben. En ze weten niet dat ze zijn ellendig, en jammerlijk, en arm, en blind, en naakt.

Intusschen staan we niet alleen in onze houding tegenover bewuste Beweging.

Niet alleen uit eigen kerk, ' maar ook uit de Gereformeerde Kerk, mochten we vele hartelijke betuigingen van instemming ontvangen. Vele Luthersche kerken hebben van meetai geweigerd mee te doen. Onder de Baptisten in het Zuiden vooral spreekt zich sterke af keuring uit. En zelfs in den boezem der noordelijke Presbyteriaansche Kerk, die eerst mee vooraan stond, is sterk verzet opgekomen. Een sterk element, onder anderen ook het Presbytery van Grand Rapids, is er voor dat de Presbyteriaansche Kerk zich uit de Beweging zal terug trekken. Wel kon een voorstel in dien geest de meerderheid in de General Assembly, dezer dagen'te Philadelphia vergaderd, niet halen, maar toch werd algemeen toegestemd dat er aan de Beweging groote gebreken kleven. Jammer dat men het kwaad echter hoofdzakelijk alleen ziet in de finantieele zijde der zaak. In opzichten is de «financial campaign* dan ook tot dusverre een teleurstelling geweest. Vooral de belangstelling der buiten-kerkelijke menschen viel bitter tegen. De kerk moet het niet van de wereld verwachten. Veeleer de wereld uit de kerk uitzuiveren. En zich toeleggen op versterking van eigen innerlijk geestelijk leven door zich te voeden met het volle, onvervalschte Woord Gods«.

Nader vernemen wij dat de algemeene Synode der Presbyteriaansche Kerk met bijna algemeene stemmen besloten heeft zich aan de beweging tot saamwerking van alle Protestantsche Kerken in de wereld te onttrekken. Doch de algemeene conferentie der Methodistische Kerk sprak hare ingenomenheid met de beweging uit. Maar het uittreden der Presbyterianen is toch een geweldige tegenslag voor de beweging, omdat zij eerst tot de sterkste voorstanders behoorden.

Was men dus in Chr. Geref. kringen eerst bevreesd, dat men in zijn afwijzende houding tegenover de beweging alleen zou staan, het blijkt nu toch dat daarvoor geen grond bestaat.

Palestina. De nieuwe Gouverneur. De Engelsche regeering heeft den heer Herbert Samuel — een Jood — benoemd tot Gouverneur van Palestina. De Arabieren, die negentiende der bevolking van het Heilige Land vormen, beschouwen deze handeling van het Engelsche bewind, als tegen hen gericht. Het werd dan ook in het Engelsche Hoogerhuis te kennen gegeven, dat de aanstelling van Herbert Samiiël een politieke fout is. Het is toch aan te nemen dat hij Zionistisch gezind is. De Mahomedaansche bevolking vraagt of het billijk zou zijn, dat zij verdrongen zal worden door een natie die voor negentien eeuwen daar het land bewoonde f En dit zal toch het geval zijn, wanneer het streven der Zionisten verwezenlijkt wordt. Het is den Zionisten er toch om te doen, dat het Joodschp volk weer het land der vaderen in bezit krijgt. Waar moeten de duizenden Mahomedanen blijven, als de duizenden Joden het land overstroomen ?

De taak die Sir Herbert Samuel te verrichten heeft, is geen gemakkelijke. Het spreekt van zelf dat hij voorliefde heeft voor het volk waaruit hij sproot, en toch zal hij ook de belangen van de overgroote meerderheid van Mahoraedanen die in Palestina wonen, hebben voor te staan. Deze hebben zich politiek georganiseerd om hunne rechten te verdedigen, terwijl zij zifch ook sociaal vereenigden om te voorkomen, dat zij niet bijv. door gebrek aan kapitaal, genoodzaakt zouden zijn om den grond dien zij bezitten, te verkoopen.

De grootste moeilijkheid voor den nieuwen Gouverneur is gelegen in het voornemen om Russische en Poolsche Joden naar Palestina over te brengen. Deze Joden staan aan pogroms bloot en daarom is het te verstaan, dat velen hunner trachten Rusland te verlaten om elders een goed heenkomen te zoeken, en dat Zionisten hun een plaats toedenken in het land der vaderen. Maar er zijn Joden die niet van Bolsjewistische smetten vrij zijn. En zulke elementen zijn voor Palestina niet begeerlijk. »Zij zouden aan het land den doodsteek geven", lazen wij in een Engelsch Christelijk blad. De nieuwe Gouverneur zal dus naar de antecedenten van de Joden die zich naar Palestina wenschen te begeven, een onderzoek moeten instellen, vóór hun vergund wordt zich aldaar te vestigen. Dit is geen gemakkelijke taak, vooral omdat het te begrijpen is dat de nieuwe bewindvoerder daarbij op de vingers gekeken zal worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen