VRAGENBUS.

Is het op grond van 2 ]oh.:10 en 11 verboden om een modern predikant logies te verleenen?

O. i. niet, want het gaat op die plaats om heel iets anders. Er waren in dien eersten tijd vele rondtrekkende predikers, gelijk Paulus en ook andere apostelen. Logementen bestonden er niet. Om in een gemeente te kunnen arbeiden moest dus aan een réizend prediker huisvesting worden verleend. Dat. was het begin van den arbeid in een bepaalden ki'ing. Nu wordt in

2 Joh.:10 en 11 verboden om zulke huisvesting te verleenen aan dwaalleeraars. Want dat zou beteekenen het bevorderen van hun arbeid.

In onzen tijd, zoo volgt daaruit, is het dus ongeoorloofd, een modern predikant in de gelegenheid te stellen, zijn ongeloofspropaganda voort te zetten. Men mag hem niet een kerkgebouw afstaan, zijn werk niet geldelijk steunen, niet een comité vormen, dat hem laat optreden, enz.

Met de gewone burgerlijke huisvesting heeft deze plaats niets te maken. Integendeel, plaatsen als Gal. 6:10 leeren ons uitdrukkelijk, ook ongeloovigen vriendelijk te behandelen.

De vraag wordt gedaan, hoe het komt, - dat de antioorlogsbeweging bijna geheel in moderne handen is. Wij zouden willen opmerken, dat dit slechts tot op zekere hoogte waar is. Men behoeft den naam van Mr V. H. Rutgers slechts te noemen om zich te herinneren, dat ook onzerzijds aan de beweging voor den vrede krachtig is deelgenomen. En wie veel bladen leest, die van onze zijde 'worden uitgegeven, die kan weten, dat op het belang van den Volkenbond en wat daarmee samenhangt, ook van Gereformeerde zijde herhaaldelijk is gewezen.

Wel valt niet te ontkennen, dat aan de vredesbeweging in haar tegenwoordigen vorm door de Gereformeei-den niet al te hard wordt meegewerkt. En dat is niet te verwonderen. Want achter de beweging vóór den vrede verschuilt zich herhaaldeUjk propaganda voor socialisme of communisme. Dat maakt onze menschen voorzichtig; ze zijn bang, gebracht te worden op wegen, waar ze niet willen zijn en tot middelen, die door God worden verboden. Indien dit element ontbrak in de vredesbeweging, zou het ongetwijfeld heel anders zijn.

Waar is ook, dat geen Christen verwacht, dat door een vredesbeweging alle oorlog verdwijnen zal. Natuurlijk doet dat de geloovigen minder enthousiast zijn Hetgeen ook al weer daarmee samenhangt, dat allo hoop op den Volkenbond, op menschen on menscholijke middelen wordt gesteld.

Eigenlijk zouden we ook moeten komen tot een eigen bewfging voor den vrede. Maar die is aan de andere zijde om praktische en om theoretische redenen vrijwel overbodig. Om praktische redenen, wijl de orthodoxe Christenen feitelijk geenerlei invloed kunnen oefenen op den gang van zaken. En om theoretische, wijl de zuivere verkondiging van het Evangelie vanzelf leidt tot het bevorderen van den vrede. Het Christendom heeft zeer veel voor den vrede gedaan. De gedachte^ dat alle menschen zijn naasten zijn, is een Christelijke gedachte. Zeker, het humanisme heeft ook gepropageerd het: alle menschen zijn broeders, maar zonder daarvoor een wezenlijken grondslag' te kunnen geven. In de oudheid zijn twee volken, reeds omdat ze twee zijn, elkanders vijanden. Dat dit anders is geworden is de vrucht van het Christendom. Het is de zonde der Christenen, dat vaak zooveel ontrouw in het spel was en daarvan maakt men hen niet zonder reden een verwijt. Maar het ligt in den aard der zaak, dat die Christenen van een humanistische, om niet te zeggen socialistische, vredesbeweging weinig verwachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen