GEESTELIJKE ADVIEZEN.

(Adres: Ds K. Fernliout Mzn, Vreeland. (U.))

Het Spel.

't Spreekt vanzelf, dat de lezers van ons blad, tusschen de verschijning van het vorige en van dat nummer, nog geen gelegenheid vonden, ook al lagen de vragen bij .hen opgestapeld, me voor de rubriek, die de redactie betitelde met den naam „Geestelijke adviezen", reeds de noodige stof toe te zenden.

In afwachting daarvan, zal ik daarom maar alvast beginnen met iets te schrijven over een onderwerp', dat, al staat het zélf onder ons nu juist niet in het vraagteeken, toch, zooaJs een gesprek, waarvan ik onlangs gedrongen toehoorder was, demonstreerde, vóór en na verschillende vragen doet opkomen.

'k Bedoel het spel.

En dan het spel, niet zooals het het leven onzer onbezorgde jeugd voor een groot —• helaas toch nog al te klein-deel vult, maar zooals het anderen dient tot ontspanning, al of niet verbonden met geestelijke of lichamelijke oefening.

'k Zei daareven, dat het onder ons, gereformeerde belijders, niet in een vraagteeken staat. En ik meen, inderdaad, gerust te kunnen constateeren, dat het geoorloofde van 't spel, in het algemeen, onder ons niet wordt betwist. Maar dan moet ik er aanstonds aan toevoegen, dat er aan de gulheid w.aarmee zijn recht woi-dt erkend, hier en daar nog wel wat ontbreekt.

Velen dragen en dulden het meer dan dat ze het toejuichen en aanmoedigen, en maken 'daarbij zooveel restricties, dat het toch altoos het benepen plaatsje van een indringen houdt: wèl voor wie nog pas 'de kinderschoenen ontgroeide; niet voo'r wie voor den drempel van den mannelijken of vrouwelijken leeftijd staat. Of, als ook de volwassenen worden toegelaten, wèl voor" den gewonen man, maar niet voor wie gewichtiger taaik kreeg of tot een positie van eere kwamj of ook: wèl voor wie geen ander 'dan maiatschapipelijk werk verricht, maar niet voor wie tot geestelijken .arbeid werd geroepen ; wèl, vooral, voor een gewoon ge^meentelid, maar niet voor een ouderling of een Dienaar des Woords.

Al zulke beperkingen bewijzen, dat wie ze maakt, .in het spel, mag hij h'et ook al dulden, iets minwaardigs en voor een mensch-in-volle-maat, voor een christen bovenal, eigenlijk' iets vernederends ziet. Nu oordeelen we over zulken niet hard en uit 'de hoogte.

We denken er niet .aan voor hen aanstO'Uds het brandijzer met het merk „Doopersch of „bekrompen" in 't vuur te leggen.

Het schromelijk misbruik, dat er vaar het spel gemaakt wordt en de beuzelachtigheid van veel spelen, verklaren hier veel. Toch ligt er in dezen bedekten weerzin tegen 'alle spel, een gebrek aan waardeering, in 'den grond een miskenning va.n een goede en kostelijke gave Go'ds.

Het eigen werk en het eigen Woord 'Gods doen ons het spel geheel anders zien.

Het leven der natuur is vol spel, d.w.z. vol van actie en beweging, die niet gericht zijn op eenig nuttigheids-doel in engeren zin; op voortbrenging of instandhouding, maar enkel uiting zijn van dartele energie of intense levensblijheid, en geen ander doel hebben dan schoonheid te spreiden en vreugde op te wekken.

Aan den hemel boeit ons het spel - der wo'lken en der lichtschakeeringeii.

Op onze aarde is er het spel va, n de golven der zee en van de kabbelingen der beek; va.n de windvlaag met het verdorde bla, d, van den visch in de vliet, van de dansende muggen in de a, vondzon, en van het blanke lam-in de bloemige wei. Neen, dit alles is geen dichterlijke droomerij, maar heerlijke werkelijkheid. Door den Heere onzen God ge^ schapen werkelijkheid.

God heeft gewild, dat er sp'Cl in zijn schepping zou zijn, omdat Hij goed is; omdat Hij lust heeft aan de schoonheid en aan de vreugde zijner schepiselen; omdat Hij wil, dat ze, al spelend, al zingend en dartelend getuigen zullen zijn van de volzaligheid die er p'erst en jubelt in zijn eigen Wezen.

Zóó groot is Zijn lust aan dit vroolijke spel Zijner schepselen, dat Hij het zelfs onder de wolk van Zijn vloek voor vernietiging bewaarde.

En als ons donker oog zou weigeren het te zien en ons somber hart zou vergeten er aa.ndacht voor te hebben, dan. maakt Hijzelf er ons opmerkzaam op in Zijn Woord.

Dan spreekt Hij den morrenden Job van de bergen, „waar al de dieren des velds spelen" en dan 'doet Hij den dichter van Psalm 104 ons voorzingen van 'de zee waarin „de schepen wandelen en waarvoor Hij den Leviathan formeerde om er in te ^pelen".

Als Hij het benanwde en platgetreden Jeruzalem troost met de blijde toekomst, die Hij het scheppen

zal, clan doet Hij het ook met de iDelofte, dat het „vervmld zal zijn met jongens en meisjes spelende op hare straten".

En welk een aandacht onze Heere Jezus Christus later had voor die spelende jongens en meisjes, zegt ons de schoone gelijkenis v.an de kinderen met hun bruilofts-en begrafenisspelletjes.

Geen wonder. Wiant in Spreuken 8 schaamde Hij, het eeuwige Wpord, de persoonlijke Wijsheid Gods, zich niet, van zichzelf te zeggen, dat Hij in den morgen der schepping „spelende was voor Gods aangezicht, spelende in de wereld zijns aardrijks", en dat zijn „vermakingen waren met de menschenkinderen".

Dit laatste woord zegt ons, dat er zelfs in den Heere onzen God is wat bij ons menschen spelen heet, en dat er dus ook in ons spel, mits heiliglijk verstaan, iets is, dat getuigenis geeft van ons geschapen-zijn naaT het beeld onzes Gods.

Nu is daa.rmeê stellig niet alle spel, voor iedereen, en onder alle omstandigheden, gerechtvaatdigd. Maar het zegt ons toch, dat er in het spel, , op zich-zelf, niets is, waarom een christen het in den ban zou doen, en waarachtige vroomheid het als iets wereldsch zou moeten wijden.

(Wordt voortgezet.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen