Vooralsnog zonder titel - pagina 93

BEN JIJ WEL

LID?

Het mooie van een gala is natuurlijk de galamos: na een gala heb je seks met je partner. Je nodigt haar uit voor een kopje thee en daarna biedt zij zich aan... Of niet; hier staat helaas geen sanctie op. We zijn inmiddels een paar jaar verder en Roosendael is afgestudeerd. Z'n galadate heeft zich destijds aan de galamos gehouden en is inmiddels

Roosendaels

vrouw. Jaarlijks heeft Roosendael nog een diner met z'n jaar, want de jaarband

mag niet

verslappen. We zien kerels in pak, yuppen overduidelijk, maar wel allemaal met dezelfde das. De meesten toch wel aan de gezette kant. Er komt een hoop lawaai uit. 'Heren, ik wil graag het glas heffen op het mooie jaar 1993. Ik durf te beweren dat het dispuut sindsdien geen betere jaren meer gekend heeft. Dat blijkt maar weer uit het feit dat we hier met vijftien man vertegenwoordigd zijn. Een enkeling onder ons is zelfs speciaal voor deze reünie over komen vliegen. B'vo! Laten we om te beginnen het jaarlied zingen.' Uit vijftien met aardappelen gevulde kelen galmt een lied dat niet van de nodige perversiteiten verstoken is. Kort samengevat: vrouwen zijn hoeren, andere disputen deugen niet en 1993 is het mooiste jaar. De band lijkt weer even sterk als tijdens de groentijd. De groentijd kan Roosendael zich nog al te goed voor de geest halen. Met z'n vijftienen kregen ze de opdracht om de Sfinx uit de sociëteit van het Delfts Studenten Corps te ontvreemden. In de trein naar Delft werd het plan de campagne gesmeed: Om de aandacht af te leiden zou eerst slechts een deel van de groep naar binnen gaan. Daarna een tweede afleidingsmanoeuvre en tot slot zouden twee foeten (aspirantleden) zo ongemerkt mogelijk de Sfinx (wat was dat eigenlijk?) meenemen. Het bleek anders uit te pakken. Van enige verrassing was geen sprake, de komst van de Amsterdamse foeten was bij het gehele DSC bekend. Anderhalf uur lang werden Roosendael en zijn jaargenoten afgetuigd door een groep fietsenmakers (Delftse studenten) die ruim tien keer zo groot was als Roosendaels jaar. Afschuwelijk. Maar opeens was het afgelopen en dronk iedereen gezellig een biertje met elkaar. Alles gebeurt volgens regels, al zijn die soms wat ruim. Roosendael weet nog dat hij 's morgens zeer vroeg, terug in Amsterdam, op station Sloterdijk van het perron af was gelazerd, met z'n kop op de rails. Bloedend als een rund en lam als een konijn was hij toen weer een trein

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen