Sanhedrin èn Gabbatha : Enige noodzakelijke aanvullingen op de rechtshistorische literatuur - pagina 14

door de Senaat om redenen van prestige zou zijn verworpen, is steeds als fantasie beschouvs^d maar door Volterra's studie heeft de apocriviteit aan kracht ingeboet*^). Of een ander punt: De tijd schijnt nog niet rijp te zijn geweest voor een gevolg geven aan de suggestie van niemand minder dan Cumont^^) om eens nader te bestuderen wat de te Nazareth gevonden inscriptie uit Augustus' of Tiberius' tijd, waarbij de doodstraf gesteld wordt op het wegnemen van het dode lichaam uit een graf te maken heeft met het verhaal dat men in omloop bracht tegen de discipelen van de opgestane Heer. Intussen hebben vdj dan als bronnen welke ons het proces van Christus beschrijven de vier evangeliën en alleen de vier evangehën. Welk historicus zou niet dankbaar zijn wanneer niet minder dan vier bronnen betreffende een bepaald gebeuren te zijnen dienste staan. Hij zal waarschijnlijk moeite hebben de onderlinge nuanceringen in één mozaiek in te passen en hij zal beginnen de gemeenschappelijke lijn na te speuren en tegenstelhngen te verzoenen. Zeker, ook in de rechtsgeschiedenis heeft men de radicaal-critische methode gekend met name in het Romeinse recht, waar zij in volle omvang over de Digesten van Justinianus is losgebarsten. Dat was nog met enig recht van spreken, want zegt niet Justinianus zeH dat hij de oude citaten herhaaldelijk heeft gewijzigd? Wanneer dan die radicaal-critische methode in de rechtsgeschiedenis in de dertiger jaren over haar laatste benen struikelt, juist dan komt Lietzmaim deze methode tot volle glorie promoveren in zijn Der Prozess Jesu^®). Eenvoudig verbluffend en verbluffend ^^) Vgl. Ed. Volterra, Di una decisione del senato romano ricordata da TertulHano, in Scritti in onore di Contardo Ferrini, I, Milaan 1946, blz. 471. Zie TertuUianus, Apologeticum 5. 1. 2. (in Migne, Patrologia Latina II, Parijs 1844, blz. 1120). Volterra toont in zijn artikel aan dat voor deze bewering van TertuUianus twee van elkander onafhankelijke bronnen aan te voeren zijn. Verder gebruikt Volterra de scherpzinnige argumentatie dat aan het verhaal een der essentiële kenmerken van apocrieve verzinselen ontbeert, nml. het dragen van kentekenen van de tijd waarin het verzormen zou zijn. Het kon in het brein van iemand uit die tijd niet opkomen te beweren dat de keizer iets voorstelt wat de senaat verwerpt, daar dit toen gehjk stond met majesteitsschennis. ^*) F. Cumont, Un réscrit imperial sur la violation de sepulture, in Revue historique 163 (1930) blz. 265/6. De suggestie van verband met de beschuldiging jegens de discipelen is scherp afgewezen door V. Arangio Ruiz, Epigrafia giuridica, in Studia et documenta historiae et juris V (1939) blz. 630 e.v., maar weer opgenomen door Guarducci, L'iscrizone di Nazareth suUa violazione dei Sepolchri, in Rendic. della Pont. Accad. Rom. di Arch. XVIII (1941/42), blz. 85 e.v. Vgl. Wenger, Quellen, blz. 456. ^®) Lietzmann, (titel in noot 17). 12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen