„Herziening der Lager-Onderwüswat”.

De intermitteerende bron is weer begonnen te werken. Ik bedoel, dat Prof. Rutgers zijn bijdragen onder bovenstaande titel weer is gaan voortzetten. Sinds 25 Juli 1931, toen No-. 5 verscheen, stond het stil, maar nu kwamen op 12 en 19 Jan. 1.1. de nummers 6 en 7 hun opwachting maken. Laten we hopen, dat de schrijver nu weer een poosje regelmatig blijft zenden, want er valt inderdaad nog wel wat te praten over de plannen, die 'in het ontwerp-Terpstra voor ons liggen. En het is altijd een genot Prof. Rutgers te lezen over een materie, waarin hij zoo thuis is en waaraan zijn naam zoo nauw is verbonden.

j Met zeldzame instemming las ik NO'. 7, dat in ! hoofdzaak bestaat uit een afstraffing van het i „Comité van Aktie". Dat Comité zet heel het land op stelten, zoo meent althans de Bode, en licht ons volk in over de aanslag, die nu wordt gedaan op het onderwijs. De ontleding van de hoofdpunten, waarmee het Comité voor den dag komt en dö bestrijding daarvan door den Hooggeleerde zijn afdoende. Ik kan mij niet anders, voorstellen, of de leden van dat „Comité van Aktie" hebben er stuk voor stuk een slechte avond mee gehad. Het moet hun duidelijk worden, dat ze niet op de hoogte zijn met de dingen, waar ze lawaai over maken. Kostelijk vind ik, hoe hun zucht naar bezuiniging ; j aan de kaak wordt gesteld. Al die bezuinigingen ; ! hébben betrekking op het bijzonder onderwijs — ; : „den goedkoopsten van de twee takken van ons , ! lager onderwijs. Daarmede is de ernst van het \ • bezuinigingsstreven van het Comité voldoende aanl'i gegeven."

i • Minder volle instemming zal wel vinden, wat 1 • de schrijver zegt in NQ. 6 over de doelmatige orgai: nisatie van een school. Is eenmaal vastgesteld, •' dat voor een bepaald schooltype zooveel en niet '•. meer leerkrachten beschikbaar zijn, dan moet het ; ' Bestuur uitmaken, op welke meest voordeelige wijze \: daarvan kan. worden geprofiteerd. Dan mogen er niet te veel knellende overheidshanden zijn. Dat zijn we wel met den schrijver eens. En dan komt 1 hij weer pleiten voor een idee, wel meer door hem • opgeworpen, om namelijk de laagste klassen maar : ; halve dagen te laten komen. Dat zou aan de school ; ; lastige combinaties of verdeelingen van klassen en • !Overvolle lokalen kunnen besparen.

•i Wel niet met volle instemming, maar toch als lleen stem uit de practijk, haalt de schrijver een ienthousiast stukje van een oud-hoofd uit de „Haag-; .'sche Post" aan. Deze had de beste resultaten van ' halve schooltijden gezien.

Toch vrees ik, dat we ons onderwijs een slechte dienst zouden bewijzen met dat rantsoeneeren van de twee laagste klassen op de helft van de normale tijd. Men denke in, dat de kleine kleuters, die veel moeten oefenen, om de noodige vaardigheden beet te krijgen, maar op de helft zouden komen. Nu lezen ze twee keer per dag, dan maar één „ keer en het klinkt paradoxaal, maar dan brengen ! ze het niet tot de helft van het nu bereikte. De tusschenruimten moeten klein, de oefenbeurten .' moeten vele zijn. Dat geldt VOOT lezen, voor schrij-\ \veü., voor rekenen. Groote jongens zou men eer ; 1, 1'minder les kunnen geven en meer zelfstandig kun­ nen laten werken, maar daar stuit men op de veelheid van vakken. Werd de oplossing in de richting van Prof. Rutgers gezocht, dan zou men, i in de laagste klassen een leelijke achterstand krijgen en daar moet men de beteefcenis VOOT de geheel© school niet van onderschatten. We moeten , met ons onderwijs, vooral op het platteland, niet terug, willen we het aan onze kleine burgers en boeren in de strijd om het bestaan niet moeilijker maken. Temeer zou het te betreuren zijn, wanneer aan de voorgestelde oplossing een argument kon worden ontleend, waarop men de mogelijkheid van het ontwerp-Terpstra zou bepleiten. Ik geloof niet, dat de moeilijkheid, waar het wetsontwerp de school voor plaatst in dezen weg kunnen worden opgelost.

Ook van de zijde der ouders zullen bezwaren rijzen. De schrijver wijst daar al op. Dat de kleintjes alleen naar en van de school zouden moeten komen zonder het geleide der oudere leerlingen, is ook weer op het platteland vooral een groot bezwaar. Niet overal, ofschoon de gevaren bij het snelverkeer op menige landweg grooter worden. Maar men moet b.v. onze bosch-en heidepaden kennen, of de paadjes langs de wijken met de vondertjes om te verstaan, met hoeveel zorg een moeder een klein kind zal zien gaan en zal terugverwachten. En dan moet het glad zijn! Zie, dat zijn bezwaren, die maar niet zoo hier en daar kunnen worden weggenomen. En in die streken moet men toch vooral goed onderwijs hebben.

Daar komt nog 'bij, dat een kleine baas meqr thuis bij menig moeder ook wel meer bezwaar zal ontmoeten, dan de schrijver laat voorkomen. Die fcna^ pen van zes, zeven jaar, kunnen lastig zijn bij de anderen, die nog thuis zijn.

Prof. Rutgers geeft het geval van een school van even 220 leerlingen. Ook voor de andere typen zou het moeten worden nagegaan. In 't algemeen lijkt het mij wel wat bedenkelijk, de bezwaren, die een schoolregeling treffen, op te lossen door de kinderen thuis te laten.

Zooals ik in 't begin zei, zien velen met belangstelling naar de verdere publicaties van Prof. Rutgers uit.

G. MEIMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen